kızlar benim sorunum şu.evlendim eşimin ailesi hiçbir şeye yardım etmedi(zaten klasik).öyle el gibi davrandılar.yapacagımız yok dediler.ama kendilerini de saydırmaya calıstılar olmadı tabi...ne laf etmek istedim ne de iyi olmak istedim ağzımı bile açmadım.beni istemeyene kendimi zorla kabul ettirecek değilim ya dedim.saygızılıkta yapmadım bir gün yüz yüze gelinir diye...evlendim yemeğe bile çağırmadılar aramadılar sormadılar.gelin de demediler.eşim evlilik merasimimizi en güzel şekil de yapmıştı zaten el bebek gül bebek gibi davranıyordu hala daha öyle.ama zaman için de ben geniş bir aile olmak isterdim demeye başladı.arayan da olmadığı için gitmek istemiyordu zorla gönderdim.karın nerde dememişler pek yüzüne de bakmamışlar.iyice üzüldü.dedim kavga olmasın yeterki bize laf eden yok.annesi aradı 2 ay önce biz mutluyuz sen de mutlu ol demiş.kavga etmeyin karınla bizim yüzümüzden demiş.kavganın k sı yok aramız da işte zannediyorlarkı ben gitmiyorum eşim bana kızıyor.alakası yok...neyse babası gelmiş birgün baba benim karım size ne yaptı el gibi davrandınız demiş baba da kızımdan özür dilicem demiş ve 1 hafta sonra aradı bir hışımla eşime kızımı ver dedi eşim de anlam veremedi hayrola dedi ama tel de ben sesini duyuyorum kızımı ver diye bağırıyor.eşim de hayır dedi o cok kırılgan sen ne diceksin ki dedi.söylemedi eşim de güzellikle teli kapadı.dedim ben arayayım hayır dedi üstün den bir ay gectı esim hep üzgün.baktım olmucak ben aradım babayı güzellikle açtı ama sert bir biçim de yarın gelin dedi.tamam ama ben size kırgınım dedim senelerdir.ben de kırıldım senin gibi gelinim yok dedi...ben gözüne fener tutulmuş tavsan gibi kaldım bişey diyemedim.teli kapattım.olmayan son köprü de yıkıldı.