Şunu da yazayım ben de bebeğim iki yaşına gelene kadar ücretsiz izindeydim ve arabamız yoktu.
Eşim senelerce ortak kese çalıştı bekarken. Evde en çok kazanandı para biriktirdiler onun sayesinde, bankada yüklü miktarda bir parası var ailesinin bu sayede. Bununlada abisi evlenirken ev alacaklar.
Benim babamın evi vardı bana verdi. O dönem araba almak istedik, bileziklerle araba alacaktık. Düz vitese yetti paramız ama iki taraftan da istemedik. Biliyorlardı isteseler o paradan verebilirlerdi. İstemediler. Canları sağolsun.
Kızmadıl gücenmedik.
Çünkü eşim iyi kazanıyor. Benim de çalışma hayatına dönünce kazancım olacaktı yine. Bunları düşünerek daha az kazanan abisi için kullanmayı istediler.
Onların tasarrufu.
Beklemeye, kızmaya hakkım yok.
Ekleme babam emekli olunca marangozluk işi yapmaya başladı atölyesi var. Tüm mama sandalyesinden, beşiğe o yaptı. Gelip çeyrek takıp gittiler. Biz yine ailecek dert etmedik. Siz yazınca diyorum ki başkası olsa torun morun göstermez hır çıkarırmış. Ben aksine dede babanne sevsin diye uğraşıyorum. Çünkü benim anam babam değil bana bir şey yapma vefme zorunluluğu yok. Çalışmış okutmuşlar ya yeter. Sağolsunlar çok da iyi dürüst insanlar. Çok da seviyorum. Bu tip maddi şeyler geçici. Sevgileri varlıkları yeterli.