- 3 Ekim 2010
- 11.500
- 3.818
- 448
Bunaldım, sıkıldım iyice arkadaşlar içimi dökmek istiyorum belki rahatlarım. Evin bütün sorumluluğu bizde, bir taraftan iş, diğer taraftan ev taşıyamıyorum, ağır geliyor..
İşyerinde de babam uzatıyor telefonu onu ara, bunu ara, bir taraftan muhasebe işleri, gelen telefonlar, siparişler. Hepsi benden soruluyor, inanın lavoboya bile telsizle gidiyorum. Tek başıma yetişemiyorum ama babam anlamıyor.. Bir haftasonum var dinlenirim diye düşündüğüm ama o da yok hatta daha çok yoruluyorum. Haftasonu sabah 9 da kalkıyorum kahvaltı hazırlıyorum. Hiç haftasonu gibi gelmiyor. Babam dışarı çıkarsa cumartesi, erkek arkadaşımla buluşuyorum (genel de çıkıyor) Yani sadece haftasonu 1 günüm var dışarı çıkmam için, ama o da sanırım gözüne batıyor ki, inceden sitem ediyor. Ben 5 gün boyunca yalnızım, tek başıma çalışıyorum nefes almaya ihtiyaç duyuyorum. Gerçi çıksam da zaten kafam dolu, beden dışarda ama ruh hapishane de sanki,
Evde su bitse hesabı bizden sorulur arkadaşlar, annem varmışçasına kusursuzluk arıyor babam, yaşlarımızı ve aynı zamanda çalıştığımızı göz önüne getiremiyor. Akşam oturamadan yatağa girmiş oluyoruz. Herşey bizim üzerimizde aklınıza gelebilecek herşey.
O kadar doluyum ki bu konuda psikolojik olarak dibe vurdum, içimden hiç birşey yapmak gelmiyor. Bazen kız kradeşim düzelecek mi herşey be smuwila, mutlu olacak mıyız? Herşey oturacak mı diyor? Ne, nasıl düzelebilir ki?
Baba çınar gibidir derler destek olsun, bize güç versin isterdim ben, ama biz de tam tersi. Yorgunum ben, çok yorgunum benimde gücüm kalmadı artık hiç iyi hissetmiyorum kendimi..
İşyerinde de babam uzatıyor telefonu onu ara, bunu ara, bir taraftan muhasebe işleri, gelen telefonlar, siparişler. Hepsi benden soruluyor, inanın lavoboya bile telsizle gidiyorum. Tek başıma yetişemiyorum ama babam anlamıyor.. Bir haftasonum var dinlenirim diye düşündüğüm ama o da yok hatta daha çok yoruluyorum. Haftasonu sabah 9 da kalkıyorum kahvaltı hazırlıyorum. Hiç haftasonu gibi gelmiyor. Babam dışarı çıkarsa cumartesi, erkek arkadaşımla buluşuyorum (genel de çıkıyor) Yani sadece haftasonu 1 günüm var dışarı çıkmam için, ama o da sanırım gözüne batıyor ki, inceden sitem ediyor. Ben 5 gün boyunca yalnızım, tek başıma çalışıyorum nefes almaya ihtiyaç duyuyorum. Gerçi çıksam da zaten kafam dolu, beden dışarda ama ruh hapishane de sanki,
Evde su bitse hesabı bizden sorulur arkadaşlar, annem varmışçasına kusursuzluk arıyor babam, yaşlarımızı ve aynı zamanda çalıştığımızı göz önüne getiremiyor. Akşam oturamadan yatağa girmiş oluyoruz. Herşey bizim üzerimizde aklınıza gelebilecek herşey.
O kadar doluyum ki bu konuda psikolojik olarak dibe vurdum, içimden hiç birşey yapmak gelmiyor. Bazen kız kradeşim düzelecek mi herşey be smuwila, mutlu olacak mıyız? Herşey oturacak mı diyor? Ne, nasıl düzelebilir ki?
Baba çınar gibidir derler destek olsun, bize güç versin isterdim ben, ama biz de tam tersi. Yorgunum ben, çok yorgunum benimde gücüm kalmadı artık hiç iyi hissetmiyorum kendimi..
Son düzenleme:
babanız anneniniz yokluguna alışamamış sanırım hala aynı düzeni sürdürmek istiyor olan arada kalan size oluyor evlendiginizde ne yapacaksınız peki babanızın yanında çalışsanızda evde bu kadar yıpranmazsınız belki ne diyim bilemedim bir çıkar yol bulunmalı ama:26:
