Canim Papatyasüreyyam, umut sevgim , celenim, ve diger tüm arkadaslarim.
Sizlerle yazismak bana cok iyi geliyor.
Bana zor günlerimde Moral oldugunuz icin hepinize ayri ayri cokk tesekkür ederim.
Bazen böyle tüm ümidimi kaybedip cok kötü seyler düsünüyorum.
Hic olmayacak yerde göz yaslarimi saklamak icin kendimi zor tutuyor ve bogazimdaki dügüm yüzünden konusamayacak hale geliyorum.
Benim bir dosyam var evde ,her dolabi actigimda o dosyaya bakiyorum. Yere oturup icindekileri kucagima döküp tek tek bakiyorum. 1. Bebegimin ultrason resimleri ve kürtaj mektuplarim 2. bebegimin ultrason resimleri ve.............. 4. bebegimin ....Hatta o dosyada Miyomumun ve kistimin resmi bile var hepsini tarihine göre yazdim düzenledim.
Kizkardesimin bana ilk hamile kaldigimda aldigi minik bebek coraplari ( bebeklerime hic giydiremedigim coraplar) onlara bakip bakip agliyorum.
Bazende hic takmiyorum ben böylede mutluyum diyorum.
Acaba kafayimi yiyorum yoksa böyle davranmam normalmi.
Adetim bitti yeni bir ümid basliyor yeni bir bekleyis ve yine yeni bir cöküs.
Kendime soruyorum daha kac sene daha bu böyle devam edecek ve ben pes edecegim acaba bu kac sene sonra olacak. Simdi 30 yasindayim 1 Marta 31 olacagim ve sonra .....peki sonra ya hic anne olamassam buna nasil dayanacagim yada yasantim nasil olacak her cocuk gördügümde nasil davranacagim ve ne hissedecegim bu siralar benim kafam bunlarla mesgul ve kendimi ve esimi yavas yavas yiyip bitiriyorum
