HAYIR bu kelimeyi kullanmaya başlycam çünkü artık çocuk değilim insanların niyetlerini anlayabiliyorum ama içimdeki kıramama duygusu bana engel oluyor
dostum diyebileceğim kişiler bir elin parmak sayısını geçmez. ama gelin görünkü dostum dedğim kişiler de beni kullanma çabası içinde.
sevgilim gerçekten sevdiğim insan bir yıl boyunca bana hep "yanında bulundurduğun insanlara dikkat et, sana yararı olmayacak kimseler olmasın hayatında. arkadassız kal ama sectiğin kişilerde sana hergün yeni bişeyler öğretebilsin." diye bi söz etmişti... o zamanlar ne demek istediğini anlayamamıştım ama şimdi yeni yeni anlıyorum. kişi yanında bulundurduğu insanlarla aynı sayılıyor. umarım anlatabilmişimdir...
dün mesela erkek arkadasım araba kullanmamı istemiyor trafikte çok maganda var diye. şirketin çek senet işleri vardı aracla gitmek zorunda kaldım. o sıra beni aradı nerdesin diye ona söyleyemedim böyle böyle diye... dediğim tek şey bankadayım kredi kartı meselem vardı dedim
böyle bişeye başvurmak istemiyorum artık..
evet kullanıldığımı hisediyorum zaten. başta muhasebeciyim ben ama patronum ev taşırken o evi ben tek başıma temizledim, nakliyecilerle ben görüştüm, eşyaları ittire ittire ben yerleştirdim...
sonra bulunduğum şirkette bir ben bir de sekreter var sekreter sabahtan akşama kadar oturur facede oyun oynar. ben sabah ofise erken gelen benim, bulaşık varsa yıkarım, mutfağı düzene koyarım, patronumuz geldiğinde kahvaltı ister arkadas beni çağırır yardım için sonra o kahvaltıyı da bana yıkar onun bulaşıklarını da. öğlen olur yemek yapmayı ben bilmiyorum sunu yapar mısın der ben diyetteydim ve yiyemeyeceğim yemekler yapar sofrayı hazırlar ve yemediğim yemeğin bulaşıklarını da yine ben yıkarım...
bunlar gerçekten ağrıma gidiyor artık bunalıyorum, en kötüsü kullanıldığımı hisediyorum ama elimden bişey gelmiyor...
2 patronum var diğeri beni çok tutar geçenlerde sen burda muhasebecisin bulaşık yemek senin işin değil. sekreter napıyor telefona bakmakla çok mu iş yapıyor bir daha o yapacak herşeyi dedi. ama dayanamıyorum yine ben yapıyorum.. kullanılıyorum ve bu çok üzücü bi durum..
ailem bana özgüvenimi yitirtcek ya da özgüven eksikliği oluşturacak hiç bi davranışta bulunmadı...
berbat bi çocukluk geçirdim. kendimi bildim bileli şişkoydum ve çocuklar çok acımasızdı o zamanlar. sürekli dalga konusuydum... arkamdan varil geliyor diye sokak ortasında bağırdıklarını bile hatırlarım hala... o yüzden okula en erken ben gelirdim, arkadaslarım tenefüzlerde oyunlar oynarken aman beni kimse görmesin diye hiç sınıftan çıkmazdım, okulu en son ben terk ederdim yine beni kimse görmesin alaycı konusmasınlar diye...
bir keresinde çok iyi hatırlıyorum arkadasımın biri bütün okulun önünde bana hahaha şuna bak yemiş yemiş s...mamış dedi o gün eve gidip annemin ne kadar ilacı varsa hepsini karıştırıp içmiştim de yine bişey olmamıştı...
biri gelip benimle çıkar mısın diye sorduğunda benim gibi birini asla sevemezler kesin alay etmek için teklif ediyor diye düşünürdüm...
özgüvenimi ben hep bu yüzden kaybettim anlatamadığım beni yaralayan o kadar çok şey var ki aslında...
insanlar için bir şeyler yapmadan önce karşındakini iyi analiz et 
