- 1 Eylül 2018
- 1.192
- 858
- 123
- 28
- Konu Sahibi Sheldon_Cooper
- #1
Gerçekten delireceğim artık.Corona Türkiye’ye martta girdi şimdi aralıktayız ve biz hâlâ karantinadayız ailecek.
Üniversiteler online,bu durumdan çok memnunum ama ailem de evden çalışıyor.Onlar da işe gitmiyor yani.Sizin anlayacağınız herkes sürekli evde.Arada 1-2 saatlik kaçamaklar ve market hariç kimsenin dışarı çıktığı yok.
Benim arkadaşlarım üniversite okuduğum şehirdeler burada değiller,yurt dışından da arkadaşlarım ve çevrem var.Yani arkadaşlarımla yüz yüze görüşemiyorum sürekli elimizde telefon mesajlaşma ve arama.Bir de ders çalışma,müzik dinleme,arada film izleme,kitap okuma.Günlük aktivitelerim bunlar.
Bu şehirde 2-3 arkadaşım var sadece,onlar tekrar üniversite sınavına hazırlanıyorlar.Sürekli ders çalışıyorlar ve ben yazmasam hiç arayıp sormuyorlar yani onlarla da görüşemiyorum.
Ailem de arkadaşlarıyla görüşmüyor coronadan dolayı sadece akrabalarla arada görüşüyorlar ki onlara da hep beraber gidiyoruz zaten.
Normalde evde olmayı severim,rahatım eğleniyorum.Evde yaşarım yani bir ömür.
Ama aile evi olunca çok bunalıyorum.Bu arada hiç ailemden ayrı yaşamadım,önceden tek yaşayıp buna alışıp sonra aile evine dönünce bunalanlardan değilim.
Ama yine de ben karantinada sürekli aileyle bunaldım.Doğal mı bu durum sizce,rahat mı batıyor bana ? Evde hep yalnız olsam da kimsenin sesini duymadığımdan hareket olmadığından dolayı sıkılırdım ama bu kadar değil.Bu arada ailemle aramız iyi evde kavga gürültü yok ama pek rahat konuşamayız yani gündemimi,sorunlarımı rahat anlatamam.
Nasıl anlatıyım ki yani hoşlandığım çocuğu,flörtleştiğim kişiyi mi söyleyeyim arkadaşımın tanıştırdığı yabancı arkadaşımı mı söyleyeyim sopayla kovalarlar beni.O yüzden genelde içime kapanığımdır evde,odamdan pek çıkmam.
Gerçekten doğal mı bu durum ? Bende bir anormallik varsa nasıl çözmeliyim bunu ? Ne yapabilirim ? Benim gibi olan var mı ?
Üniversiteler online,bu durumdan çok memnunum ama ailem de evden çalışıyor.Onlar da işe gitmiyor yani.Sizin anlayacağınız herkes sürekli evde.Arada 1-2 saatlik kaçamaklar ve market hariç kimsenin dışarı çıktığı yok.
Benim arkadaşlarım üniversite okuduğum şehirdeler burada değiller,yurt dışından da arkadaşlarım ve çevrem var.Yani arkadaşlarımla yüz yüze görüşemiyorum sürekli elimizde telefon mesajlaşma ve arama.Bir de ders çalışma,müzik dinleme,arada film izleme,kitap okuma.Günlük aktivitelerim bunlar.
Bu şehirde 2-3 arkadaşım var sadece,onlar tekrar üniversite sınavına hazırlanıyorlar.Sürekli ders çalışıyorlar ve ben yazmasam hiç arayıp sormuyorlar yani onlarla da görüşemiyorum.
Ailem de arkadaşlarıyla görüşmüyor coronadan dolayı sadece akrabalarla arada görüşüyorlar ki onlara da hep beraber gidiyoruz zaten.
Normalde evde olmayı severim,rahatım eğleniyorum.Evde yaşarım yani bir ömür.
Ama aile evi olunca çok bunalıyorum.Bu arada hiç ailemden ayrı yaşamadım,önceden tek yaşayıp buna alışıp sonra aile evine dönünce bunalanlardan değilim.
Ama yine de ben karantinada sürekli aileyle bunaldım.Doğal mı bu durum sizce,rahat mı batıyor bana ? Evde hep yalnız olsam da kimsenin sesini duymadığımdan hareket olmadığından dolayı sıkılırdım ama bu kadar değil.Bu arada ailemle aramız iyi evde kavga gürültü yok ama pek rahat konuşamayız yani gündemimi,sorunlarımı rahat anlatamam.
Nasıl anlatıyım ki yani hoşlandığım çocuğu,flörtleştiğim kişiyi mi söyleyeyim arkadaşımın tanıştırdığı yabancı arkadaşımı mı söyleyeyim sopayla kovalarlar beni.O yüzden genelde içime kapanığımdır evde,odamdan pek çıkmam.
Gerçekten doğal mı bu durum ? Bende bir anormallik varsa nasıl çözmeliyim bunu ? Ne yapabilirim ? Benim gibi olan var mı ?
ayni dertten muzdaribim yani sıkılma kısmından ailem yanimda değil malesef. Ama bunaldım ne olacak böyle
