Bu medeniyet ile ilgili bir konu değil. Siz caminizi kapatmayı sıcak gerekçesi ile reddediyorsunuz. ama zaten huzursuz bebek camları kapali sicak evde dursun ona ne olursa olsun istiyorsunuz.
Son kez; ben camları kapalı sıcak evde dursun demiyorum. Balkonda da sakinleşmiyor, en azından içeri alırlarsa ses bu kadar yoğun gelmeyecek diyorum.
Su an burada Saat 4 20, bebegim agliyor bir saattir. Kulaklarim dayanamadi oturma odasinda gectim TV actim az dinlenecegim. Uyuyali zaten dort Saat oldu onda da mememi tirnaklariyla cimdikliyor ancak oyle susuyor. Sussun diye saatlerce meme oynattim esime gore buna alistirdigim icin sucluyum. Bir bucuk senedir uyumuyorum.bazen Boyle canim cok yaniyor memem cok aciyor dayanamiyorum. bacagim ugustu baskidan. Surekli tatli yiyorum kendimi rahatlamak icin. Iki bucuk Saat sonra buyuk kizimi hazirlamam lazim. Genelde sabaha karsi uyuyunca insan kalkamiyor yedide yataktan.
Yalniz bir anneyim, Sabah olunca bir Saat uyuyim sen oyala diyebilecek kimsem yok.
Alt ve ust katimdaki komsulardan acaba ne küfür yedim diye dusunuyorum bebegim agladikca.
Millet rahat uyusun diye bir senedir memelerimi tirlakliyor bu cocuk. Göz yunuyorum. Bu zevkinden mahrum kaldigi an agliyor bu sefer de komsular uyaniyordur. Oyle Boyle aglama degil, tekme yiyorum kollarim bebegim surekli yatakta duzeltmekten agriyor. Aylarca Turlu Turlu agri cektim , cekiyorum.
Yanimda su an, TV bakiyor Ben mememi dinlendiriyorum bu sekilde. Beynim zonkluyor, gece tuvaletim gelse cocugu esime emanet etmek zorundayim pesimden agliyor ciglik cigliga, isemenin de bir bedeli var.
Bir bebek kolay buyumuyor yani. Ben gideyim de dondurma yiyeyim cikolata bitti onunla idere ediyorum. Neyse konu neydi unuttum. Kulaklarim ugulduyor
İnanın yazdığım son mesaj olacak bu, buradaki baskı ne kadar artarsa artsın, insanlar ne derse desin bir şey yazmayacağım. Hatta konuyu kapatmanızı rica edeceğim çünkü herkes anlamamakta direniyor ve olan benim sinirlerime oluyor
Mune
Öncelikle size bol sabırlar diliyorum. Gerçekten anlattıklarınıza yürekten üzüldüm. Bu yüzden annelerimizin hakkı ödenmez.
Ancak şunu atlıyorsunuz; annelik ne kadar kutsal olsa da, siz millet rahat uyusun diye bunları yaşıyorsunuz diye bir şey yok. Rahat uyumak zaten default olarak sahip olduğumuz bir hak ve olması gereken. Biz bu sokağın sakinleri olarak söz konusu komşudan bebek yapmasını istemedik. Bu konuda kendilerinden talebimiz olmadı. "Millet rahat uyusun diye" konusunu sizlerden çok rica ediyorum anlayın. Çocuğunuzda hakkınız sonsuz, ama bu bizim dünyaya getirmediğimiz ve gelmesi için bir talepte bulunmadığımız bir bebek üzerinde hakkımız olmasını neden gerektiriyor? Neden biz de sizlerle beraber bunları yaşamak durumunda kalalım? Sizce bu normal bir şey mi?
Ben de size kendi günümden bahsedeyim. Freelance çalışan bir insanım. Kendi işimi yapıyorum. Haftanın sonuna yaklaşmamız nedeniyle değerli müşterilerim sabah 8'den itibaren aramaya başlayacaklar ve ben sabaha kadar uyuyamadığım için sızmış olacağım. Saat 11 gibi 28 cevapsız arama ve "dolandırdınız mı beni??????" şeklindeki yaklaşık 50 mesaja uyanacağım. Büyük bir hızla daha sesim yeni uyanmışlığın verdiği tuhaflıktan çıkmadan, en endişeli müşteriden başlayarak telefon edeceğim. Her birinden enteresan tepkiler alacağım ve muhtemelen azarlanacağım (haklılar, telefona bakmam gereken saatlerde sızmış olmam da onların sorunu değil). Tabi bu esnada kahvaltı hazırlamak, ortalığı toplamak gibi görevlerim de olacak. Bunun yanında acil işleri yapmak üzere bilgisayar başında çalışmaya başlamış olmam da gerekecek. Sabah 8'den sadece 11'e kadar geçen kısacık sürede gelen onlarca maili okumak, benden isteneni anlamak ve çözüm bulmak zorunda kalacağım. Ancak uykusuz olduğum için ve tüm günü uykusuz geçirdiğim için bunların hiçbirini sağlıklı ve doğru şekilde yapamayacağım. Annem uyuyamadığı için sürekli rahatsızlığını dile getirecek ve tansiyonu çıkacak, şekeri düşecek vb., bu sebeplerle endişelenerek "acaba acile gitsek mi?" düşüncesini sorgulayacağım. Bu sırada çalıştığım arkadaşlarımın görev dağılımını yapmak için 120 maddelik bir liste hazırlamam gerekecek, sonra hepsiyle görüşüp bu dağılımı tamamlamam gerekecek. Elbette bunu başarsam bile birilerinin çözemediği şeyler mutlaka olacak ve onlarla da görüşmek zorunda kalacağım.
Ben bu durumu dünyaya getirmediğim ve getirilmesinde payım olmayan bir bebek nedeniyle yaşayacağım, hiçbir sorumluluğum, suçum olmadığı halde.
Son mesajımda sizlere sadece şunu söylemek istiyorum; sokakta, mahallede, apartmanda, orada burada yalnız değiliz. Bizim hayatımızda zor giden şeylerden sorumlu olmayan, kendi zorluklarıyla boğuşan insanlar var. Hiçbirimizin hayatı kolay değil; kabul ediyorum en zoru sizinki. İnanın yardımcı olmayı çok isterdim. Ancak bu çocuğun balkonda katılırcasına "anne" diye çığlık atması o çocuğa bir fayda sağlamıyor, sağlasaydı eğer muhtemelen sakinleşirdi, dört saat boyunca her gece ağlayan bir çocuğun derdi balkonla çözülemeyecek kadar büyüktür, umarım en kısa zamanda çok sağlıklı ve mutlu bir bebek olarak yaşamına devam eder, uzun ömürlü olsun.
Bu mesajı buralara kadar okuyan var mı bilmiyorum, ama sadece ne olur "biz anneyiz, bebeğimiz var ve başkaları da bunla ilgili sorunlar yüzünden hayatını alt üst etmek zorunda" anlayışında olmayın. Bunu mesajınızı alıntıladığım için size söylüyorum gibi düşünmeyin ne olur, genel olarak söylüyorum.
Sizlere bol sabırlar diliyorum, umarım kendimi ifade edebilmişimdir.
Sevgiler.