benım babam çok sinirliydi.. sinirlendımı alıne ne geçerse kırıp atardı.. degeri vs hiç farketmezdı onun için.. daha evimize yenı bilgisayar alınmıştı.. ben abimle kavga ettım, sen oturudun, ben oturudum diye.. tabı o zamanlar internet yok, sadece basit bır iki oyun oyanayabiliyoruz.. babam kavgamıza sinirlendi bilgisarı kucakladı camdan atmaya çalişti.. annem zor tuttu...
bırgun de ben daha 8 yaşındayım. elişi yapmaya merak saldım.. annemde bana artan iplerden kucuk bır elbezi başladı ör diye.. ben tabı harıl harıl örüyorum.. babam işten geldi bır baktı ben örgü örüyorum. hemen yanıma geldi elimden aldı şişleri büküp sobaya attı.. ve o gunden sonra çok zorladıklarında örgu yaptım.. ama asla isteyerek yapmadım..
ve bunlara benzer bır çok olay oldu... ve nedense bende ergenlıkte vs sinirlendıgımde evdekı eşyaları kırıyordum.. babam bana bu sefer israfçı vs diye sayıyordu.. halbukı beynımıze işlediğinni kabul etmedi bır turlu..
eşimle çıkarken, nişanlıyken bu huyum yıne vardı.. kırdıgım tel sayısını hatırlamıyorum.. en basıt öfkede teli ısırıyordum.. yada duvara atıyordum.. baktım kırılmıyor yenıden atıyordum.. iki tane ipek gömlegımı parçaladım..
eşim çok iyi davranarak benım bu öfkemı yenmemı sagladı.. tel kırdıktan sonra bana 1 ay tel almamı yasakladı.. iletşim koptu.. krızlere girsemde aldırmadı.. ve yavaş yavaş yendım eşya kırma huyumu..
ben bildim bileli babam hep öyle sinirini yatıştırırdı.. ve bıze kötu örnek oldu..
eşim ne kadar çok sinirlenırse sınırlensın asla bır şeye vurmaz.. öfkesınde bile çok sakindir...