- 18 Nisan 2017
- 3.473
- 7.695
- 108
- Konu Sahibi Bremenmizikacisi
-
- #1
Yine mutsuz, depresif ve ziyadesiyle obsesif olduğum bir döneme girdim. Hayatımla ilgili her şeyi sorguluyorum. En çok da ilişkimi.
Kısaca bir özet geçmek gerekirse ilişkimiz 2 yıl önce başladı. Bir eski nişanlı tebelleş olmuştu ilk başlarda. Gerçi sevgilim de onu unutamamıştı bence. Cüzdanında fotoğrafını bulmuştum kavga kıyamet çıkarttırmıştım. Sonracığıma benim dış görünüşümle ilgili hep resmen hakaret ederdi kilolusun bacakların şöyle şuran böyle diye. Oysa keresinde eski sevgilisiyle ilgili kadın gibi kadındı çok çekiciydi demişti bana. Bana bir kez güzelsin dediğini bile duymamıştım o sıra henüz.
İlk başlarda bunları yaşıyor olmayı inkar ettim. Şaka yapıyordur falan diye inandırdım kendimi çünkü bu duyduklarımın gerçek olması benim için daha kötüydü. Sonrasında baktım yediklerimi kusuyorum, aynaya bakarken öğürüyorum. Ayrıldım. Çok ağladı çok zırladı barışalım diye ama bir müddet direndim.
Sonra aradan zaman geçti ve benim ona karşı olan özlemim bir türlü dinmek bilmedi aksine ivme kazanarak arttı. Tabi araya zaman girince çektiğim çileleri de tam unutmamakla beraber önemsememeye başladım ve barıştım.
Barıştıktan sonra en ufak bir hatası oldu mu derseniz, hayır olmadı. Hep samimi bir biçimde beni sevdiğini hissettirdi bana. Hatta bu sefer çabalayan, daha çok seven taraf o oldu gibi bir şey.
Beni sorarsanız seviyorum. Barıştığın için pişman mısın derseniz buna hiçbir cevap veremem. Nedeni son zamanlarda yaşanan olumsuz herhangi bir şey değil, çünkü yaşanmadı. Ama öncesinde duyduklarım nöbet misali dönem dönem aklıma geliyor ve içim öfke doluyor.
Bu dönemlerde bazen ona çok kötü davranıyorum. Onun bana yaptığı gibi inanılmaz acımasız eleştirilerde bulunuyorum. İstiyorum ki kalbi kırılsın ama buna rağmen yanımda dursun. Öyle yapıyor nitekim. Kinim bir süre diniyor sonra geri diriliyor. İstiyorum ki onun bana yaptığı gibi hayatı ona bir müddet zindan edeyim. Evet pişman ama iyice pişman olsun, yaşamadan bilinmez çünkü.
Sonra da bu davranışlarım ve düşüncelerim yüzünden kendimden utanıyorum. Bu ne perhiz bu ne lahana turşusu çünkü. Madem sindiremeyecektim olanları neden barıştım?
Ayrıca kadını da obsesyon haline getirdim. Fotoğraflarını ilk gördüğümde hiç beğenmemiştim. Ama şimdi belirli aralıklarla bakıyorum ve sürekli asla böyle olamayacağım, beni asla çekici bulmayacak, beni seviyor olabilir ama beni çekici bulmuyor diye düşünüyorum. Gerçekten %100 eminim. Seviyordur beni elbette -belki kişiliğimi, belki onu sevmemi- ama kesinlikle fiziğimi değil.
İşin içinden bir çıkış yolu bulamıyorum. Doluya koysam almıyor boşa koysam dolmuyor. Farkındalık beni boğuyor. Bazen dünyanın en mutlu kadını oluyorum bazen de işte böyle ortaya karışık bir şeyler. Çözüm nedir? Bileniniz varsa sakınmasın benden.
Kısaca bir özet geçmek gerekirse ilişkimiz 2 yıl önce başladı. Bir eski nişanlı tebelleş olmuştu ilk başlarda. Gerçi sevgilim de onu unutamamıştı bence. Cüzdanında fotoğrafını bulmuştum kavga kıyamet çıkarttırmıştım. Sonracığıma benim dış görünüşümle ilgili hep resmen hakaret ederdi kilolusun bacakların şöyle şuran böyle diye. Oysa keresinde eski sevgilisiyle ilgili kadın gibi kadındı çok çekiciydi demişti bana. Bana bir kez güzelsin dediğini bile duymamıştım o sıra henüz.
İlk başlarda bunları yaşıyor olmayı inkar ettim. Şaka yapıyordur falan diye inandırdım kendimi çünkü bu duyduklarımın gerçek olması benim için daha kötüydü. Sonrasında baktım yediklerimi kusuyorum, aynaya bakarken öğürüyorum. Ayrıldım. Çok ağladı çok zırladı barışalım diye ama bir müddet direndim.
Sonra aradan zaman geçti ve benim ona karşı olan özlemim bir türlü dinmek bilmedi aksine ivme kazanarak arttı. Tabi araya zaman girince çektiğim çileleri de tam unutmamakla beraber önemsememeye başladım ve barıştım.
Barıştıktan sonra en ufak bir hatası oldu mu derseniz, hayır olmadı. Hep samimi bir biçimde beni sevdiğini hissettirdi bana. Hatta bu sefer çabalayan, daha çok seven taraf o oldu gibi bir şey.
Beni sorarsanız seviyorum. Barıştığın için pişman mısın derseniz buna hiçbir cevap veremem. Nedeni son zamanlarda yaşanan olumsuz herhangi bir şey değil, çünkü yaşanmadı. Ama öncesinde duyduklarım nöbet misali dönem dönem aklıma geliyor ve içim öfke doluyor.
Bu dönemlerde bazen ona çok kötü davranıyorum. Onun bana yaptığı gibi inanılmaz acımasız eleştirilerde bulunuyorum. İstiyorum ki kalbi kırılsın ama buna rağmen yanımda dursun. Öyle yapıyor nitekim. Kinim bir süre diniyor sonra geri diriliyor. İstiyorum ki onun bana yaptığı gibi hayatı ona bir müddet zindan edeyim. Evet pişman ama iyice pişman olsun, yaşamadan bilinmez çünkü.
Sonra da bu davranışlarım ve düşüncelerim yüzünden kendimden utanıyorum. Bu ne perhiz bu ne lahana turşusu çünkü. Madem sindiremeyecektim olanları neden barıştım?
Ayrıca kadını da obsesyon haline getirdim. Fotoğraflarını ilk gördüğümde hiç beğenmemiştim. Ama şimdi belirli aralıklarla bakıyorum ve sürekli asla böyle olamayacağım, beni asla çekici bulmayacak, beni seviyor olabilir ama beni çekici bulmuyor diye düşünüyorum. Gerçekten %100 eminim. Seviyordur beni elbette -belki kişiliğimi, belki onu sevmemi- ama kesinlikle fiziğimi değil.
İşin içinden bir çıkış yolu bulamıyorum. Doluya koysam almıyor boşa koysam dolmuyor. Farkındalık beni boğuyor. Bazen dünyanın en mutlu kadını oluyorum bazen de işte böyle ortaya karışık bir şeyler. Çözüm nedir? Bileniniz varsa sakınmasın benden.