- Konu Sahibi Laktozsuzsut
-
- #1
Konuyu takipteyim. Aynı sorun bende de var. Hayatı kendime zindan ediyorum denebilir. Ayrıca istemeden de olsa çocuklarımıda kendime benzettim. Sürekli birşey olur korkusuyla onların aktivitelerini,hayatlarını etkiliyorum. Keşke rahat bir insan olabilsem.
Aynı sorun bende de var düşünmemeye çalış düşündğkçe beynimizde senaryolar ceviriyoruz,İyi geceler hanımlar,
Konuya nerden girsem bilemedim. Biyerinden başlayayım gerisi gelir.
Çok parlak sayılmayan, ailevi sorunlarla geçen çocukluk yıllarından sonra gençlik döneminde de birkaç hata yaptım sonrasında 10 yıllık flörtten sonra evlendim bir erkek evladım var. Allaha şükür herşey yolunda maddi manevi hiçbir sorunumuz yok. Tek sorun benim kafamda ben ne ara bu kadar zayıf bir insan oldum anlayamıyorum. Kaygılar ve endişelerden kendimi kurtaramıyorum gözüm açık kabus görüyorum resmen senaryolar yazıyorum beynimde ve ciddi ciddi etkileniyorum. Hep çocuğumla ve kocamla ilgili kaygılarım hastalık kaza vs vs rahat bir insan olamıyorum. Hele ki regl dönemi yaklaşırken kara bulutlar çöküyor üstüme. Daha çok detayı var ama kelimeleri toparlayamıyorum. Böyle sorun yaşayan arkadaşlarım bana yardım edin doktora git demeyin verdikleri ilaçlar uyuşturuyor iki kez doktora gittim annelerin çoğunda kaygı bozukluğu var dedi bir ilaç verdi içemedim yan etkileri daha ağır geldi.
Bence zaten anne olduktan sonra bir daha eskisi kadar rahat bir insan olabilmek mümkün değil.Ama eşine karşı da varmış bu korkular.Belli ki sende baya etkili.Psikoloğa gitsen iyi olur aslında.Senin için çok yorucu bir durum çünkü.
Belki bu kaygılar fazla boşluktan da kaynaklanıyor olabilir mi? Çalışıp çalışmadığınızı yazmamışsınız zira çalışmıyorsanız herhangi bir iş veya kendinizi kafanızı dinlendirebileceğiniz bir hobi bulsanız. Ayrıca dua ve ibadet de sizi ve ruhunuzu dinlendirebilir
Okb hastasıydım ve kaygı bozuklugu ikisi bir arada mahf ediyordu beni hatırlamak dahi istemiyom o günleri yaşayan bilir tamamen çözümü yok ataklar geliyor sürekli.Kaç doktora gittim ilaç verdiler ilaçlar zaten kötü yapıyor ama doktorum kullanmazsan geçmez demişti.Beyindeki bir salgıdan dolayı oluyormuş.Her neyse 5 yıl sonunda yendim şükür.Sagolsun bir doktor buldum bizim sorunumuz ilaçtan da öte bir şey derdinizi anlatıp size tavsiye veren psikologa gitmenizi tavsiye ederim.Psikiyatriler direk ilaç veriyor.Ama en büyük tedavi yine kendimiz.
Doğum sonrası, bende de sanırım buna benzer bir kaygı artışı oldu. Şu an trafik korkusu ile cebelleşiyorum, üzerine gidiyorum. Başlarda kapıyı kilitleme, kilidi sürekli kontrol etme istemi vardı. Hele şu, uykusunda annesinin kucağından kaçırılıp, tecavüz edilmeye çalışan bir çocuğun haberi vardı, okuduğum güne lanet ediyorum beynime saplandı. O günden sonra kapıları defalarca kontrol etme istemi oluşuyordu, odaların kapılarını da kilitliyordum hatta.
Bunlar zihnimizin ufak oyunları, tedbirli olup, gerisini bırakmak gerekiyor yoksa sonu gelmiyor.
Gerekirse ilaç desteği almaktan çekinmeyin, başta illa yan etkileri olacaktır, bedeniniz, kafanız biraz sersemleyecek ki zihniniz dinlenecek alan bulacak.
Bende insomnia da olduğu için, ilaçsız uyku ne mümkün, hele de şu kilit takıntısı ile beraber. Şimdi, yaklaşık bir 5 gecedir ilaçsız uyuyorum, kapıları kilitleyip daha da kontrol etmiyorum. Kendime "Akışa bırak, sen alınacak tüm tedbirleri aldın, gerisini bırak, insanız, her şey bizim için, yaratıcına güven" diyorum. Rahatlıyorum ve geçiyor.
Bizim elimizde çoğu şey, elbette destek alın, ama "Yapamıyorum, olmuyor" demeyin. İnsan çok acayip güçlü bir varlık, biraz gayret edin yeter.
Belki bu kaygılar fazla boşluktan da kaynaklanıyor olabilir mi? Çalışıp çalışmadığınızı yazmamışsınız zira çalışmıyorsanız herhangi bir iş veya kendinizi kafanızı dinlendirebileceğiniz bir hobi bulsanız. Ayrıca dua ve ibadet de sizi ve ruhunuzu dinlendirebilir
O zaman şunu söyleyeyim ilk olarak bunu kendinizde bir hastalık olarak görmeyip durumu içinizde daha da kötüleştirmetin.zira hepimizin kimseyle paylaşmaya cesaret edemediği yada dillendiremediği bir takım vesveseleri korkuları vardır muhakkak. Belki siz de bu durum biraz daha fazla olabilir bunu ilaç kullanmak yerine kendi iradenizle kendinizi telkin ederek aşabilirsiniz bence. Dediğim gibi huzur bulacağınız yapmaktan hoşlanabileceğiniz ve kafanızı rahatlatan meşgaleler bulun ve oraya odaklanın vesveselerinize odaklanıp onları daha da büyütmek yerine.en azından bunu çocuğunuz için başarabilirsiniz siz bir annesiniz ve anneler çok güçlüdür .Emin'im bir süre sonra her şey düzelecektirÇalışmıyorum malesef çalışabilme ihtimalimde yok. Yapımda 'aman bu kadar oluversin' diyivermek yok. Hem iş hem ev hem çocuk çoooook yıpranırım herşey daha beter olur.
Bendede var kaygi bozuklugu + okb maalesef ama bunada sukrediyorum.. dua ediyorum bol bol .. hayatimda hersey iyi gitsede ben hayata hala negatif bakiyorum.. psikolojim iyi'de diyemem kotu'de diyemem.. zor gunler atlattigim cok oldu.. ama kendimi birakmadim.. Allah yar ve yardimcimiz olsun..
Boşluktaysanız ondan olur....gün içinde kendinizi beyninizi etkiliyecek birşey bulmanız lazım...dışarı çıkın,dışarda gõkyüzün de kuşlar uçuyor....aĝacın gölgesi güzel olur derin bir nefes alırsınız ister istemez...oh be dersiniz...kendinize bakım yapın...akşamları gök yüzünde yıldızlar kayar...onu görmek bile güzel...daha ne olsun...
Ayni semptomlar bendede mevcut..Hep yüzüm asık hep teyakkuzdayım hep kötü birşey olacak zannediyorum. Bundan 2 sene önce babamı aniden kaybettim sapasağlamdı akşam uyudu sabah uyanamadı herşey bu kayıpla başladı. Hiçbirşeyin tadını çıkaramıyorum. Eşim sağolsun hep mutlu etmeye çalışır kısa kısa tatiller ayarlar, ne istesem yapar bir dediğimi iki etmez benim için olmazı bile oldurur ama gelin görün ki yüzüm gülüyor ama içim ağlıyor gibi hissediyorum
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?