kayın valideyle beraber yaşamak

yaşadıklarınız benimkine benziyor biraz.benim kocam bebekken annesiyle babası ayrılmış.eşimi halası büyütmüş istanbulda.ilkokul bittikten sonra köye babasının yanına dönmüş.annesinin köyüne gitmiş görmek için.her seferinde taşla sopayla kovalamış eşimi 'Babasından ne hayır gördüm ki oğlundanne hayır göreyim' dermişti.kaç zaman sonra annesi de babasıda ölmüş.20 yıl sonra oğlunun yanına sığınmış.şimdi karılık yapmadığı adamın maaşını alır,kovaladığı oğlunun yanında yaşar.ilk zamanlar bizimkide konu komşuya gidip dedikodu yaparmış iş yaptırırız diye.komşularımız kızmışlar yapacaksın tabi demişler.sana gelininden oğlundan hayır var demişler.şimdi artık sesi çıkmıyor.bende haline şükret oğlun sahip çıkmasaydı köyde 1 kuru ekmeğe muhaçtın şimdi diyorum da haklısın diyor.çünkü bizden başka kimsesi yok.bana bişey yapamıyor çünkü eşim benim yanımda
 
Bence kendinizi hiç üzmeyin nelerini okuyoruz burada kayınvalideyle değil yllarca oturmak evlerine bile sokmuyorlar eşlerini bile görştürmüyorlar...bu arada sizi gayet iyi anlıyorum çünkü bende 12 yıl birlikte oturdum çook zor kayınvalideyle oturmak...kim ne derse desin yaşamayan anlayamaz benim ki de öldüğünde kzlarından oğlundan çok üzülmüştüm vicdan yapmıştım ama bir süre sonra geçiyor...üzerine düşeni yapmışsın eminimki kayınvaliden kayınvalidesine senin yaptığın kadar bile yapmamıştır...Allah rahmet eylesin,başınız sağolsun....
 

aslında çektiğim acıdan sanki hafızam resetlendi.inanırmısınız olumsuz olan her şeyi unutmuşum.... tabiiki baktığında kırgınlıklar yarattığı sorunlar oldu.bunlardı belkide beni o derece soğuk yapan. tartışmazdık, doğru, ama annem bana misafir geldiğinde olay farkılaşırdı .bir hakimiyetlik duygusu oluşurdu kaynanamda... ne bileyim allah rahmet etsin ...insan ölümle karşılaşınca sadece kendini suçluyor. keşki diyorum ben çok iyi olabilseydim her şeye rağmen. şimdi birden aklıma geldi de; daha nişanlıyken beni süpriz biriyle tanıştırdı, özelliklede onun evine gidene kadar kim olduğu söylemeden, sonra birden işte oğlumun sevgilisi buydu demişti. o gün çok gücenmiştim.
 
vicdandan, allah korkusundan, inançtan bahsetmişsiniz de içinden binbir laf saydıktan sonra bunların hiçbir önemi kalmıyo ne yazık ki resti çekseniz bu kadar günaha girmezsiniz eminim..

haklısın diyorum. ama bu duygulardan kurtulmaya çabalamak , hoşlanmasanda ses çıkarmamak kendinle savaş etmek nedir bence yaşamayan bilemez...gene de belki de sen haklısın bilmiyorum.
 
dedimya çok gezerdi diye, konudan komşudan duyduğun olumsuz laflar (örn. ''ya teyze varlivakitsiz geliyor, ona bi şey söyleme de gene ama haberin olsun '' gibi)uyarmama rağmen tınmaması gitgite beni ondan itti.benimle tartışmazdı fakat ağır takınmaması beni içten içe kızdırırdı işte.
 

ben kendime kırgınım, sen kırsan nolur canım...
 
Vicdan muhasebesi yaptın kendine anladığım kadarıyla bir yanın annedir nasıl evime almıyayım dedi bir yanında istemedi onca sene kayınvalidenle yaşadın bol bol dua et kötü biri olsan bu düşüncelerindede rahatsız olmazdın dile kolay 18 sene geçirmişsin böyle hissetmen normal bende kendimi çok sorgularım bazen kayınvalideme yardım etmeye çalışırım ama bir yanım ona sinir olur içimde yaşarım bu tür duygular üzülme bence
 
Son düzenleme:
Öncelikle başınız sağolsun, sizi anlıyorum pişmanlıklar içindesiniz ama ne kadar soğuk davransanızda gene de k.validenize sıcak bir yuva vermişsiniz, kızının evinden daha rahat etmiş ki sizinle kalmış, şimdi size düşen arkasından bol bol dua etmeniz. Rabbimin mağfireti sonsuzdur o affeder. Yazdıklarınıza binaen ben sizin art niyetli biri olmadığınızı düşünüyorum.
 

ya canım, biz sobalı evde 6 yıl yaşadık, kışları nasıl idare edilirdi tahmin edin...(üzüntü insana her şeyi süt liman gösteriyor...yazılanları okudukça ''aaa, bende şunu yaşamıştım ''diye aklıma geliyor.)
 
Allah rahmet eylesin insallah,
kendi annemiz diger kardeslerimize gitmeyipte bizde kalsa acaba yine ayni düsüncelere kapilirmiydik
"ohh, o rahat ben cekiyorum" diye üzülürmüydük?
yada annemiz yanimizda yasadi diye 18 yilim zehir oldu diyip kendimize salak dermiydik acaba ?

bilemiyorum..3 günlük dünya..dünü bitti bugünü bitmek üzere yarina cikacazmi zaten belli degil
kimseyi kirmaya... kizmaya degmiyor

üzülmeyin yasananlar yasanmis artik geriye dönüsü yok
hayr duadan baska elden birsey gelmez artik.
 
Canım..kendini suçlama...yaşadıkların hiçte anormal değil..kayınvalideyle azıyla çoğuyla...hatta bin beteriyle...herkesin yaşamış oldukları şeyler...

Konunun başında yazdığın ilk bölümü okuduğumda hemen yorum yapsaydım eğer...çok daha farklı olacaktı yazdıklarım...

Ben...çocuklarını bırakıp giden kadınların asla affedilemeyeceğini düşünenlerdenim...isterse melek olsunlar..zerre kadar değeri yoktur gözümde.

Bu sebepten,özellikle eşin olmak üzere..sizin yinede 18 yıl birlikte yaşamış olmanız bile nekadar iyi niyetli olduğunuzu gösterir.

Hatalar insanlar içindir...sen hata yaptım diyorsan...rahmetlinin yaptığıda hataydı...

Hiç üzme kendini...Allah rahmet eylesin.
.
 
ilk mesajı okuduğumda sonlara geldiğimde dedim bu böyle bitmemeli çünkü o kırmızı ile işaretlenen cümleler zaten arkadaşımızın kendisini nasıl eleştirdiğini göstermiyor mu? (hamama gider beni çağırmaz halbuki hamam falanda sevmem diyerek) bu mesajın devamı olmalı nasıl yani diye düşünürken aşağıda devamını gördüm. böyle bir şekilde sonlanacağını aslında tahmin etmiştim.bayan hep kendini eleştirmiş hep kendine kızmış aslında ilk mesajda bile,kayınvalidesini eleştiriyor gibi görünürken de hep kendine kızmış.dilerim sizden yana rızası vardır kayınvalidenizin ve ne olursa olsun evinizde bunca yıl kaldığının hatrına,kalp kırmamanızın hatrına bu nimetten yararlanabilmişsinizdir.sizin gönlünüzden geçeni Allah biliyor ya bu halinizi de görüyordur elbet.Allah rahmet eylesin.
 

biliyormusun o kırmızıyla yazılan yazıları bilinçli yapmadım.yorumlardan sonra gördüm o kırmızılıkları.nasıl oluştu onu da anlamadım.bilmeden bir tuşamı bastım yoksa anahtar kelime idi de(kadınlar kulübü ile ilgili) ondan mı öyle oldu pek kavrayamadım doğrusu. zaten burada sizlerle o anki yaşadığım duyguları kendime kırgınlığımı olduğu gibi aktardım. fakat özel olarak yazının rengi falan hiç aklımdan geçmedi..bana da ilginç geldi...
 

bu yaşadıklarının aynısını yeri geldi bende yaşadım fakat benım durumum bıraz daha farklı.
benimde gözüme battı. yan gelip gençliğinde yatarken oğlunu sonunu düşünmeyen insan sürekli canım şunu çekti ayy bunu çekti diyip boğazına aşırı düşkün olması, birde yalandan sen sevıyosun dıye aldım demesi,zevklerınden geri kalmaması, kendi bencilliği için herşeyi yapması, bir tek kendını düşünmesi...
rahat insanlardan nefret edıyorum..

daha nicesiii o yuzden yaşadıklarını çok iyi anlıyorum.
18 sene ben olsam asla dayanamam..
daha 14 ay oldu 14 sene gibi geldi...
 
kırmızıları başka bir bayan arkadaş sanırım tarzınızı beğenmediğini belirtmek için yapmıştı.ama o cümleleri yazının içinde okurken yani onlar kırmızı değilkende dikkatimi çekti ve orada kendinizi eleştirdiğinizi hissettim.dilerim kalbiniz huzur bulur.
 

aynı şeyleri bende duymuştum komşularımdan.milletin işi var erkenden giderdi.bazen gece yarısına kadar otururmuş.komşularda ona bişey diyemez bana söylerdi.şimdi uyardımda biraz düzeldi.torunuyla ilgilenmekten pek gezmeye vakit bulamıyor :90:
 

çocuğunu bırakıp giden kadınlar hakkında söylediklerinize katılıyorm.benim eşimide annesi bırakmış küçükken yanına gittiğinde hep kovalamış 'Babasından ne hayır gördüm ki oğlundan göreyim' dermişti.sonra ne oldu annesi babası ölmüş onunda maaşı yok yine eşim sahip çıkmış ona.ee şimdi ne oldu oğluyla konuşamıyor,bir ihtiyacı olduğunda söyleyemiyor yüzü yok.allahın sopası yok
 

çocuğunu bırakıp giden kadınlar hakkında söylediklerinize katılıyorm.benim eşimide annesi bırakmış küçükken yanına gittiğinde hep kovalamış 'Babasından ne hayır gördüm ki oğlundan göreyim' dermişti.sonra ne oldu annesi babası ölmüş onunda maaşı yok yine eşim sahip çıkmış ona.ee şimdi ne oldu oğluyla konuşamıyor,bir ihtiyacı olduğunda söyleyemiyor yüzü yok.allahın sopası yok.şimdi ne hayır göreceğim dediği oğlunun yanında
 
canım zaten kendimi eleştiriyorum..keşkeler artık var....
 

bak bu duruma zaman sonra üzüleceksin...bazen eşim sinirlenirdi,engellerdim. ben el kızı bir noktada ama onun annesi,'' günahkar oluyorsun o senin annen''derdim.aslın da bende hem acıma hem istememe duyguları aynı anda vardı.. bu da kendimle psikolojik savaş vermeme sebep oluyordu..biliyordumki biraz söylensem veya üstelesm eşim ondan vazgeçerdi, buna cesaret edemedim fakat bendeki suratsızlığı da engelleyemiyordum çoğu zaman.
bilmiyorum nasıl açıklanır... keşke sevebilseydim..
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…