saydırmak değil unutturmamak.evlendik evlendiğimiz günün sabahı eşim oraya gitmek istedi ok dedim. gittiğimizde evde annesi tekti.ikisi bi odaya gittiler eşimin önce ağlama anne falan demelerini duydum epey bi bekledim sonra çıktılar odadan bi baktım ki eşimin de gözleri kıpkırmızı sonra eve döndük eşim mutfağa geçti hala ağlıyor.şok olmuştum şehrinden ailesinden uzakta olan benken ağlayan onlardı....o gün babamı göremedim akşam yine gidelim dedi ona da ok dedim ve ondan sonra heemen hemen her akşam gider olduk..başta taviz verdim evliliğimin içine ettiler...ama içim o kadar rahat ki kapıma geleceğini adım gibi biliyorum.ben senden boşanmam diyor zaten ama onun mutlu olması yetmiyor devam etmemiz için benim de mutlu olmam lazım....biz nişanlandık eşim başladı : yok çevremdekiler sen artık evlendiğinde buralara gelmezsin aileni bırakırsın bak yazıyoruz buraya eşinle hyat sürer aileni aramazsın diyorlar bana gideriz dimi falan diye ağız yoklamaya başladı,,,,sonra anladım ki onu çevresindekiler değil annesi söylüyordu...sürekli beynini yıkamış ki onları bırakmasın diye.sonra da işte en ufak söylemlerimde eşim suçluyordu beni sen ailemi sitemiyorsun sevmiyorsun diye ki söylediğimde biz yeni evliyiz her akşam uğramak zorunda mıyız tarzı şeylerdi. ama nitekim beklediği yanlışı ben ailesine değil ailesi bana yaptı ama ona rağmen hala evet sana terbiyesizlik yaptılar ben de seni savunamadım diyip konuyu kapatıor hatta kabul etsem beni ayaklarına götürecek...bu tarzlardan koca falan olmaz..olsa da bunca yaşanmışlıktan sonra bu evlilik iflah olmaz..