- 14 Nisan 2012
- 11.496
- 21.252
- 398
Merhabalar. Gün geçmiyor ki yeni bir konu açmayayım. Bu aralar en en en büyük derdim sevgili babacığım.
Kısaca aile hayatımdan bahsederek (sizi de fazla sıkmayarak ) başlamak istiyorum .
Ben bir abisi , bir erkek kardeşi olan (maalesef) bir evin bit kızıyım. Herkes bana her zaman bu durum için imrense de gerçekten çok zor bir şey.
Ezelden beri sürekli babamın ve annemin aklı bendeydi. En iyi kolejlerde okuttu beni sırf yanlış çevrem olmasın diye. Gittiğim kolejde daha çok mutaassıp ailelerin çocuklarının okuduğu bir okuldu. Dolayısıyla çevrem de hep aynı yöne bakan insanlarla çevrili oldu. Lise bitti üniversiteye gelince , güzel bir okul kazandım. Babam illa özelde okutayım diye yine baskılarına devam etti. Sanki her an sapmaya hazırmışım gibi. Dediğini yapmadım ve kendi bildiğim yolda devam ettim. Üniversite hayatında yaşadığım zorlukları anlatsam Manas destanı olur. Ama şu kadar söyleyeyim korktuğu şeylerin pek çoğunu yapmış buldum. Sevgilim oldu, nargile cafeleri öğrendim, okulu kırarak bol bol gezdim vs.
Şimdi asıl konuya gelelim. Herkes artık biliyordur talihsiz bir evlilik yaptım ve boşandım. İlk boşandığım zaman maddi durumum ayrı bir eve çıkmaya el veriyordu. Çalışıp , kendi ayakları üzerinde durmaya çalışan bir kadınım. Ama babam başka eve çıkarsan hakkım haramdır, asla seni affetmem dedi. E tabi böyle olunca bende ayrı eve çıkmadım. Bir anlaşma yaptık. Evimiz 2katlı ve ben üst katta kendime aitmiş gibi yaşamak istediğimi söyledim. Başlarda bunu da sorun etti, tek başına olmaz. Terastan biri ya içeri girerse vs vs. Neyse buna ikna oldu.
Boşandıktan sonra bana inanılmaz destek oldu. Gerçekten bir dediğimi 2etmedi. Eee sorun ne Kaj canına mı susadın diyeceksiniz ama sorun şu ki ben hiç dilediğim gibi yaşayamıyorum. Saat 9 olunca whatsaaptan başlıyor yardırmaya. Nerdesin? Daha kaç saat kalacaksın ? (Arabam olduğu halde) Gelip alayım vs. Ve ben kaç kere kavga etmeme rağmen bana sürekli ben babayım endişe ederim diyor.
İş hayatıma tamamen karşı. İhtiyacın yok çalışma ben bakarım diyor. Sabah giydiğim kıyafete hatta çektiğim eye linera kadar karışıyor. Durum öyle bir hal aldı ki , nişanlımla buluşacağımı bile söylemiyorum. Çünkü onun yanında da mutlaka alakasız bir mesaj atıyor. Eve gel diye başlıyor konuşmaya. E mübarek işten çıkıyorum 6 da , trafik malum en aşağı 1saat sürüyor. Zaten yemek yiyoruz sonra muhabbet derken saat oluyor 9. İstanbul'da yaşayanlar iyi bilir hayat 9 dan sonra başlıyor.
Bende bu zamana kadar hep he diyip geçiştirdim. Ama artık he demek istemiyorum. Bana tutturdu bir an evvel evlen. Düğününü ben yapacağım diye
Sizce bu saaten sonra babamla nasıl konuşmalı ve ne yapmalıyım ?
Bu arada okuyan herkese teşekkür ederim.
Kısaca aile hayatımdan bahsederek (sizi de fazla sıkmayarak ) başlamak istiyorum .
Ben bir abisi , bir erkek kardeşi olan (maalesef) bir evin bit kızıyım. Herkes bana her zaman bu durum için imrense de gerçekten çok zor bir şey.
Ezelden beri sürekli babamın ve annemin aklı bendeydi. En iyi kolejlerde okuttu beni sırf yanlış çevrem olmasın diye. Gittiğim kolejde daha çok mutaassıp ailelerin çocuklarının okuduğu bir okuldu. Dolayısıyla çevrem de hep aynı yöne bakan insanlarla çevrili oldu. Lise bitti üniversiteye gelince , güzel bir okul kazandım. Babam illa özelde okutayım diye yine baskılarına devam etti. Sanki her an sapmaya hazırmışım gibi. Dediğini yapmadım ve kendi bildiğim yolda devam ettim. Üniversite hayatında yaşadığım zorlukları anlatsam Manas destanı olur. Ama şu kadar söyleyeyim korktuğu şeylerin pek çoğunu yapmış buldum. Sevgilim oldu, nargile cafeleri öğrendim, okulu kırarak bol bol gezdim vs.
Şimdi asıl konuya gelelim. Herkes artık biliyordur talihsiz bir evlilik yaptım ve boşandım. İlk boşandığım zaman maddi durumum ayrı bir eve çıkmaya el veriyordu. Çalışıp , kendi ayakları üzerinde durmaya çalışan bir kadınım. Ama babam başka eve çıkarsan hakkım haramdır, asla seni affetmem dedi. E tabi böyle olunca bende ayrı eve çıkmadım. Bir anlaşma yaptık. Evimiz 2katlı ve ben üst katta kendime aitmiş gibi yaşamak istediğimi söyledim. Başlarda bunu da sorun etti, tek başına olmaz. Terastan biri ya içeri girerse vs vs. Neyse buna ikna oldu.
Boşandıktan sonra bana inanılmaz destek oldu. Gerçekten bir dediğimi 2etmedi. Eee sorun ne Kaj canına mı susadın diyeceksiniz ama sorun şu ki ben hiç dilediğim gibi yaşayamıyorum. Saat 9 olunca whatsaaptan başlıyor yardırmaya. Nerdesin? Daha kaç saat kalacaksın ? (Arabam olduğu halde) Gelip alayım vs. Ve ben kaç kere kavga etmeme rağmen bana sürekli ben babayım endişe ederim diyor.
İş hayatıma tamamen karşı. İhtiyacın yok çalışma ben bakarım diyor. Sabah giydiğim kıyafete hatta çektiğim eye linera kadar karışıyor. Durum öyle bir hal aldı ki , nişanlımla buluşacağımı bile söylemiyorum. Çünkü onun yanında da mutlaka alakasız bir mesaj atıyor. Eve gel diye başlıyor konuşmaya. E mübarek işten çıkıyorum 6 da , trafik malum en aşağı 1saat sürüyor. Zaten yemek yiyoruz sonra muhabbet derken saat oluyor 9. İstanbul'da yaşayanlar iyi bilir hayat 9 dan sonra başlıyor.
Bende bu zamana kadar hep he diyip geçiştirdim. Ama artık he demek istemiyorum. Bana tutturdu bir an evvel evlen. Düğününü ben yapacağım diye
Sizce bu saaten sonra babamla nasıl konuşmalı ve ne yapmalıyım ?
Bu arada okuyan herkese teşekkür ederim.
bu derde bir çare olsa keşke. Tamam anlıyorum onları da ama ben de artık çok bunaldım.
Geçen şehirdisinda idi bide benimki ,dışarıdaydım akşam 9da her yerden ariyo peri evde mi ki,eve geldi mi,nerde diye 
