- 8 Kasım 2022
- 709
- 1.199
- 43
- Konu Sahibi eslemderler
- #1
Selam arkadaşlar,
Sanırım yaşadığım şey depresyon,sanırım diyorum çünkü ne olduğunu ben de bilmiyorum.
34 yaşındayım,beş senelik evliyim,bir kızım var.Evliliğimin ilk aylarından itibaren eşimin ailesiyle sorunlar yaşamaya başladık(eşimle evliliğimimizin ilk günleri çöp oldu anlayacağınız.
Hamilelik,doğum vs derken,bir türlü kendimi toparlayamadım.Ailesi yüzünden eşimle sanki aramızda uçurumlar oluştu.Binbir emekle kurduğumuz yuva,keşke hiç olmasaydı bile dedirtiyor bana.Hatırlayanlar olur,en son annesinin bana davranışını yazmıştım.
Neden ben diye soruyorum,bu kadar haksızlık?
Hem de hiç hak etmediğim halde.
Biliyorum bazı şeylerin,bizimle ilgisi yoktur,Karşımızdaki kişinin kötü olmasıyla ilgilidir ama yine de düşünüyorum.
Şimdiye kadar anlattıklarım eşimin ailesi yüzünden olanlar.Bir de kendi ailem var tabi.
Dışarıdan baktığınızda kendilerini çok iyi yetiştirmiş ve gerçekten iyi insanlar ailem (el iyisi).
Yani elalem için yaşayan kişiler.Örneğin annem ve babam,gelinlerine,damatlarına kendi çocuklarından daha çok değer verirler.
Bir süre arsız olmayı denedim,gittiğimde rahatsız olduklarını bile bile gittim.Ne de olsa insanın anne ve babası ya.
Ama artık olmuyor,ayağım bir türlü oraya gitmiyor,gidemiyor.
Çünkü gittiğimde,acaba eşiyle sorun mu yaşadı,aman başımızı ağrıtmasın bakışları var üzerimde.
Daha önce her hafta gittiğim baba evine,nerdeyse iki aydır gitmedim.
Kendimi hiçbir yere ait hissetmiyorum,çocuğum için güçlü olmaya çalışıyorum ama bazen ona da tahammülüm azalıyor.Psikolojik destek alıcam ama o zamana kadar neler yapabileceğimi bilemiyorum…
Sanırım yaşadığım şey depresyon,sanırım diyorum çünkü ne olduğunu ben de bilmiyorum.
34 yaşındayım,beş senelik evliyim,bir kızım var.Evliliğimin ilk aylarından itibaren eşimin ailesiyle sorunlar yaşamaya başladık(eşimle evliliğimimizin ilk günleri çöp oldu anlayacağınız.
Hamilelik,doğum vs derken,bir türlü kendimi toparlayamadım.Ailesi yüzünden eşimle sanki aramızda uçurumlar oluştu.Binbir emekle kurduğumuz yuva,keşke hiç olmasaydı bile dedirtiyor bana.Hatırlayanlar olur,en son annesinin bana davranışını yazmıştım.
Neden ben diye soruyorum,bu kadar haksızlık?
Hem de hiç hak etmediğim halde.
Biliyorum bazı şeylerin,bizimle ilgisi yoktur,Karşımızdaki kişinin kötü olmasıyla ilgilidir ama yine de düşünüyorum.
Şimdiye kadar anlattıklarım eşimin ailesi yüzünden olanlar.Bir de kendi ailem var tabi.
Dışarıdan baktığınızda kendilerini çok iyi yetiştirmiş ve gerçekten iyi insanlar ailem (el iyisi).
Yani elalem için yaşayan kişiler.Örneğin annem ve babam,gelinlerine,damatlarına kendi çocuklarından daha çok değer verirler.
Bir süre arsız olmayı denedim,gittiğimde rahatsız olduklarını bile bile gittim.Ne de olsa insanın anne ve babası ya.
Ama artık olmuyor,ayağım bir türlü oraya gitmiyor,gidemiyor.
Çünkü gittiğimde,acaba eşiyle sorun mu yaşadı,aman başımızı ağrıtmasın bakışları var üzerimde.
Daha önce her hafta gittiğim baba evine,nerdeyse iki aydır gitmedim.
Kendimi hiçbir yere ait hissetmiyorum,çocuğum için güçlü olmaya çalışıyorum ama bazen ona da tahammülüm azalıyor.Psikolojik destek alıcam ama o zamana kadar neler yapabileceğimi bilemiyorum…
ktr et. hayat bu kadar ciddiye almaya degmiyor. kendin gibi ol kimseye iyi olmaya gecinemye calsma kendi ailen olsa bile. sen bi tanesin bi omrun var o da boyle gecmemeli. onlar seni uzecegine sen yanlis taraf ol onlar uzulsun. herkesi mutlu edemez herkesle anlasamazsn unutma umarm en kisa zamanda atlatirsin
hepimiz için. Her şey değişir, duygular da ..bir dert biter yenisi gelir. Nice mutluluğun olsun, belki yarın daha güzel bir gün olur 
