- 10 Ağustos 2016
- 1.072
- 374
- 123
- Konu Sahibi Pulmicort_Combivent
- #1
Merhaba arkadaşlar. Sorun hiç arkadaşımın olmaması. Çocukken vardı tabi ancak çocukluk arkadaşları da çocuklukta kaldı. Üniversite okumadım dışardan okuyorum. Lise arkadaşlarım evlendiler liseden sonra arayıp sormadık birbirimizi zaten.
Saglikciyim çalışıyorum yani sosyal ortamlara da giriyorum. Kuzenlerim akrabalarımda var yasitlarim.
Sorun şu ki hiç arkadaşım yok neden yok bilmiyorum.
Kendim de tercih etmeyerek girmedigim ortamlar var mesela iş yerinde arkadaşlar çok samimiler sürekli görüşüyorlar güzel vakit geçiriyorlar ama ben aralarında yokum sebebi de çok dedikodu yapmaları. Dedikodu yapmak istemediğim için hep uzak duruyorum. Çünkü konu hep dedikoduya dönüyor bende kimsenin arkasından konuşmak istemiyorum.
Aslında çok sıcak kanliyimdir herkes öyle der insanları rahatsız etmem yardımcı olmaya çalışırım guleryuzluyumdur.
Akrabalarım kıskançlıklar yapıyorlar sürekli hava atma çabaları gösteriş çabaları onlarla da hiç samimi olmadım bu zamana kadar bu zamandan sonra da olmam. Kaç yaşına gelselerde sürekli beni ailemi ezme küçük görme çabaları. Uzun yıllar boyunca onlarla gorusmem gereken zamanlarda gece sabaha kadar ağlardım. Yine küçük görecekler yine ezecekler diye. Zamanla güçlü hissetmeye başladım ve kendi kendime uzun yıllar yetebildim.
Ancak yakın zamanda evlenmeyi düşünüyorum. Ve oturup konuşabilecek acaba nasıl yapsak şöyle mi yapsak böyle mi yapsak gelinligim nasıl olsa diye konusabilecegim kahvaltıya cagirabilecegim ona kitap hediye edebilecegim bir tane arkadaşım yok. Bir tane bile yok. Doğru düzgün dedikodu yapmayan huzur veren bir arkadaşım yok. Bu durum iki üç haftadir sürekli zihnimi kurcaliyor. Dugunume cagiracagim bir tane arkadaşım yok. Çok üzülüyorum neden böyle oldu neden dogru bir arkadaşlık kuramadim niye bu kadar yalnızım diye sürekli düşünüp üzülüyorum. Ne yapabilirim sizce
Saglikciyim çalışıyorum yani sosyal ortamlara da giriyorum. Kuzenlerim akrabalarımda var yasitlarim.
Sorun şu ki hiç arkadaşım yok neden yok bilmiyorum.
Kendim de tercih etmeyerek girmedigim ortamlar var mesela iş yerinde arkadaşlar çok samimiler sürekli görüşüyorlar güzel vakit geçiriyorlar ama ben aralarında yokum sebebi de çok dedikodu yapmaları. Dedikodu yapmak istemediğim için hep uzak duruyorum. Çünkü konu hep dedikoduya dönüyor bende kimsenin arkasından konuşmak istemiyorum.
Aslında çok sıcak kanliyimdir herkes öyle der insanları rahatsız etmem yardımcı olmaya çalışırım guleryuzluyumdur.
Akrabalarım kıskançlıklar yapıyorlar sürekli hava atma çabaları gösteriş çabaları onlarla da hiç samimi olmadım bu zamana kadar bu zamandan sonra da olmam. Kaç yaşına gelselerde sürekli beni ailemi ezme küçük görme çabaları. Uzun yıllar boyunca onlarla gorusmem gereken zamanlarda gece sabaha kadar ağlardım. Yine küçük görecekler yine ezecekler diye. Zamanla güçlü hissetmeye başladım ve kendi kendime uzun yıllar yetebildim.
Ancak yakın zamanda evlenmeyi düşünüyorum. Ve oturup konuşabilecek acaba nasıl yapsak şöyle mi yapsak böyle mi yapsak gelinligim nasıl olsa diye konusabilecegim kahvaltıya cagirabilecegim ona kitap hediye edebilecegim bir tane arkadaşım yok. Bir tane bile yok. Doğru düzgün dedikodu yapmayan huzur veren bir arkadaşım yok. Bu durum iki üç haftadir sürekli zihnimi kurcaliyor. Dugunume cagiracagim bir tane arkadaşım yok. Çok üzülüyorum neden böyle oldu neden dogru bir arkadaşlık kuramadim niye bu kadar yalnızım diye sürekli düşünüp üzülüyorum. Ne yapabilirim sizce
kendi hayatı için bir adım atmak ya da küçük bir isyan çıkarmak yerine 'evlenince kocamla gezerim' der... Bana kattıkları bir şey olmaz, şehri gezmek,benimle bisiklete binmek değil kafede oturmak isterler. Konuşmaktan en zevk aldıkları konu alışveriştir, devamlı aldıklarından ya da alacaklarından bahsederler, ataerkiller , 'ben de erkek olsam yapardim' vs derler... Arkadaşlarımın kimi çocukluktan, kimi akrabalarimdan, kimi liseden,kimi universiteden,kimi de çeşit çeşit iş yasamlarindan... Ama neredeyse hepsinin prototipi bu. Hele yaşlar büyüdükçe hepsinin gözünü gelinlik bürüdü 
yani bir evin temel esyalari. Himmm.. bir iki derken baktim ki benim evlilik surecim sahsina rahatsizlik veriyor,hemen kabuguma cekildim. Ne gelinligim ne dugun hazirliklari hicbir konuda onunla bisey paylasmadim, sadece vakti geldiginde nikahima davet ettim. En basit arkadas bulusmasina bile pur bakim giden kiz benim nikahima son derece ozentisiz geldi ve eli de bombos. Yani demem o ki arkadaslik vs asla artik kafami yordugum konular degil.
