Doğuma yakın olduğunuz içinmi bilemedim ama çok fazla duygusala bağlamışsınız.
Hep beklenti içinde olup ama beklentim yok diyorsunuz.
Doğuma giderken kızınızı dayısına bırakmama sebebini çözemedim. Demişler işte bizde kalır diye. Ki demeseler bile dayı/amca/teyze/hala bugünler içindir. Onlar teklif etmese bile bırakabilirsiniz. Ama teklif etmişler. Tam olarak napsınlar başka. Hergün arayıp bak ölümü gör getirmesen çocuğumu deseler. Annenizle aranız yok, kardeşinizle yok, kv deylede yok. Yani herkesmi bukadar kötü? Bilemedim. Çocuğun tüm bağlarını koparmışsınız bisürü bahaneyle. 11 yaşındaki çocuğu evde tek bırakmaktan bahsediyorsunuz. Birde herkesin ailesi yok yanında, yurtdışında yaşadığınızı hayal edin. Çocuğunuzu emanet edebileceğiniz çok candan bi arkadaş, komşunuzda yoksa babasıyla evde kalsın, siz hastanede kendinizi götürürsünüz birşekilde. Hiç olmadı kızınızıda alın gidin yani bukadar depresyona girecek bişey yok.
Bir konu anlaşılır da bu kadar mı yanlış anlaşılır?
Birinden bir şey bekleyip ne yapmışım mesela? Tüm hamileliğim boyunca bebeğin ve evin tüm hazırlıklarını kendim yapmışım. Tadilat, eşya, temizlik, bebek alışverişi vs. ile kendim uğraşmışım. Kimseye haber bile vermemişim rahatsız etmemek için. Bu mu beklenti içinde olmak?
Annemin huyunu bilirim, hiçbir şey istemiyorum ondan doğumda. Yapmaz, yapamaz çünkü. Eşimin ailesi zaten eşimi bile aramaz sormaz. Onlardan da bir şey isteyemem. Sadece evli abimden ve yengemden iki gün kızıma göz kulak olmalarını istedim. Onlar teklif etmedi, ben rica ettim. Onlar da tamam dediler ama beni 1 aydır arayıp sormuyorlar. Doğuracak kadınım, bir hal hatır sorulmayacak kadar meşgullerse kızımı bırakma konusunu tekrar gözden geçireyim dedim, bırakmaktan vazgeçtim. Napayım, ortadan kaybolan insanlara zorla çocuk mu emanet edeyim?
Annemle görüşüyorum, evli olan kardeşimle ve ailesiyle de görüşüyorum. Her aile gibi yakın bir aile değiliz belki ama kendi dinamiğimiz içinde normal şekilde görüşüyoruz yani. Bekar olan büyük abimle görüşmüyorum. Ama o da kimseyle görüşmüyor zaten. Büyük kızımı bugüne kadar 11 sene içinde 1 kere tesadüfen gördü, kızım 4 yaşındayken. Hiç de öyle göreyim gibi bir talebi olmadı. Biz anneme gidince evden kaçıyor bizimle karşılaşmamak için. Sırf bizimle değil, annem hariç kimseyle konuşmuyor. Bunun da suçlusu ben değilim heralde. Eşimin ailesiyle ben görüşmüyorum ama çocuğumu babasıyla onlara gönderiyorum. Çünkü bana bir şeyler yapmış olabilirler ama çocuğuma yapmadılar. Babaannedir, dededir neticede. Çocuğumu kimseden kopardığım yok yani. Çocuğum benim büyük abim hariç herkesle görüşüyor.
Konuyu açmamın sebebi zaten kızımı evde tek bırakmamak için kimseyi bulamamam. Evde tek bırakacak olsam bu kadar düşünmezdim, konu da açmazdım burda. 2 gece için kızıma bir çözüm bulmaya çalışıyorum. Evde tek bırakacağımı hangi cümlemden çıkardınız acaba? Çünkü konumda eğer yer bulamazsam eşim kızımla kalacak, ben hastanede refakatçi hizmeti alıp tek kalıcam diye belirtmiştim. Mümkün olursa, hastane yönetimi kabul ederse zaten kızım bizimle kalacak.
Depresyona girdiğim de yok. Yalnız hisseden herkes depresyona girmiyor. Ailemle aynı şehirde yaşayıp doğum gibi önemli bir durumda destek görememek yalnız hissettirdi bana, ama alışkın olduğum bir durum olduğu için çabuk çıktım bu ruh halinden. İyiyim yani. Çözüm bulduğum sürece sıkıntı yok. Depresyona falan girmiş değilim.
Bebek doğunca uzun bir süre yenge de kalacak, o yüzden yenge istemiyor sandım. Sadece doğum süresince 1 ya da 2 günmüş mevzu bahis. İnsanlık ne hale gelmiş. 11 yaşında kız çocuğunu evlerinde misafir etmekten zorsunuyorlar.
