Çok daraldığım için yazmak istiyorum.
Hep bekledim... Bu içinde bulundugum anlamsız bencillik duygusundan kurtulmak için. Ama 18 yaşına girmeme az kalmasına rağmen büyüyemedim.
Hep mutlu aile özlemi duydum. Dört dörtlük değil. Ama annemin babamın kardeşimin olduğu huzurlu bir yuva istedim. Olmadı. İsyan etmedim.
Annem beni kendine bağlı yetiştirdi. Gecekonduda yaşadığımız için kışları hava çok ama çok soğuk olurdu. Hep annemle uyurdum. Soğuktan hasta olmayım diye imiş. Alıştım ona. Benim sandım. Babamın yanına gittim beni sevmesi için ilgi görmek için ama o beni azarlayip gönderdi. Sonra annemle babam boşandılar.
Annem ben kardeşim Dedemin evine geldik. Çok çektik. Sıfırdan başladık. Dedem bize yazamıyorum ama p.ç dedi. İçim yandı. Evden kovdu her fırsatta içim yandı. Gidecek yerim yoktu ki..
Derslerim güzel diye kıskandı. Daha fazla üstüme geldi. İsyan etmedim.
Ama büyüyünce geçen sene artık farkına vardım. Annem değişti calismaya başladı. Kendine bakmaya başladı. Yavaş yavaş fark ettim ki annem de dul bir kadındı. Artık benimle ilgilenmiyor. Erkeklerin ona olan ilgisi hoşuna gidiyordu. Ayrıca beni kıskanıyordu. Bazıları kızın senden güzel olmuş dedikçe benimle yarıştığını fark ettim. Sok oldum . Boşluğa düştüm.
O benim meleğimdi. Canimdi. Aramızda nasıl böyle bir yarış olabilirdi? Ama oldu işte. En yakın arkadasim, sırdaşım annem yoktu artık. Onun yerine bambaşka bir kadın geldi.
Bana erkeklerin ona ilgisini anlatarak üstünlük kurmaya çalışan. Aynada saçını düzeltirken bana "bana cekseydin daha güzel olurdu diyen" , benim babama benzememle alay eden ve çirkin olduğumu söyleyen erkek kuzenimin sözleri hoşuna giden bir insana dönüştü.
Erkeklerden soğumama da sebep oldu. Evli adamların anneme yazdığını görünce içimde olan herkese karşı sevgi yok oldu. Yolda giderken içimden insanları sevip onlara dua eden kız erkeklere korku ile bakar oldu. Abartiyorum belki. İnşallah abartiyorumdur. İnşallah geçer bu duygularım. Ben nasıl kazanacağım üniversite sınavını hep sorunlu bir insan oldum. Kimseye guvenemiyorum. Bu o kadar zor ki.
Bugün buraya bu duayı bırakıyorum inşallah tüm duygularım düzelir. Hedeflerim var çünkü okuyacağım, kimsesiz çocuklar yurdu açacağım. Hayatımı benim gibi mutsuz çocuklara adayacağım. İnşallah o sınavı kazanacağım...
Hep bekledim... Bu içinde bulundugum anlamsız bencillik duygusundan kurtulmak için. Ama 18 yaşına girmeme az kalmasına rağmen büyüyemedim.
Hep mutlu aile özlemi duydum. Dört dörtlük değil. Ama annemin babamın kardeşimin olduğu huzurlu bir yuva istedim. Olmadı. İsyan etmedim.
Annem beni kendine bağlı yetiştirdi. Gecekonduda yaşadığımız için kışları hava çok ama çok soğuk olurdu. Hep annemle uyurdum. Soğuktan hasta olmayım diye imiş. Alıştım ona. Benim sandım. Babamın yanına gittim beni sevmesi için ilgi görmek için ama o beni azarlayip gönderdi. Sonra annemle babam boşandılar.
Annem ben kardeşim Dedemin evine geldik. Çok çektik. Sıfırdan başladık. Dedem bize yazamıyorum ama p.ç dedi. İçim yandı. Evden kovdu her fırsatta içim yandı. Gidecek yerim yoktu ki..
Derslerim güzel diye kıskandı. Daha fazla üstüme geldi. İsyan etmedim.
Ama büyüyünce geçen sene artık farkına vardım. Annem değişti calismaya başladı. Kendine bakmaya başladı. Yavaş yavaş fark ettim ki annem de dul bir kadındı. Artık benimle ilgilenmiyor. Erkeklerin ona olan ilgisi hoşuna gidiyordu. Ayrıca beni kıskanıyordu. Bazıları kızın senden güzel olmuş dedikçe benimle yarıştığını fark ettim. Sok oldum . Boşluğa düştüm.
O benim meleğimdi. Canimdi. Aramızda nasıl böyle bir yarış olabilirdi? Ama oldu işte. En yakın arkadasim, sırdaşım annem yoktu artık. Onun yerine bambaşka bir kadın geldi.
Bana erkeklerin ona ilgisini anlatarak üstünlük kurmaya çalışan. Aynada saçını düzeltirken bana "bana cekseydin daha güzel olurdu diyen" , benim babama benzememle alay eden ve çirkin olduğumu söyleyen erkek kuzenimin sözleri hoşuna giden bir insana dönüştü.
Erkeklerden soğumama da sebep oldu. Evli adamların anneme yazdığını görünce içimde olan herkese karşı sevgi yok oldu. Yolda giderken içimden insanları sevip onlara dua eden kız erkeklere korku ile bakar oldu. Abartiyorum belki. İnşallah abartiyorumdur. İnşallah geçer bu duygularım. Ben nasıl kazanacağım üniversite sınavını hep sorunlu bir insan oldum. Kimseye guvenemiyorum. Bu o kadar zor ki.
Bugün buraya bu duayı bırakıyorum inşallah tüm duygularım düzelir. Hedeflerim var çünkü okuyacağım, kimsesiz çocuklar yurdu açacağım. Hayatımı benim gibi mutsuz çocuklara adayacağım. İnşallah o sınavı kazanacağım...