Kendimi değersiz hissediyorum

minikkelebekcik

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
4 Ağustos 2022
142
118
33
Şuan 35 yaşındayım, 23 yaşından beri psikolojik hastalıklarla uğraştım. (Anksiyere, panikbozukluk, depresyon). Çok fazla terapi aldım gerçekten çok çaba sarfettim. İyileştim dedim ilaçlar bırakıldı hopppp sonra hastalık tekrar etri hep. Sonra eşimle tanıştım. Evlendik, şuan 5 senelik evliyim. Etrafım da herkesin bebekleri oldu. Ama ben ? Bebek bile deneyemedim. Çünkü ilaç kullanılıyorum. Türkiyenin en iyi doktorlarından hala terapi alıyorum. Ama yok işte olmuyor.. beceremiyorum. Doktorlar gebeliğin ilk 3 ayın da kesinlikle antidepresan kullanmamı önermiyor. 3. Aydan sonra da engelli olup olmayacağının gsrantisini veremeyeceklerini söylediler.
Eşim evet biliyordu evlenmeden hastalığımı bu şekilde kabul etti beni. Ama ona çocuk verememek beni çok üzüyor !!!!! Ona haksızlık yaptığımı düşünüyorum. Kendisi o kadar düzgün biriki…. Baska bir kadınla bir ömür mutlu olabilirdi. Onun baba olma hakkını elinden almış gibi hissediyorum… asla bu konu için beni üzmüyor. Çabalarımı da görüyor.
Benim yaşadığımı yaşayan, veya etrafın da böyle örnekleri olanlar lütfen yardım edin bana. Onca terapi anca üstüne gitme teknikleri neden neden diyorum bazen… ama hala kendimi salmış değilim şuan ağlıyorum ama çabamı asla bırakmayacağım. Çünkü inatçı bir kadınımdr ben.
İmla hatalarından özürdilerim.
 
Kendinizi yetersiz hissetmeyin, iyileşmeden de çocuk yapmayın lütfen. Herşeyin bir zamanı var. Belli ki şu an iyileşme zamanı. İlişkinizi pekiştirme zamanı :) Yuva kurma zamanı da elbet gelir..
 
Öncelikle Allah yardımcınız olsun. Çok dua edin. Evet bilimsel olarak çocuğun sağlığı açısından sorun teşkil edebilir. Ben de böbrek iltihabım için antibiyotik kullanırken hamile kalmıştım. Ama Dr çocuğun sağlıklı olup olmaması buna bağlı değil demişti. Bence önceliğiniz iyi bir kadın doğumcu bulup onla yol almak. Bir de kendinizi çok strese sokmayın. Varsa olur. Mesela bir hocam vardı tuz tüketemiyordu. Yıllarca hasta idi. Çocuk yapması yasaktı. Ama şu an iki tane evladı var. Bilemeyiz. Bence yıpratmayin kendinizi. Bazen risk almak gerek.
 
Kendinizi yetersiz hissetmeyin, iyileşmeden de çocuk yapmayın lütfen. Herşeyin bir zamanı var. Belli ki şu an iyileşme zamanı. İlişkinizi pekiştirme zamanı :) Yuva kurma zamanı da elbet gelir..
İyileşmeden çocuk yapmayı düşünmüyorum. O çocuğun vebalini alamam. Ama ne zaman olacak bu iyileşme ? Gerçekten çok yoruldum. Çok çaba sarfettim. Ama yok olmuyor. 5 adım ileri gittikçe 2 adım geri gidiyorum sanki
 
acele etmeyin Bakın akrabmızın hastalığı yoktu ama çocukları 10 seneye yakın hiç olmadı onlar bile umutlarınl yitirmediler sonra mucize bir gün yüzlerine güldü şuan oglanları 4 yaşında Allah size de zamanında hayırlısını nasip etsin ne demişler geç olsun güç olmasın. Hayatınızda başarılar dilerim
 
İyileşmeden çocuk yapmayı düşünmüyorum. O çocuğun vebalini alamam. Ama ne zaman olacak bu iyileşme ? Gerçekten çok yoruldum. Çok çaba sarfettim. Ama yok olmuyor. 5 adım ileri gittikçe 2 adım geri gidiyorum sanki
pes etmeyinnn vazgeçmeyin siz kendinize inanmazsanız vücudunuzda hastalıkla baş edemez önce kendiniz kendinize ben iyileşicegim demelisiniz hergün stresle bu düşüncelerle yiyip bitirmeyin kendinizi böyle yaparsanız tedaviye yardımcı olmazsınız
 
acele etmeyin Bakın akrabmızın hastalığı yoktu ama çocukları 10 seneye yakın hiç olmadı onlar bile umutlarınl yitirmediler sonra mucize bir gün yüzlerine güldü şuan oglanları 4 yaşında Allah size de zamanında hayırlısını nasip etsin ne demişler geç olsun güç olmasın. Hayatınızda başarılar dilerim
Yani ben denemediğim için çocuğum olup olmayacağını bile bilmiyorum yaşım da gittikçe ilerliyor. Umudumu yitirmedim. Düzenli terapilerimi alıyorum. Doktor ne derse uyguluyorum. İnşallah bir gün benim de sağlıklı bir bebem olur
 
hayatta devam eden şanssızlıklarınıza inat iyi bir eşle ödüllendirilmişsiniz. bu zamanda destekleyip suçlamayan bir insanla yol arkadaşlığı çok zor malum... umarım bu durumları da atlatıp bir de bebek sahibi olursunuz. her şey vaktinde güzel elbette, önce sağlığınız sonra da çocuk. ama olmasa da dünyanın sonu değil. eşiniz en baştan sizi böyle kabul etmiş ve bu yola böyle çıkmış. bunu da aklınızdan çıkarmayın lütfen...
 
Terapistinizle çocuk konusunu paylaşmışsınız belli ki.. Peki demediler mi dozunu azaltarak bırakırız ve gebelik sonrası tedavinize devam ederiz şeklinde umut verici herhangi bir şey..
 
Şuan 35 yaşındayım, 23 yaşından beri psikolojik hastalıklarla uğraştım. (Anksiyere, panikbozukluk, depresyon). Çok fazla terapi aldım gerçekten çok çaba sarfettim. İyileştim dedim ilaçlar bırakıldı hopppp sonra hastalık tekrar etri hep. Sonra eşimle tanıştım. Evlendik, şuan 5 senelik evliyim. Etrafım da herkesin bebekleri oldu. Ama ben ? Bebek bile deneyemedim. Çünkü ilaç kullanılıyorum. Türkiyenin en iyi doktorlarından hala terapi alıyorum. Ama yok işte olmuyor.. beceremiyorum. Doktorlar gebeliğin ilk 3 ayın da kesinlikle antidepresan kullanmamı önermiyor. 3. Aydan sonra da engelli olup olmayacağının gsrantisini veremeyeceklerini söylediler.
Eşim evet biliyordu evlenmeden hastalığımı bu şekilde kabul etti beni. Ama ona çocuk verememek beni çok üzüyor !!!!! Ona haksızlık yaptığımı düşünüyorum. Kendisi o kadar düzgün biriki…. Baska bir kadınla bir ömür mutlu olabilirdi. Onun baba olma hakkını elinden almış gibi hissediyorum… asla bu konu için beni üzmüyor. Çabalarımı da görüyor.
Benim yaşadığımı yaşayan, veya etrafın da böyle örnekleri olanlar lütfen yardım edin bana. Onca terapi anca üstüne gitme teknikleri neden neden diyorum bazen… ama hala kendimi salmış değilim şuan ağlıyorum ama çabamı asla bırakmayacağım. Çünkü inatçı bir kadınımdr ben.
İmla hatalarından özürdilerim.
Çocuk demek iyi evlilik ve iyi hayat demek değil ki.buralarda bütün gün bebekli hayatın insanın hayatını nasıl perişan ettiğini, neredeyse pişmanlıklar yaşandığını ve kimsenin bunu itiraf bile edemediğini okuyoruz.sonradan sevdim ama çok da gerek yokmuş diyen bir sürü insan var.eee doğduktan sonra sevmiyorum da diyemeyeceğine göre... basbaya pişman olan bir çok insan var.neden bu ülkede hayat şablonları bu kadar kısıtlı sinir oluyorum.
 
Şuan 35 yaşındayım, 23 yaşından beri psikolojik hastalıklarla uğraştım. (Anksiyere, panikbozukluk, depresyon). Çok fazla terapi aldım gerçekten çok çaba sarfettim. İyileştim dedim ilaçlar bırakıldı hopppp sonra hastalık tekrar etri hep. Sonra eşimle tanıştım. Evlendik, şuan 5 senelik evliyim. Etrafım da herkesin bebekleri oldu. Ama ben ? Bebek bile deneyemedim. Çünkü ilaç kullanılıyorum. Türkiyenin en iyi doktorlarından hala terapi alıyorum. Ama yok işte olmuyor.. beceremiyorum. Doktorlar gebeliğin ilk 3 ayın da kesinlikle antidepresan kullanmamı önermiyor. 3. Aydan sonra da engelli olup olmayacağının gsrantisini veremeyeceklerini söylediler.
Eşim evet biliyordu evlenmeden hastalığımı bu şekilde kabul etti beni. Ama ona çocuk verememek beni çok üzüyor !!!!! Ona haksızlık yaptığımı düşünüyorum. Kendisi o kadar düzgün biriki…. Baska bir kadınla bir ömür mutlu olabilirdi. Onun baba olma hakkını elinden almış gibi hissediyorum… asla bu konu için beni üzmüyor. Çabalarımı da görüyor.
Benim yaşadığımı yaşayan, veya etrafın da böyle örnekleri olanlar lütfen yardım edin bana. Onca terapi anca üstüne gitme teknikleri neden neden diyorum bazen… ama hala kendimi salmış değilim şuan ağlıyorum ama çabamı asla bırakmayacağım. Çünkü inatçı bir kadınımdr ben.
İmla hatalarından özürdilerim.
ilaçları bırakmayı denediniz mi ? Arada deneyip öyle karar vermek lâzım değil mi ?
 
Ama böyle düşünerek daha da bozarsınız psikolojinizi. Çok verimli zamanımda hamile kaldım. Aşırı düzgün beslendim hiçbir sağlık sorunum olmadı basit ağrı kesici bile içmedim. Şükür sağlıkla oğlum doğdu. Ama sürekli oğlumla ilgilenmem gerekti. Her gelişimi çok geç oldu.
Sonra panik atağa yakalandım. Sürekli ölüm düşündüm antidepresan kullandım ama ben de işe yaramadı üstelik ilaçlar iç organıma dokundu hastanelik oldum aniden bırakmak zorunda kaldım. Sonra beklenmedik bir hamileliğim oluştu. Ama sağlıkla doğdu kızım. Gelişimi MaşAllah abisine göre baya önde kendi kendine büyüyor. Zaten ruhsal olarak da iyi bir zaman da değilim ama çocuklarım için ayaktayım. Bence terapiyle devam edin. Hem ikisini de denemiş biri olarak terapi ilaçlardan daha etkili oluyor
 
Ama böyle düşünerek daha da bozarsınız psikolojinizi. Çok verimli zamanımda hamile kaldım. Aşırı düzgün beslendim hiçbir sağlık sorunum olmadı basit ağrı kesici bile içmedim. Şükür sağlıkla oğlum doğdu. Ama sürekli oğlumla ilgilenmem gerekti. Her gelişimi çok geç oldu.
Sonra panik atağa yakalandım. Sürekli ölüm düşündüm antidepresan kullandım ama ben de işe yaramadı üstelik ilaçlar iç organıma dokundu hastanelik oldum aniden bırakmak zorunda kaldım. Sonra beklenmedik bir hamileliğim oluştu. Ama sağlıkla doğdu kızım. Gelişimi MaşAllah abisine göre baya önde kendi kendine büyüyor. Zaten ruhsal olarak da iyi bir zaman da değilim ama çocuklarım için ayaktayım. Bence terapiyle devam edin. Hem ikisini de denemiş biri olarak terapi ilaçlardan daha etkili oluyor
Kesinlikle şimdi ki doktorum. Terapi odaklı
 
Terapistinizle çocuk konusunu paylaşmışsınız belli ki.. Peki demediler mi dozunu azaltarak bırakırız ve gebelik sonrası tedavinize devam ederiz şeklinde umut verici herhangi bir şey..
Terapistim muhtemelen gebeliğin 5. Ayı kullanma ihtiyacı hissedebilirsin dedi.

Bu arada engelli olma durumu %4 müş
 
Çok geçmiş olsun aynı durumu yaşayan ve aynı stresin içinde biri olarak benim psikiyatri dr um ilaç kullananların olduğunu söyledi ama ihtimalini de belirtti tabiki. Hamilelik döneminde kullanılabilen ilaçlar varmış olanları kullanmayı isteyin. Cesaretimi toplayabilirsem bebek için ben ilaç kullanacağım çünkü ilacı kullanmazsam o stres o bebeğe yine zarar verecek 😔
 
Doğumdan sonrası psikolojik bir rahatsızlığı olmayan insanı bile yıpratacak halde oluyor , sonrasındaki süreç hakkında da bol bol bilgi alın.Ben bilinçsiz yaptım ve çok zorlandım ama Allah sabrını ve sevgisini veriyor onlar için canınızı verecek kıvama geliyorsunuz mental anlamda gerçekten hazır olduğunuzda yapın bence
 
Çok geçmiş olsun aynı durumu yaşayan ve aynı stresin içinde biri olarak benim psikiyatri dr um ilaç kullananların olduğunu söyledi ama ihtimalini de belirtti tabiki. Hamilelik döneminde kullanılabilen ilaçlar varmış olanları kullanmayı isteyin. Cesaretimi toplayabilirsem bebek için ben ilaç kullanacağım çünkü ilacı kullanmazsam o stres o bebeğe yine zarar verecek 😔
Ya engelli doğarsa bebek? Bunun hayat boyu vicdan azabını çekmez mısınız? Benım yuzumden çocuğum böyle oldu diye… işte bu kararı almak, beni üzüyor
 
Back
X