Kendimi değersiz hissediyorum

İyileşmeden çocuk yapmayı düşünmüyorum. O çocuğun vebalini alamam. Ama ne zaman olacak bu iyileşme ? Gerçekten çok yoruldum. Çok çaba sarfettim. Ama yok olmuyor. 5 adım ileri gittikçe 2 adım geri gidiyorum sanki
Sizi tebrik ederim. Böyle idrakli bir düşünceniz olduğu için kendinizle gurur duymalısınız.
 
Lütfen kendinizi suçlu hissetmeyin eşiniz zaten bunu bilerek evlenmiş umarım günü gelince olur çocuğunuz ama herkesin de çocuğu olucak diye bir şey yok, kendinizi toparlayın önce kendinize odaklanın
 
Eşiniz çocuk diye ölüp bitse zaten boşanirdi hiç merak etmeyin. Oyle bir şey talep etmedigine göre siz de düşünmeyin.
 
Şuan 35 yaşındayım, 23 yaşından beri psikolojik hastalıklarla uğraştım. (Anksiyere, panikbozukluk, depresyon). Çok fazla terapi aldım gerçekten çok çaba sarfettim. İyileştim dedim ilaçlar bırakıldı hopppp sonra hastalık tekrar etri hep. Sonra eşimle tanıştım. Evlendik, şuan 5 senelik evliyim. Etrafım da herkesin bebekleri oldu. Ama ben ? Bebek bile deneyemedim. Çünkü ilaç kullanılıyorum. Türkiyenin en iyi doktorlarından hala terapi alıyorum. Ama yok işte olmuyor.. beceremiyorum. Doktorlar gebeliğin ilk 3 ayın da kesinlikle antidepresan kullanmamı önermiyor. 3. Aydan sonra da engelli olup olmayacağının gsrantisini veremeyeceklerini söylediler.
Eşim evet biliyordu evlenmeden hastalığımı bu şekilde kabul etti beni. Ama ona çocuk verememek beni çok üzüyor !!!!! Ona haksızlık yaptığımı düşünüyorum. Kendisi o kadar düzgün biriki…. Baska bir kadınla bir ömür mutlu olabilirdi. Onun baba olma hakkını elinden almış gibi hissediyorum… asla bu konu için beni üzmüyor. Çabalarımı da görüyor.
Benim yaşadığımı yaşayan, veya etrafın da böyle örnekleri olanlar lütfen yardım edin bana. Onca terapi anca üstüne gitme teknikleri neden neden diyorum bazen… ama hala kendimi salmış değilim şuan ağlıyorum ama çabamı asla bırakmayacağım. Çünkü inatçı bir kadınımdr ben.
İmla hatalarından özürdilerim.
Bir iki yıl sonra daha iyi olunca denersin bir de bunu takıp kendini kurma psikolojini bozma. Bir de bizim bir tanığın başına geldi doktor işte sen kötüsün şöylesin böylesin çocuk çok kafaya taktı şimdi suçlanıyor.Sonuç kendi kendini ben hastayım diye depresyona soktu
 
Son düzenleme:
Şuan 35 yaşındayım, 23 yaşından beri psikolojik hastalıklarla uğraştım. (Anksiyere, panikbozukluk, depresyon). Çok fazla terapi aldım gerçekten çok çaba sarfettim. İyileştim dedim ilaçlar bırakıldı hopppp sonra hastalık tekrar etri hep. Sonra eşimle tanıştım. Evlendik, şuan 5 senelik evliyim. Etrafım da herkesin bebekleri oldu. Ama ben ? Bebek bile deneyemedim. Çünkü ilaç kullanılıyorum. Türkiyenin en iyi doktorlarından hala terapi alıyorum. Ama yok işte olmuyor.. beceremiyorum. Doktorlar gebeliğin ilk 3 ayın da kesinlikle antidepresan kullanmamı önermiyor. 3. Aydan sonra da engelli olup olmayacağının gsrantisini veremeyeceklerini söylediler.
Eşim evet biliyordu evlenmeden hastalığımı bu şekilde kabul etti beni. Ama ona çocuk verememek beni çok üzüyor !!!!! Ona haksızlık yaptığımı düşünüyorum. Kendisi o kadar düzgün biriki…. Baska bir kadınla bir ömür mutlu olabilirdi. Onun baba olma hakkını elinden almış gibi hissediyorum… asla bu konu için beni üzmüyor. Çabalarımı da görüyor.
Benim yaşadığımı yaşayan, veya etrafın da böyle örnekleri olanlar lütfen yardım edin bana. Onca terapi anca üstüne gitme teknikleri neden neden diyorum bazen… ama hala kendimi salmış değilim şuan ağlıyorum ama çabamı asla bırakmayacağım. Çünkü inatçı bir kadınımdr ben.
 
Bence denemelisin lustral ilk 3 ayda kullanılabiliyor bu kadar umutsuz olma belki durumun sandığın kadar kötü değil beni yanlış anlama bazen doktorlar para için de sen çok kötüymüşsün yapamazmışsın gibi seni inandırabiliyorlar
Yapmaktan mutlu olduğun bişeyle ilgilen . Herkesi olduğu gibi kabul ve evladin olsun diye biraz
 
Evlât istiyosan kendinden ödün vermelisin . Psikolojik olarak kendini iyi hissetmelisin. Bende aşılama oluyorum çünkü normal yollarla olmadi. Ve bi sağlıklı birey dogurmak büyütmek için mücadele ediyorum
 
Çocuğu ilac kullanırken istememeniz çok isabetli bir karar. Bizim bir yakınımız diye başlayıp dogdu çocukta birsey yoktu diye biten cümleleri duymayın sizin ilaclariniz çok ağır o vebali kaldiramayabilirsiniz. Bir an önce bu degersizlik ve eşime haksızlık yapıyorum fikrinden kurtulmaya çalışın yoksa bir kısır döngüye dönüşecek bu konulara takildikca hastalığınız daha da ilerleyecek sonra yine ilaçlar sonra yine umutsuzluk. Ilac tedavisinin yanında çevre de cok önemli canınızı sıkan ,size destek olmayan herkesi hayatınızdan çıkarın. İnşallah bir an önce hem sağlığınıza kavuşur hemde sağlıklı bir bebeğe kavusursunuz ❤️
 
Cocuk sahibi olmamak sizi değersiz yapmaz ki
Herkesin cocugu da olmak zorunda değil
Zaten çaba da gosteriyormussunuz insallah gönlünüze göre olur her sey
 
Şuan 35 yaşındayım, 23 yaşından beri psikolojik hastalıklarla uğraştım. (Anksiyere, panikbozukluk, depresyon). Çok fazla terapi aldım gerçekten çok çaba sarfettim. İyileştim dedim ilaçlar bırakıldı hopppp sonra hastalık tekrar etri hep. Sonra eşimle tanıştım. Evlendik, şuan 5 senelik evliyim. Etrafım da herkesin bebekleri oldu. Ama ben ? Bebek bile deneyemedim. Çünkü ilaç kullanılıyorum. Türkiyenin en iyi doktorlarından hala terapi alıyorum. Ama yok işte olmuyor.. beceremiyorum. Doktorlar gebeliğin ilk 3 ayın da kesinlikle antidepresan kullanmamı önermiyor. 3. Aydan sonra da engelli olup olmayacağının gsrantisini veremeyeceklerini söylediler.
Eşim evet biliyordu evlenmeden hastalığımı bu şekilde kabul etti beni. Ama ona çocuk verememek beni çok üzüyor !!!!! Ona haksızlık yaptığımı düşünüyorum. Kendisi o kadar düzgün biriki…. Baska bir kadınla bir ömür mutlu olabilirdi. Onun baba olma hakkını elinden almış gibi hissediyorum… asla bu konu için beni üzmüyor. Çabalarımı da görüyor.
Benim yaşadığımı yaşayan, veya etrafın da böyle örnekleri olanlar lütfen yardım edin bana. Onca terapi anca üstüne gitme teknikleri neden neden diyorum bazen… ama hala kendimi salmış değilim şuan ağlıyorum ama çabamı asla bırakmayacağım. Çünkü inatçı bir kadınımdr ben.
İmla hatalarından özürdilerim.
Ben de terapiye gittim hiç iyi gelmedi. Ama YouTube Tülay kök videolarını izlemek öyle iyi geliyor kiii
 
Merhaba...
Çok geçmiş olsun. Senelerce panik ataktan sonrasında da gelişen bazı otoimmun rahatsızlıklardan çok çekmiş biri olarak dibi gördüğüm zamanlar oldu.
Sizin gibi asla fizyolojik de psikolojik de iyileşemeyeceğimi düşünüyor, eşime çok üzülüyordum babalık hakkını elinden alıyorum diye. Hatta çok uzun zaman önce burada böyle açtığım bir konum var, oraya da sizinkine benzer cümleler yazmıştım eşimle ilgili. O satırları o gün ağlaya ağlaya umutsuzca yazmıştım, sağ olsun buradaki canım kadınlar hiç görmedikleri tanımadıkları birine dua ettiler, destek oldular.
Ben de hiç vazgeçmedim. Tüm terapi çeşitlerini neredeyse denedim, fizyolojik rahatsızlıklarım için de çalmadık kapı deyim yerindeyse bırakmadım. Bana en iyi gelen psikolojik anlamda EMDR ve hipnoterapi oldu. Sizin de şifanız bir yerlerde eminim bulacaksınız.
O gün bilgisayar başında ağlayarak o konuyu açan kadına sorsanız bugün bu mesaji yazıyor olacağını asla düşünmezdi ama yazıyorum işte. Konversiyon bozukluğu teşhisi ile başlayıp depresyon ve en son panik atağa çevrilen teşhislerden, beni hastanelik bile eden ağır ilaçlardan sonra ben artık tek bir ilaç bile kullanmıyorum neredeyse üç senedir. Çok şükür atak da yaşamıyorum. Terapileri ayrıca yoga nefes çalışması gibi şeylerle de destekledim.
Fizyolojik rahatsızlıklarımdan da büyük ölçüde kurtuldum ufak tefek alerjiler hatıra kaldı sadece.
Rahatça evet artık üç kişilik bir aile olabiliriz diyebiliyoruz şimdi eşimle. Olur olmaz orası nasip işi elbette ama bu noktaya bile gelebilmek hayaldi bana birkaç sene önce.
Mucizeler sonsuz sınırsız yeter ki kendinizden hayallerinizden vazgeçmeyin. Destekçi bir eşi olunca insanın zaten onun emeğini aşkını çabasını gördükçe devam etmek için kuvvet geliyor insana siz de ne güzel öyle biriyle evlisiniz.
Tam anlamıyla hazır hissedip iyileşene kadar bebek fikrini ertelemek en doğrusu ama ne zaman olacak belli değil çok ucu açık bir durum diyorsanız ki çok normal insanı bu anlamda en çok yoran belirsizlik, yumurtalarınızı dondurup saklatabilirsiniz belki.
 
İnanç ve motivasyon. Bunlar olmazsa isterse dünyanın en iyi terapilerini alın boş. Bilinçli bir insansınız ki iyileşmeden çocuk yapmam diyebiliyorsunuz. O zaman iyileşmek için biraz inanın ve motivasyonunuzu yüksek tutun.

Sabah uyanın , güneşi selamlayın , perdeleri açın , bol köpüklü lattenizden bir yudum alın ve evrene teşekkür edin gibi zırvalıklardan bahsetmiyorum.

Size kötü gelen herşeyi ve herkesi bırakın. Uzaklaşın. Şükretmeyi arttırın. Çok kötü durumlardan zirveye çıkmış insanlar var onların hikayelerini okuyun. Manevi anlamda size ne iyi geliyorsa (ibadet, yoga,meditasyon) ağırlık verin. İlaç tedavisiyle desteklerseniz iyileşme süreciniz hızlanır.

Benim teyzem ağır panik atak hastasıydı yıllar önce. Şimdi maşallah diyeyim panik atak hastalarına şifa dağıtıyor aldığı diploma ve eğitimlerle :) Hiçbir ilacın iyi edemegi yerde kendini ibadete ve okuluna verdi. Yoğun bir dönemden sonra yeniden doğdum dedi. Yani bu isler sadece terapiyle olmuyor. Önce inanmak ve istemek önemli.

Allah şifa versin , umarım hersey gönlünüzce olur 🙏
 
Back
X