- 16 Şubat 2011
- 532
- 513
- 323
- Konu Sahibi soguk_kis_gunu
-
- #41
Çalışmayın siz... İlk iş gidin tedavi olun...
dışarıdan sizin gibiyim, zekam da normal ama sosyal olarak arkadaşlarımyok, biriylele karşılaşınca sohbet edemem, utanırım sıkılırım boğulurum, kalbim güm güm atar, sıkıntı basar
böyle bir insanın iş hayatında ne işi var
selamunaleyküm kardeş. öncelikle bi arkadsın dediğne katılıyrm. brçok hastlıkta bile birden fazla doktra gtmemz gerkebilyr sonuç alablmek için. ruhsal rahatsızlıklar da böle olabilir. hangi sehrde nasıl bir ortamda yasıyorsun bilemyrum ama özellkle bu konuda uzman olan bi dktra tekrar gtmeni önerirm kendin için bebegn icin evliliğin için. tek br dktra gdp olmuyr demek olmaz. dermansız dert yoktr allahın iznyle kurtulusun bu korkukndan inşallahbelli bir yaştan sonra hiçbi ilaç bazı hastalıkalrı tedavi etmiyo...özellikle ruhsal rahatsızlıklar, rahatlatıyo belki ama bu bir gripgibi bişi değil, tedavini ol sonra çalış demek çok vicdansızca
üstelik 3 yıl önce babam ille de çalışsın diye beni doğuda memurluğa göndermişti, ille de çalışacaksın diyen biri, beni yük olarak görmüştü, sonra hayatım değişir diye 1 ay içinde kocaml evlenmiştim,
Cnm bnm kiyamaaammm sana ya allah buyuktur sıkma canini hersey yoluna girer oğlunla mutlu olmaya bkbilen bilir eşimle öyle kavgalar ettik ki, gebelikte hakaret dayak kötek gırla gitti, karakolluk olduk vs, ben 20 günlük bebeğimle baba evine gittim, orada da rahata edemedim, babamla tartışmalarımız oldu, zaten zar zor geçiniyorlardı, üstelik 3 yıl önce babam ille de çalışsın diye beni doğuda memurluğa göndermişti, ille de çalışacaksın diyen biri, beni yük olarak görmüştü, sonra hayatım değişir diye 1 ay içinde kocaml evlenmiştim, kocamın ailesi beni istememişti, kapalı olmadığım için vs bunlar oldu.
üstelik sosyal fobiğim, evlenir evlenmez bir çocuğum olsun istedim oldu.
şimdi hiç mutlu değilim...babamı zaten sevmiyorum, kocamla herşey yolunda ama ona o kadar olan şeyden sonra güvenemiyorum, aynı evde yaşıyoruz ama olanlardan sonra sevgim de aşkım da bitti.
Babamı görmek bile istemiyorum, kız çocuğuna ille de çalışacaksın bana muhtaç olmayacaksın diyen materyalist biri, telefonla son 3 yıldır hiç aramadım desem yeri, benim evime sadece misafir olarak gelirsin demişti çünkü yıllar önce.çok kırıldım anlatamam size.nefret ediyorum...inanamıyorum bi baba evladını nasıl yük olarak görür bilmiyorum.
sonra eşimle nasıl olacak yıllar yılı, o kadar hakaret, dayak unutmadım, hiçbişiyi, şu an bana iyi davransa da benkendimi çok yalnız hissediyorum, ve zavallı...İsterdim ki hayatta güvenebileceğim birisi olsun, yok olmadı
canım yine sıkkın, alıcam kahvemi içicem, keşke hiç evlenmeseydim.en çok da oğlana üzülüyorum...
Senin tek sorunun çalişmak istememek birinin sirtindan geçinmek babanada eşinede bu yüzden kizginsin. Yoksa gururu olan alir çocuğunu boşanir iş var güç var paşa paşa yaşarsin. Tekrar söylüyorum kimseye ihtiyacin yok.babam kocama diyor ki
bunu evde otutturma, çalıştır, o kadar okuttum ettim...oysa doğum iznindeyim....ve çalışmak da istemiyorum
Madem bu kadar ileri boyutta neden çocuk yaptin? Hayatin boyunca eve mi hapsedeceksin kendini? Çocuğun okula başlayacak hiç öğretmeni ile ya da diğer velilerle iletişim kurmayacak misin? Çocuğunun arkadaşlari olacak hiç biriyle muhatap olmayacak misin? Mutlaka tedavi olmalisin.belli bir yaştan sonra hiçbi ilaç bazı hastalıkalrı tedavi etmiyo...özellikle ruhsal rahatsızlıklar, rahatlatıyo belki ama bu bir gripgibi bişi değil, tedavini ol sonra çalış demek çok vicdansızca
bilen bilir eşimle öyle kavgalar ettik ki, gebelikte hakaret dayak kötek gırla gitti, karakolluk olduk vs, ben 20 günlük bebeğimle baba evine gittim, orada da rahata edemedim, babamla tartışmalarımız oldu, zaten zar zor geçiniyorlardı, üstelik 3 yıl önce babam ille de çalışsın diye beni doğuda memurluğa göndermişti, ille de çalışacaksın diyen biri, beni yük olarak görmüştü, sonra hayatım değişir diye 1 ay içinde kocaml evlenmiştim, kocamın ailesi beni istememişti, kapalı olmadığım için vs bunlar oldu.
üstelik sosyal fobiğim, evlenir evlenmez bir çocuğum olsun istedim oldu.
şimdi hiç mutlu değilim...babamı zaten sevmiyorum, kocamla herşey yolunda ama ona o kadar olan şeyden sonra güvenemiyorum, aynı evde yaşıyoruz ama olanlardan sonra sevgim de aşkım da bitti.
Babamı görmek bile istemiyorum, kız çocuğuna ille de çalışacaksın bana muhtaç olmayacaksın diyen materyalist biri, telefonla son 3 yıldır hiç aramadım desem yeri, benim evime sadece misafir olarak gelirsin demişti çünkü yıllar önce.çok kırıldım anlatamam size.nefret ediyorum...inanamıyorum bi baba evladını nasıl yük olarak görür bilmiyorum.
sonra eşimle nasıl olacak yıllar yılı, o kadar hakaret, dayak unutmadım, hiçbişiyi, şu an bana iyi davransa da benkendimi çok yalnız hissediyorum, ve zavallı...İsterdim ki hayatta güvenebileceğim birisi olsun, yok olmadı
canım yine sıkkın, alıcam kahvemi içicem, keşke hiç evlenmeseydim.en çok da oğlana üzülüyorum...
burada ki arkadaşların sayesin de ne öğendim biliyor musunuz? sorun yaşayan zaman zaman mutsuz olup hayattan zevk alamayan tek ben değilim bir çok insan var aslında dertlerin içine gömülüp düşünmektense bunu düşünüp şükür etmek gerek rabbim bizi bunlarla imtihan ediyor sabır göstermek gerek elbette kolay değilaslında baban ne manada söyledi bilemem ama babamda bize hep çalışmamızı söylerdi babam ima etmese de annem benzer lafları ima ederdi ama bize tek iyilikleri bu olmuş iyi ki çalışmışım meslek sahibi olmuşum da kendi paramı kazanmışım ne demek bu eve misafir olarak gelirsin akıl alır şey değil evlat bu her ne olursa olsun destek olunmalı ama maalesef benim ailemde böyle bende aylardır konuşmuyorum ve inan bana böylesi daha iyi kafam rahatladı çünkü ümidimi kestim eskiden belki bu gün arar diye telefonun başında bekliyordum ama artık anladım ki sadece eşim var başka kimsem yok her evlilikte tartışmalar olur bizimde ilk yıllarımız çok sorunlu geçti şuan hatırlatıyorum utanıyor olup biteni görmezlikten gelmek çok zor ama evladın için düşün derim eğer katlanılmayacak şeyler yaşadıysan önce kendini güvenceye al sonra kararını ver ve olumsuz düşünceleri hayatından çıkar bu karamsarlığa sebep olan o duygular
belli bir yaştan sonra hiçbi ilaç bazı hastalıkalrı tedavi etmiyo...özellikle ruhsal rahatsızlıklar, rahatlatıyo belki ama bu bir gripgibi bişi değil, tedavini ol sonra çalış demek çok vicdansızca
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?