Kendimizi boğsak günaha girmiş olur muyuz?

Gecmis olsun.Oncelikle kimsenin hayati dort dortluk deyildir.problemler her zaman var.Ve insan oglu isterse hepsile basede bilir.
pazen depresionda kronikesir diye dusunuyorum.Piskolog bile yardimci olmiyor.Boyle zamanlarda Alah sigin,Kurani kerim oku,bol bol dua et.Insan cok rahatliyor.yaradilis falsefesini anliyor.

Buna bir eğileyim ben, belkide ondan sürekli depresyondayım.
 
Bütün bunlara rağmen aslında sizin içinizde çok neşeli, eğlenceli ve şakacı bir insan var olduğunu düşünüyorum. Bu anlattıklarınızın arasından nasıl böyle birşey çıkardığımız bilmiyorum ama bir an aslında çoktan hayat dolu bir insan olabilirsiniz düşüncesi içime doğdu...

Söylemesi çok kolay evet ama herşey insanın kafasında bitiyor.

Kendimizi mutlu eden de biziz mutsuz eden de biziz diye düşünüyorum... Tabii ki dış etkenlerin de burada payları varrr...

Kız valla doğru bildin. Ben sürekli depresyondada olsam çok neşeli eğlenceli bir tipimdir şişko ve sevimliler var ya. Ortama neşe katarım ama gel gör ki kendime çok acımasızım :(
 
Neden istememesinin sebebi o ki? Ben doktora gitmeyi egosuna yediremiyor sanıyordum.

Doktora gitmemeyi kaç yıl egosuna yediremezki bi adam ?

Sürekli dışarda aktif bi adam var . Ve bakın kendi kendini yiyen hiçbişeyinden memnun olmayan bi kadın var.

Sonuöta mutlu oksuğunu düşündüğü bi evliliği olsa kendisi çocuk ister istese biyerden sonra gider doktora.

Müge çok tatlı bi kadın olabilir ama eş olarak bence öyle değil
 
Kız valla doğru bildin. Ben sürekli depresyondada olsam çok neşeli eğlenceli bir tipimdir şişko ve sevimliler var ya. Ortama neşe katarım ama gel gör ki kendime çok acımasızım :KK43:
Sende sıkıntının ve stresini kendi içinde yaşayanlardansın hiçbirşeyi dışarıya yansıtmıyorsun yani söylesende sadece dilinde...

Demekki senin nasıl bir insan olduğunu doğru tahmin etmişim...
 
Kız valla hepimiz aynı durumdayız caktırmıyoz :halay:canım bu kadar sıkma kendini bi işe girsen daha iyi olursun çevre yaparsın açılırsın :KK19:
 
Cidden bazen kendimi boğmak istiyorum. Çünkü zaten kendim kendimi itinayla boğuyorum.
O kadar sıkıcı bir iç dünyam var ki.
Kızlar ben depresyonumdan kurtulamıyorum. Pskologa gidiyorum, gayet iyiydim iyi geldiğini düşünüyordum bana, terapiye tatil şu bu derken ara verdim. Yine aynı konularla boğuşuyorum.
Depresyonum ağır değilmiş pskologuma göre, ilaçlık filan bir durumum yoktu. Toparlarsın sen dedi aslansın kaplansın. İyiydim ya iyiydim. Yine aynı yerde aynı şeylerle boğuşuyorum.

Devamlı şu sorular beynimde: Neden ben böyleyim? Nolurdu azıcık normal insan olsaydım? Nolurdu hayatımdaki her şey sırasıyla normal bir şekilde devam etseydi?

Yıllardır kilo vermeye çalışıyorum, veremiyorum. Olmuyor lanet olası, beceremiyorum. Şu boğazımı tutamıyorum ya, bir ay yemesem ikinci ay ipini koparmış it gibiyim. Kendimi kafesinde aynı yerde koşup duran hamster gibi hissediyorum.
Hiç bir başarım yok hayatımda. Geçen gün akraba toplantısı vardı babama "müge napıyor çalışıyor mu bir yerlerde diye soruyolar. Söylediği şey şu : "müge yiğiti kazandı evde çalışıyor işte hahahah. Durumum bundan ibaret.
Değiştiremiyorum kendimi. Hayatımı. Yapmam gerekenleri biliyorum ama yapamıyorum. Olmuyor.
Hırslansamda o hırs bitiyor, isteğim olsa da sönüveriyor. Hemen umutlarım bitiyor. Hiç bir şeyi başaramayacağım gibi geliyor. Hepsi anlamsızlaşıyor.Her şey bir zaman sonra anlamsızlaşıyor. Kendimi 80 yaşındaki teyze gibi hissediyorum çoğu zaman. "Amaaan yapsam da nolcak" kafasındayım. Hatta seksenlik teyzeler böyle değildir bence.

Depresyon genetik midir acaba? Annemin kuzeni depresyondaydı ve intihar etti. Bende annemin sülalesine benzerim. Bazen acaba genlerimde mi problem var acaba diyorum.

Kocam malumunuz zaten problemli, çocuk işini annemin tüm baskılarına rağmen erteledim. Diyorum ki bari bu adam adam olana kadar bende kendime iş bulayım, nolursa olsun bir işe gireyim. Biraz zayıflayayım, kendime bakayım. Üç gün bu kararlılıkla yaşıyorum, üçüncü gün diyeti bozuyorum. Tüm umutlarım da işe güce dair bitiyor. Yemin ediyorum emrahın annesi moduna bürünüyorum, sanki kötü yola düştüm de kurtulma şansım yok.

Yine tam şuanda öyleyim. Bir aydır öyle böyle diyet yapıyordum.Becersemde beceremesemde. Yok yine bozdum. Yarın artık eve dönücem, bu adamın düzelmeyeceğini de biliyorum. Boşuna konuşmalar yapacağım. Bir de gidip kayınvalidemlerin filan triplerini çekerim, ne zaman anneme gitsem gelsem illa surat asıp trip atarlar kayınailegiller. Sonra tek başıma kalırım. Kendi kendime sözler veririm yine. Diyete başlarım, iş ararım. Hayatımda yara açmış arkadaşlarımın başarı haberlerini duyar, bir ben mal gibi kaldığım için bir posta daha depresyona girerim. Böyle arkadaşlarım var hep. Vakti zamanında yediğimiz içtiğimiz bir olan, sonra aramız bozulan arkadaşlarım. Bu günkü çoğu başarısızlığımın yardımcı mimarları. Hepsi atandı evlendi çoluk çocuğa karıştı. Bir ben mal gibi kaldım. Bir ben.Hepsi güzel, hepsinin çocuğu oldu. Ben? Ben! Kaç yaşıma geldim. Kafam hala 16.Her şeyden korkuyorum, hepsinden nefret ediyorum. Neden hayatıma girdiler, b.k mu vardı!
Sinirden oturur yerim yerim yerim patlayana kadar yerim işte. Sanki ben yedikçe dünyadan insanlardan kendimden intikam alıyorum. Geçmişimden hatalarımdan değiştiremediğim şeylerden. İnsanlar laf etmesin diye, gizli gizli yerim. Akşam yerim sabah yerim. Boğazımın derdinden ölücem bir gün. Ne yazık!

Ne doğru dürüst bir bölüm kazandım, ne doğru dürüst bir iş bulabildim, evlendim. Ne adamı adam edebildim ne kendimi değiştirebildim. Çocuk bile yapmayı beceremedim ya...

Çok bunaldım. Ölsem gam yemem dediğim anlardan birtanesi daha.

Destan oldu kusura bakmayın, yazmam rahatlamaya çalışmam birilerine anlatmam gerekiyordu. Artık kimseye bir şey anlatamıyorum en son arkadaşıma böyle dert yanarken bana " müge sende hep depresyondasın zaten" dedi. Ne diyim, haklı. Hayatımdaki insanlarda benden bıktı.

Kk bıkana kadar yazarım :)

Sabırla okuyan, iki kelam yazan,beni bağrına basan herkesi öptüm, mıncırdım.
şimdi depresyon genetik değil de depresyon ile başlayan ilerleyen bir hastalık varsa o genetik. şizofren paranoyaklık gibi.
herkes kendine göre anormal bir hayat yaşar. yada normal. ama kime göre neye göre normaller değişir ki.. bana göre sen gayet normal bir hayat içinde ollabilrsin.
psikolog gerçekten sende yüksek derece bir deprs. görmüş olsa söylerdi.
başkalkarının a müge çalışıyor evde oturuyor demesi seni üzmemeli. olmadıysa olamıştır. ya caba yoktur yada sansın yaver gitmemiştir yada aklın yetmemiştir. bir şey bir şey olmuıştur..
ben de ev hanımı diyince cok şaşırıyorlar ama ben ev hanımıyım ve kariyer yapmak da istemiyorum. utanmıyorum benden ben kariyer yapmak istemiyorum. bu kadar.bunu beğenmeyen beni halir gören varsa bir zahmet çıksın hayatımdan.
şişmanlık biraz irade işi. onunla ilgili bir şey demicem.
hayatta yaptığımız seçimlerden maalesef bizler sorumluyuz. ve bu yükü kaldırmak bazıları için zor olabiliyor.ama atlatılmayacak üstesinden gelinmeyecek hiç bir şey yoktur.
kocanı da değiştirme. ama bu durumdan rahatszı oldsugunu ona anlatmak için bir yol bulmalısın.
 
Doktora gitmemeyi kaç yıl egosuna yediremezki bi adam ?

Sürekli dışarda aktif bi adam var . Ve bakın kendi kendini yiyen hiçbişeyinden memnun olmayan bi kadın var.

Sonuöta mutlu oksuğunu düşündüğü bi evliliği olsa kendisi çocuk ister istese biyerden sonra gider doktora.

Müge çok tatlı bi kadın olabilir ama eş olarak bence öyle değil

Hmm şimdi öncelikle bu doktora gitmeyi egosuna yıllarca yediremeyen çok insan var. Kadın olsun erkek olsun konu vajinismus olsun, azospermi olsun. İnsan egosu değişik bir şey. Uzun yıllardır evlililer ama ne kadar süredir çocuk istiyorlar ve deniyorlar tam bilmiyorum. Ayrıca bir insan evliliğinde mutlu değilse ve çocuğu da bu yüzden yapmıyorsa mantıklı olan hareket önce bu sorunları çözmeyi denemektir çözemiyorsa da boşanmadır. Kimsenin kimseyi oyalamaya hakkı yok. Kimsenin kimseyi çocukla sınamaya ya da cezalandırmaya hakkı yok.
Mügenin karakteri hakkında burdaki yazdıklarından bir kaç bir şey çıkarabiliriz. Ama gene de ihtimaller üzerine konuşabiliriz. Birisi hakkında iyi bir eş değil diye kesin bir yargıya varmak için yeterli donemiz olduğunu düşünmüyorum ben.
 
Sitede bi psikolog varsa bi ara benide dinleyin ya sevap olur :)
 
Sürekli ara öğünlü midenin boş kalmayacağı diyet türlerine egilsen belki bırakmazsın.
Yemeyi seviyorsun, depresyonda olduğun için yemiyorsun.

Ben de yemeyi, atıştırmayı, yemek yapmayı severim bu nedenle diyet çok zor. Sağlıklı yemek,
Öğünleri küçültmek, çok yağdan, aşırı şekerden uzak durarak veriyorum. Bu şekilde dene bakalım.

Diyet değil sağlıklı beslenme diye şartlandır kendini.

İs konusunda bir yerlere başvuru yapıyor musun?
Yoksa sadece ise başlayacağım diye düşünüp geçiştiriyor musun?
Kariyerden is basvurularina bak.
Bir çok yere cv bırak.
Geri dönüş yaptıklarında içinde bir heyecan olur. Kendine karşı güvenin yerine gelir böylelikle 1. Adımı atmış olursun.

Eşinle olan konularını şuan hatırlayamadım.
Konuşacağım ama anlamayacak diyorsan boşuna konuşup kendini harap etme.
Biraz umursamamaya çalış.

Psikologa gitmeye devam et. Sana iyi gelmiyorsa üzerine çok düşmüyorsa başka psikolog bul.

Her insan zaman zaman küçük depresif hallere bürünebilir. Buna ben de dahilim. Forumda ki bir cok kişi de.
İstemekte bitiyor. mugehatun mugehatun
Hırslı bir insan olmayabilirsin. Fakat kendi yaşamın için iyi şeyler yapmaya odaklanirsan her sey yoluna girecektir.
 
Olmamış şeylere odaklanmak sizi dibe çekmeye devam edecek. Öncelikle kendinizi başkalarıyla kıyaslamaktan vazgeçin, kimseden daha iyi şartlara sahip olmak zorunda değilsiniz, kimseyle aynı olmak zorunda değilsiniz, ayrıca kimsenin hayatı da sandığınız kadar mükemmel değil. Kendinizi beğenmeseniz de sizden bu dünyada bir tane var ve her insan gibi siz de özelsiniz. Bir silkelenin ve ahlanıp, vahlanmak yerine kendiniz için hayata dönüş, karamsarlıktan kurtuluş, depresyondan çıkış artık adına ne derseniz deyin, bir plan yapın. İş bulmak o kadar zor değil. Madem iş iş diye bu kadar yanıyorsunuz, girin bir çağrı merkezine çalışın, ya da bir yerlerde kasiyerlik yapın. Bu işlerin şartları felaket yorucu, üç kuruşa deli gibi çalıştırıyorlar ama kendinizi eve kapatıp, şu psikolojiyle devam etmenizden çok daha iyidir. Bence biraz daha aktif bir hayata geçerseniz kilo vermek de kolaylaşacak. Çünkü şuan kilonuzu ve yemek yemeyi düşünmek için fazlasıyla boş zamanınız var. İnsan çalışırken kendine güveni geliyor, iradesi bile güçleniyor. Sizi heyecanlandıracak, mutlu edecek yeni hobiler edinin. Hayatınıza ne kadar çok renk sokarsanız, o kadar çabuk kurtulursunuz çok depresif havadan. Olmamış şeylere üzülmekle vakit harcamak yerine, olacak şeyler için heyecanlanmaya başlarsınız. Depresyon genetik mi diye soruşunuzda bile, bunu kabullenip, üstünüze giymeye çalıştığınızı hissettim. Genetik mi bilmiyorum ama eğer öyleyse bile bunun tedavisi de var, çaresi de. Sizin direncinizin yenemeyeceği bir şey değil yani. Bir silkelenin. Hayat ahlarla vahlarla harcanamayacak kadar kısa. Bunlarla vakit kaybetmeyin.
 
Maddi sıkıntım yok şükür, evde her türlü spor aletim var, fakat benim bbeynim problemli. Düzenli spor ve diyet yapamıyorum.
Açıköğretimmi aman aman, kalsın. Üçüncü üni olur ve benim tek bir işim yok. İşim olsaydı keşke ah.
Estağfurullah.
Hepimizin beyninde az çok problem var,yalnız değilsin yani.
Maddi sıkıntı yoksa iş konusunu çok takma. Yaşını bilmiyorum da inan ki yeni mezun değilsen,iş hayatına çok ara vermişsen öyle ha deyince iş bulmak hele ki iyi bir iş bulmak çok da kolay değil.
Heee kısmetinde vardır,tabii çalış,neden olmasın.
Ama bence önce kendinle barış,en azından barışmaya çalış.
 
Hmm şimdi öncelikle bu doktora gitmeyi egosuna yıllarca yediremeyen çok insan var. Kadın olsun erkek olsun konu vajinismus olsun, azospermi olsun. İnsan egosu değişik bir şey. Uzun yıllardır evlililer ama ne kadar süredir çocuk istiyorlar ve deniyorlar tam bilmiyorum. Ayrıca bir insan evliliğinde mutlu değilse ve çocuğu da bu yüzden yapmıyorsa mantıklı olan hareket önce bu sorunları çözmeyi denemektir çözemiyorsa da boşanmadır. Kimsenin kimseyi oyalamaya hakkı yok. Kimsenin kimseyi çocukla sınamaya ya da cezalandırmaya hakkı yok.
Mügenin karakteri hakkında burdaki yazdıklarından bir kaç bir şey çıkarabiliriz. Ama gene de ihtimaller üzerine konuşabiliriz. Birisi hakkında iyi bir eş değil diye kesin bir yargıya varmak için yeterli donemiz olduğunu düşünmüyorum ben.

İş konusunda çok mutsuz e haklıda
e eşide evde yok otel misali kullanıyo
doktora da gitmiyo
Bu imaj bunu düşündürüyo.

İş bana kilit nokta gibi geliyo hani çok yorulacağı nefes alamıyacağı dahi bi işi olsa mutlu olucak

Hani enerji olayı bu işi olsa daha bi pozitif enerji vericek eşine gibi geliyo

Tabiki eşinin oyalamaya bekletmeye hakkı yok . Neyse derdi keşke söylese doktora gitmek istemiyorum çünki ...

bu boşluğu doldursa ama doldurmuyo
 
İş konusunda çok mutsuz e haklıda
e eşide evde yok otel misali kullanıyo
doktora da gitmiyo
Bu imaj bunu düşündürüyo.

İş bana kilit nokta gibi geliyo hani çok yorulacağı nefes alamıyacağı dahi bi işi olsa mutlu olucak

Hani enerji olayı bu işi olsa daha bi pozitif enerji vericek eşine gibi geliyo

Tabiki eşinin oyalamaya bekletmeye hakkı yok . Neyse derdi keşke söylese doktora gitmek istemiyorum çünki ...

bu boşluğu doldursa ama doldurmuyo

Eşinin bende bıraktığı izlenim hayatı tek başına, tek kişilik yaşamayı seven bir adam olması. Böyle tanıdığım insanlar var ve bana göre evlenmemeliler. Zaten kendilerince dört dörtlük bir düzenleri var ve o düzene ikinci bir kişiyi alamıyorlar. Hoş ikinci bir kişiyi bile hayatına alamayan insan baba olunca nasıl olacak o da artı bir soru işareti.
İş konusuna katılıyorum. Ama şunu da biliyorum insanoğlu mutsuz bir durumdaysa (bu içsel olur dışsal olur) iş de bir yere kadar oyalayabiliyor.
 
sen pskologuna bakma ben cok ağır major depresyon yaşadım akabinde ansiyete 1 ayıldır ilaç kullanıyorum cok ferahladfım hem ilaç+ terapi kalıcılık sağlayabilir bence sen bir pskologa ugra.depresyon sinsi ve ağır bir süreçtir uykusuzluk çarpıntı eklem ağrıları saçmasapan kontrolsüz düşünceler varsa hemen pskiyatriste git.
 
Cidden bazen kendimi boğmak istiyorum. Çünkü zaten kendim kendimi itinayla boğuyorum.
O kadar sıkıcı bir iç dünyam var ki.
Kızlar ben depresyonumdan kurtulamıyorum. Pskologa gidiyorum, gayet iyiydim iyi geldiğini düşünüyordum bana, terapiye tatil şu bu derken ara verdim. Yine aynı konularla boğuşuyorum.
Depresyonum ağır değilmiş pskologuma göre, ilaçlık filan bir durumum yoktu. Toparlarsın sen dedi aslansın kaplansın. İyiydim ya iyiydim. Yine aynı yerde aynı şeylerle boğuşuyorum.

Devamlı şu sorular beynimde: Neden ben böyleyim? Nolurdu azıcık normal insan olsaydım? Nolurdu hayatımdaki her şey sırasıyla normal bir şekilde devam etseydi?

Yıllardır kilo vermeye çalışıyorum, veremiyorum. Olmuyor lanet olası, beceremiyorum. Şu boğazımı tutamıyorum ya, bir ay yemesem ikinci ay ipini koparmış it gibiyim. Kendimi kafesinde aynı yerde koşup duran hamster gibi hissediyorum.
Hiç bir başarım yok hayatımda. Geçen gün akraba toplantısı vardı babama "müge napıyor çalışıyor mu bir yerlerde diye soruyolar. Söylediği şey şu : "müge yiğiti kazandı evde çalışıyor işte hahahah. Durumum bundan ibaret.
Değiştiremiyorum kendimi. Hayatımı. Yapmam gerekenleri biliyorum ama yapamıyorum. Olmuyor.
Hırslansamda o hırs bitiyor, isteğim olsa da sönüveriyor. Hemen umutlarım bitiyor. Hiç bir şeyi başaramayacağım gibi geliyor. Hepsi anlamsızlaşıyor.Her şey bir zaman sonra anlamsızlaşıyor. Kendimi 80 yaşındaki teyze gibi hissediyorum çoğu zaman. "Amaaan yapsam da nolcak" kafasındayım. Hatta seksenlik teyzeler böyle değildir bence.

Depresyon genetik midir acaba? Annemin kuzeni depresyondaydı ve intihar etti. Bende annemin sülalesine benzerim. Bazen acaba genlerimde mi problem var acaba diyorum.

Kocam malumunuz zaten problemli, çocuk işini annemin tüm baskılarına rağmen erteledim. Diyorum ki bari bu adam adam olana kadar bende kendime iş bulayım, nolursa olsun bir işe gireyim. Biraz zayıflayayım, kendime bakayım. Üç gün bu kararlılıkla yaşıyorum, üçüncü gün diyeti bozuyorum. Tüm umutlarım da işe güce dair bitiyor. Yemin ediyorum emrahın annesi moduna bürünüyorum, sanki kötü yola düştüm de kurtulma şansım yok.

Yine tam şuanda öyleyim. Bir aydır öyle böyle diyet yapıyordum.Becersemde beceremesemde. Yok yine bozdum. Yarın artık eve dönücem, bu adamın düzelmeyeceğini de biliyorum. Boşuna konuşmalar yapacağım. Bir de gidip kayınvalidemlerin filan triplerini çekerim, ne zaman anneme gitsem gelsem illa surat asıp trip atarlar kayınailegiller. Sonra tek başıma kalırım. Kendi kendime sözler veririm yine. Diyete başlarım, iş ararım. Hayatımda yara açmış arkadaşlarımın başarı haberlerini duyar, bir ben mal gibi kaldığım için bir posta daha depresyona girerim. Böyle arkadaşlarım var hep. Vakti zamanında yediğimiz içtiğimiz bir olan, sonra aramız bozulan arkadaşlarım. Bu günkü çoğu başarısızlığımın yardımcı mimarları. Hepsi atandı evlendi çoluk çocuğa karıştı. Bir ben mal gibi kaldım. Bir ben.Hepsi güzel, hepsinin çocuğu oldu. Ben? Ben! Kaç yaşıma geldim. Kafam hala 16.Her şeyden korkuyorum, hepsinden nefret ediyorum. Neden hayatıma girdiler, b.k mu vardı!
Sinirden oturur yerim yerim yerim patlayana kadar yerim işte. Sanki ben yedikçe dünyadan insanlardan kendimden intikam alıyorum. Geçmişimden hatalarımdan değiştiremediğim şeylerden. İnsanlar laf etmesin diye, gizli gizli yerim. Akşam yerim sabah yerim. Boğazımın derdinden ölücem bir gün. Ne yazık!

Ne doğru dürüst bir bölüm kazandım, ne doğru dürüst bir iş bulabildim, evlendim. Ne adamı adam edebildim ne kendimi değiştirebildim. Çocuk bile yapmayı beceremedim ya...

Çok bunaldım. Ölsem gam yemem dediğim anlardan birtanesi daha.

Destan oldu kusura bakmayın, yazmam rahatlamaya çalışmam birilerine anlatmam gerekiyordu. Artık kimseye bir şey anlatamıyorum en son arkadaşıma böyle dert yanarken bana " müge sende hep depresyondasın zaten" dedi. Ne diyim, haklı. Hayatımdaki insanlarda benden bıktı.

Kk bıkana kadar yazarım :)

Sabırla okuyan, iki kelam yazan,beni bağrına basan herkesi öptüm, mıncırdım.

Beni tarif etmişsiniz merhaba tanışalım Hande ben :halay: Dört senedir kilom var kilom var diyet yapamıyorum diyorum, veremediğim gibi üstüne de ekledim 15 kilo! Her ay bir kilo sadece bir kilo versem şimdi tüy gibiydim. Bu bir.

Sürekli kararlar alıyorum tırnaklarımı uzatıcam, spora başlıycam, anti aginge devam edicem. Ama yok sürdüremiyorum. Dolabım sürmediğim kremlerle dolu mesela, üşeniyorum. DEV ÜŞENME DALGASININ İÇİNDEYİM. Bak bir yemeğe üşenmiyorum :110:

Şu an çalışmak istiyorum çünkü iş hayatı beni daha verimli yapıyor ama arayan soran yok. Ben kariyerli arkadaşlarımla görüşmeyi de kestim mesela bana göre aramızda uçurumlar vardı çünkü.

Ama ben depresyonda hissetmiyorum tek farkımız bu. Sadece kendime artık inanmıyorum ve kendimi olduğum gibi sevmeye çalışıyorum.

Ekleme yapmak istedim. 24 yaşımda ilk evliliğimi yaptım çok zor zamanlar yaşadım üstesinden geldim. Çalışmayan ve sürekli sözle hakaret eden bir eş, maddi sorunlar ve benim eve bakmam, hakaretlerle dolu bir cinsel hayat ve aldatılma. Ben bunu yendim. Ama şu an çok kırılganım ve neleri atlatmış biri olarak bu iradesiz hallerime çok kızıyorum.
 
Biraz sillelensen herşey yoluna girecek.

Eş/iş/çocuk/ kilo ha birde baskı kuran bir anne.

İşe girsen kilo verirsin .
Eşinle paylaşıcak yeni konuların ve yorgunluktan onu bunaltmayacak kadar değerli bi vaktin olur.

Belki ozaman çocuğada yanaşır. Şuan istemenesinin sebebi sensin çünki.

bence ise tam tersi, mügenin şu durumunun en büyük sebebi kocası. mügecim sen kendini niye boğuyosun kocayı boğ bence En Büyük KK adamı tanısam tenhada ben sıkıştırıp pataklıcam artık:sopa:

ama iş iyi fikir biraz etrafındaki insanların profili değişmiş olur kafanı dağıtmış olursun:rapci:
 
Boşver herkesin hayatı kötü sanırım.
İyi gibi mi göstermeye çalışıyorlar anlamadım.
Benim bazen boğazımı sıkıyor gibi oluyorlar.
Öncelikle insanlarla kendini karşılaştırma.
Bu seni mutsuz eder.
Geçmişe de vahvahlanma.Geri getiremezsin.
Arkadaş konusunu da salla.Her gün buraya onlarca konu açılıyor arkadaşlıkla ilgili.
Yalnız değilsin bu konuda.
Diyet topiklerine gir burada çok eğlenceliler.Arkadaşlıkları da süper.:eğlence:
 
Hayat enerjiniz yok sizin sanki ya da enerjinizi yemis olabilirler? Mesela laf anlatamadiginiz insanlar insani yorar ,ne yapsam nafile tipler elin kolun baglanir ,sonra birde mukemmelliyetci insalar vardir diyet konusunda onu hissettirdiniz bana yani pzt sali diyettesiniz carsamba dayanamadiniz yediniz hooop dondunuz basa bu birde biden fazla olunca ne diyoruz kendimize tamam artik anlasildi ben iradesinizm basarisizim vs kendimize yuklenmeler...insan bu sefer isini gucunu birakiyor kendine sarmaya basliyor ,boyle olmaz ,bu devamli depresyon demek
Bakis acinizi degistirin pozitif olun

Ya insan yeme konusunda zayif bir irade sergileyebilir hemen basaramayabilir tamamen duzgun bir periyot ta gidemeyebilir ne yapar?tamam boyle olsun der, duse kalka gidelim ama gidelim der ,koyverirsek elimize ne gececek?

Bir psikoloktan dinledigim sozler ; kendimizle.ugrasmayi birakacagiz , cok dogru soyluyor yani gercegimiz ne bizim ah soyle olsam larla degilde evet benim boyle boyle eksikliklerimm var bunlara ragmen basaracagim insaAllah (burada Mevla tealadan yardim.isteyecegiz dua edecegiz tecekkul.edecegiz yardim et diyecegiz bizim irademiz zayif her konuda boyle destek lazim )
 
Boşver herkesin hayatı kötü sanırım.
İyi gibi mi göstermeye çalışıyorlar anlamadım.
Benim bazen boğazımı sıkıyor gibi oluyorlar.
Öncelikle insanlarla kendini karşılaştırma.
Bu seni mutsuz eder.
Geçmişe de vahvahlanma.Geri getiremezsin.
Arkadaş konusunu da salla.Her gün buraya onlarca konu açılıyor arkadaşlıkla ilgili.
Yalnız değilsin bu konuda.
Diyet topiklerine gir burada çok eğlenceliler.Arkadaşlıkları da süper.:eğlence:
evet zayıflama grupları ile 15 kilo verdim burda ben, hala bir 6-7 kilo beni bekliyor ama :KK53:
 
Back
X