- 11 Eylül 2017
- 2.027
- 2.076
- 133
- 35
Saglikla gelsin kizin konunu okuyunca bugun okudugum bi yaziyi paylaşmak istedim sana bende iki erkek annesiyim ve kizimin olmasini gercekten cok isterim ins nasip olur sağlıcakla:)
Bir kızım olacağını öğrendiğim an yüreğimde inanılmaz bir sorumluluk hissettim. Erkek çocuğun anneden alacağı şeylerle, kız çocuğun alacağı şeyler farklıdır çünkü. Kız çocuk anneye bakar, kendini görür. Annesinin güldüğüyle güler, annesinin sevdiğini sever, annesinin ‘of’ dediği şeyden kaçınır, annesinin sevmediğini sevmemeye çalışır. Böyle böyle kendini inşa etmeye başlar. Hamileliğimde bazı sözler verdim kendime ve her yeni gün bu sözleri yinelemeye çalışıyorum. Kendime diyorum ki; ‘Toplum ‘Şansım olsaydı erkek gelirdim dünyaya’ diyen kadınlarla dolu; sen kadın olmanın şükrünü yaşat kızına. Toplum evinin işini yapmayı ‘hizmetçilik’ diye ananlarla dolu; sen bir evin düzenini sağlamanın keyfini öğret yavruna. Toplum saçını süpürge etmeyi marifet sananlarla dolu; sen günlük koşuşmalar içinde kendini ihmal etmemeyi göster kızına. Toplum türlü kozmetikle nasıl kusurlar gizlenir diye dertlenenlerle dolu; sen gülümsemekten daha güzel bir makyaj olmadığını öğret evladına. Toplum yorgun olmayı mutsuzluk sananlarla dolu; sen yorgunluğun içindeki şükrü farkettir yavruna. Toplum sürekli dert anlatan kadınlarla dolu; sen derdini sadece Rabbine sunmayı anlat kızına. Toplum öğlene kadar uyuyup ‘Kalksam ne yapıcam ki’ diyen insanlarla dolu; sen bir hayali olmanın ve o hayale yürürken uykularını kaçırmanın güzelliğini göster yavruna... Benim şu hayatta bi hayalim daha var artık. İleride ‘Aynı anneme benzedim’ cümlesini iftiharla kurabilecek bir kız çocuğu yetiştirebilmeyi hayal ediyorum. Rabbim inşallah hepimize nasip etsin bu güzelliği...
Bir kızım olacağını öğrendiğim an yüreğimde inanılmaz bir sorumluluk hissettim. Erkek çocuğun anneden alacağı şeylerle, kız çocuğun alacağı şeyler farklıdır çünkü. Kız çocuk anneye bakar, kendini görür. Annesinin güldüğüyle güler, annesinin sevdiğini sever, annesinin ‘of’ dediği şeyden kaçınır, annesinin sevmediğini sevmemeye çalışır. Böyle böyle kendini inşa etmeye başlar. Hamileliğimde bazı sözler verdim kendime ve her yeni gün bu sözleri yinelemeye çalışıyorum. Kendime diyorum ki; ‘Toplum ‘Şansım olsaydı erkek gelirdim dünyaya’ diyen kadınlarla dolu; sen kadın olmanın şükrünü yaşat kızına. Toplum evinin işini yapmayı ‘hizmetçilik’ diye ananlarla dolu; sen bir evin düzenini sağlamanın keyfini öğret yavruna. Toplum saçını süpürge etmeyi marifet sananlarla dolu; sen günlük koşuşmalar içinde kendini ihmal etmemeyi göster kızına. Toplum türlü kozmetikle nasıl kusurlar gizlenir diye dertlenenlerle dolu; sen gülümsemekten daha güzel bir makyaj olmadığını öğret evladına. Toplum yorgun olmayı mutsuzluk sananlarla dolu; sen yorgunluğun içindeki şükrü farkettir yavruna. Toplum sürekli dert anlatan kadınlarla dolu; sen derdini sadece Rabbine sunmayı anlat kızına. Toplum öğlene kadar uyuyup ‘Kalksam ne yapıcam ki’ diyen insanlarla dolu; sen bir hayali olmanın ve o hayale yürürken uykularını kaçırmanın güzelliğini göster yavruna... Benim şu hayatta bi hayalim daha var artık. İleride ‘Aynı anneme benzedim’ cümlesini iftiharla kurabilecek bir kız çocuğu yetiştirebilmeyi hayal ediyorum. Rabbim inşallah hepimize nasip etsin bu güzelliği...
İki oğlum var.
3.5 ve 1 yaşı biraz geçkin.
İlkinde cinsiyet öğrenmemeye karar vermiştik.
Sonra 7. Ayda yanlışlıkla doktorun ultrasonda bakarken böbrekleri ile ilgili kontrol edilmesi gereken bir şeyi anlatırken boş bulunup testisleri ile ilgili yorum yapmasıyla oğlumuz olacağını öğrendik.
İkincisinde artık direnmeyelim, zaten ultrason görüntüsüne aşinayız dedik, bir oğlumuz olacağını daha öğrendik.
İlk iki hamileliğimde duygu durum değişikliği falan hiç yaşamadım...
Ama bu 3 numarada artık ağlamaktan için çıktı desem yalan değil.
Sürpriz gebelik olması biraz şaşkınlık yaratmıştır. E hamilesin duygusalsın diyenler oluyordu.
Ama ben kızım olacağını öğrendiğim andan itibaren, ilk hamileliğimden beri kızım olmasını istememe rağmen endişeliyim...
Ve tabiki her şeye ağlıyorum :)
10 küsür yıldır eşimle sevgililik+evlilik birlikteyiz, beni 2-3 kere ağlarken gördüğü için o da şaşkın...
Neyse sonunda işin içinden çıkamayacağıma karar verip bir psikoloğa gittim.
Ne diyeceğimi bilmiyorum, nereden başlayacağımı da. Hatta konuşmakta istemiyorum.
Seans boyu kadının her sorusuna ağladım :)
En azından konuşabildiğim son seansta söylediği bir şey kafama takıldı.
Annem gibi kız annesi olmaktan korkuyorum sanırım.
Bir De kızlar için anneleri çok kıymetli olur ya, kendimi daha sorumlu hissediyorum.
Kız için annesi rol modeldir ya, aklım çıkıyor...
İki oğlumda özellikle büyük olan babalarına daha düşkünler... bir de erkek çocuklarındaki o babaya benzeme, baba gibi olma arzusu benim yükümü hafifletiyormuş meğer.
Çok karışık yazdım farkındayım,
Sormak istediğim, gerçekten kız annesi olmak başka mı?
Daha mı özen istiyor? Daha mı mükemmel annelik gerekiyor?