Kendimize ait bir evimiz var. Ne çabalarla aldık. Tek maaşlı bir iş ve borçlar. 8 yaşında 2. Sınıfa giden bir kızım var ve hayat çok pahalı. Hiç bir zaman hayalim yüksek standartlara sahip olmak olmadı. Kendi yağında kavrulan mütevazi bir yaşam her zaman bana daha çok cazip geldi. Anne olmak ve ev hanımı olmak beni mutlu ediyordu. Fazla bir beklentim olmadı. Kimseyi maddi anlamda kıskanmadım.
Gel gelelim dün ki mevzuya komşularla hava almak için kamelyaya oturalım maske mesafe kuralına da uyarız ne zamandır görüşmüyoruz diye görüştük. Herkes o kadar lüks yaşıyor ki çocukların okulu bütün kadınların altında araba ne kadar yakit yaktığı çocukların cep harçlığı marka kiyafetler yazın tatil planları derken ben kendimi çok çok konu dışında kaldığımı hissettim.
Çünkü benim kızım devlet okulunda yeri geldiğinde cebine harçlık koyamadigimiz marka giyimi gibi bir derdimiz hic olmayışı gibi durumlardan dolayı sohbeti seven ben öylece kalakaldım.
Zaten bana ne soru soruldu ne göz teması kuruldu.
Hani görünmez olursunuz da insanlar kendi aralarında konuşurlar ve sizi görmezler ya öyle hissettim resmen.
Çocukların derslerinden konu açmaya çalıştım çalışma tekniklerinden konu özel ders hocalarına yine beni aşan şeylere geldi.
Eve geldiğimde sadece şunu düşündüm biz buraya ait değiliz.
Kızım geçen gün anne bizim apartmandaki herkes en pahalı kolejlere giderken sadece ben neden devlet okuluna gidiyorum dışarıda beni görseler yüzüme bile bakmıyorlar anne biz çok mu fakiriz insanlar fakirleri sevmiyor mu diye soru sordu.
Uzun uzun açıkladım.
Eşime en basta demiştim bize burası fazla lüks burdan ev almayalım diye. O bizi rahat ettirmek için canını dişine takıp aldı. Huzur olmadıktan sonra evin saray olsa ne yazar.
Bizim durumumuz orta halli. Eşime desem ki burayı satalım daha mütevazi bir yere semte taşınalım orta halli bir ev bize daha çok huzur verir desem ya da dün ki olayları anlatsam onu incitir miyim?
Kendini yetersiz hisseder mi ?
Gel gelelim dün ki mevzuya komşularla hava almak için kamelyaya oturalım maske mesafe kuralına da uyarız ne zamandır görüşmüyoruz diye görüştük. Herkes o kadar lüks yaşıyor ki çocukların okulu bütün kadınların altında araba ne kadar yakit yaktığı çocukların cep harçlığı marka kiyafetler yazın tatil planları derken ben kendimi çok çok konu dışında kaldığımı hissettim.
Çünkü benim kızım devlet okulunda yeri geldiğinde cebine harçlık koyamadigimiz marka giyimi gibi bir derdimiz hic olmayışı gibi durumlardan dolayı sohbeti seven ben öylece kalakaldım.
Zaten bana ne soru soruldu ne göz teması kuruldu.
Hani görünmez olursunuz da insanlar kendi aralarında konuşurlar ve sizi görmezler ya öyle hissettim resmen.
Çocukların derslerinden konu açmaya çalıştım çalışma tekniklerinden konu özel ders hocalarına yine beni aşan şeylere geldi.
Eve geldiğimde sadece şunu düşündüm biz buraya ait değiliz.
Kızım geçen gün anne bizim apartmandaki herkes en pahalı kolejlere giderken sadece ben neden devlet okuluna gidiyorum dışarıda beni görseler yüzüme bile bakmıyorlar anne biz çok mu fakiriz insanlar fakirleri sevmiyor mu diye soru sordu.
Uzun uzun açıkladım.
Eşime en basta demiştim bize burası fazla lüks burdan ev almayalım diye. O bizi rahat ettirmek için canını dişine takıp aldı. Huzur olmadıktan sonra evin saray olsa ne yazar.
Bizim durumumuz orta halli. Eşime desem ki burayı satalım daha mütevazi bir yere semte taşınalım orta halli bir ev bize daha çok huzur verir desem ya da dün ki olayları anlatsam onu incitir miyim?
Kendini yetersiz hisseder mi ?