- 24 Ağustos 2012
- 6.057
- 335
- 373
- 35
Merhaba arkadaslar;
6 aylık evliyim. Ondan önce 2 sene nisanlilik olmak üzere 5 yil birlikteydik. Ben 26 esim 27 yasinda. Birbirimizi hep çok sevdik. Simdiye kadar bundan hiç şüphe etmemistim. Ama son 1-2 aydir keske onu hiç tanimasaydim diyorum. Hangi dertten baslasam ki..
Esim evlenmeden önce her gece sabahlara kadar dışarda gezerdi. Ben ona kizdigimda askim biliyosun babamla anlasamiyorum karsilasmamak icin eve gitmiyorum, evlendigimizde her gece birlikteyiz zaten ev hayatini cok seviyorum derdi. Ama öyle mi oldu tabiki hayir. Balayindan geldigimiz gibi kendini disari atti. Ilk zamanlar 1 gece arayla 1-2 saat cikar dönerdi. Gittiği yer de genellikle evimizle ayni cadde üzerinde olan arkadasinin sakin cafesi. Bu cikmalar günden güne artti. Simdi haftada 5-6 kez cikip saat gece 11den asagi dönmüyor. Defalarca kavga ettim olmadi. Geldiğinde giyinip süslenip güler yüzlü karsiladim yine olmadi. Bu adami eve baglayamiyorum. Cok fazla arkadasi var ve genelde bekarlar. Eve geldiğinde o telefonu hiç susmuyor hep yanlarina cagiriyorlar. Benimki de olmaz demiyor.
Bundan daha önemli olan diğer sorunuma gelince biz tanistigimizdan beri hep çok kavga eden bi cift olduk. Kültür farkindan dolayi aramizda hep anlasmazliklar cikardi ve eşim cok ama cok sinirli biri. Ben de oyleydim sinirlenince konustugumu bilmezdim. Ama artik daha sakinim susmasini biliyorum.
Önceden kavga eder sonra bi orta yol bulurduk. Ama artik kavga etmekten o kadar sıkıldık ki eşim son zamanlarda ufacik şeylere parlayabiliyor Ve birbirimize bikac kavga cümlesi edip susuyoruz. Bu suskunluk bazen 3 bazen 7 gün sürüyor. Birbirimizle hiç konuşmuyoruz. Ne yemek yapiyorum, ne çamaşır ne ütü. Aynı odada bile oturmuyoruz. Ayni evde birbirimizin yüzünü 3 gün görmediğimiz oluyor. Sonra sinirimiz iyice geçip birbirimizi ozleyince birimiz kavga konusunu hiç acmadan gelip konuşmaya basliyor. Tabi bu konuşmaya baslayan genelde ben oluyorum.
Ama artık kavga etmekten de kavgalara çözüm aramaktan da ilkokul çocuğu gibi küsmekten de o kadar bıktım ki. 2 ay önce işten ayrildim ağzımdan tek bir kelime cikmadan geçirdiğim günler oluyor. Cok bunaldim bütün gün olur olmaz seylere ağlayıp duruyorum. Kayinpederime söylemeyi düşündüm ama iyi mi olur yoksa beni şikayet ediyosun deyip daha mi kötü olur bilmiyorum. Ne olur bana bi yol gösterin. Ben artık tükenmiş hissediyorum.
6 aylık evliyim. Ondan önce 2 sene nisanlilik olmak üzere 5 yil birlikteydik. Ben 26 esim 27 yasinda. Birbirimizi hep çok sevdik. Simdiye kadar bundan hiç şüphe etmemistim. Ama son 1-2 aydir keske onu hiç tanimasaydim diyorum. Hangi dertten baslasam ki..
Esim evlenmeden önce her gece sabahlara kadar dışarda gezerdi. Ben ona kizdigimda askim biliyosun babamla anlasamiyorum karsilasmamak icin eve gitmiyorum, evlendigimizde her gece birlikteyiz zaten ev hayatini cok seviyorum derdi. Ama öyle mi oldu tabiki hayir. Balayindan geldigimiz gibi kendini disari atti. Ilk zamanlar 1 gece arayla 1-2 saat cikar dönerdi. Gittiği yer de genellikle evimizle ayni cadde üzerinde olan arkadasinin sakin cafesi. Bu cikmalar günden güne artti. Simdi haftada 5-6 kez cikip saat gece 11den asagi dönmüyor. Defalarca kavga ettim olmadi. Geldiğinde giyinip süslenip güler yüzlü karsiladim yine olmadi. Bu adami eve baglayamiyorum. Cok fazla arkadasi var ve genelde bekarlar. Eve geldiğinde o telefonu hiç susmuyor hep yanlarina cagiriyorlar. Benimki de olmaz demiyor.
Bundan daha önemli olan diğer sorunuma gelince biz tanistigimizdan beri hep çok kavga eden bi cift olduk. Kültür farkindan dolayi aramizda hep anlasmazliklar cikardi ve eşim cok ama cok sinirli biri. Ben de oyleydim sinirlenince konustugumu bilmezdim. Ama artik daha sakinim susmasini biliyorum.
Önceden kavga eder sonra bi orta yol bulurduk. Ama artik kavga etmekten o kadar sıkıldık ki eşim son zamanlarda ufacik şeylere parlayabiliyor Ve birbirimize bikac kavga cümlesi edip susuyoruz. Bu suskunluk bazen 3 bazen 7 gün sürüyor. Birbirimizle hiç konuşmuyoruz. Ne yemek yapiyorum, ne çamaşır ne ütü. Aynı odada bile oturmuyoruz. Ayni evde birbirimizin yüzünü 3 gün görmediğimiz oluyor. Sonra sinirimiz iyice geçip birbirimizi ozleyince birimiz kavga konusunu hiç acmadan gelip konuşmaya basliyor. Tabi bu konuşmaya baslayan genelde ben oluyorum.
Ama artık kavga etmekten de kavgalara çözüm aramaktan da ilkokul çocuğu gibi küsmekten de o kadar bıktım ki. 2 ay önce işten ayrildim ağzımdan tek bir kelime cikmadan geçirdiğim günler oluyor. Cok bunaldim bütün gün olur olmaz seylere ağlayıp duruyorum. Kayinpederime söylemeyi düşündüm ama iyi mi olur yoksa beni şikayet ediyosun deyip daha mi kötü olur bilmiyorum. Ne olur bana bi yol gösterin. Ben artık tükenmiş hissediyorum.
