- 23 Temmuz 2019
- 14.633
- 46.634
- 548
- 40
- Konu Sahibi SeviyomHee
-
- #41
Evet belki hadsizler fakat psikolojik yemeler hep böyle başlar. .Siz de rahatsızsiniz ki canınız sıkılıyor.
Tavsiyem önlem alın. Her sene 10 kilo üstüne gelir daha can sıkıcı olur ..
Onların niyeti iyi mi kötü mü bilemem ama şeker alamadığın zaman ağlıyorsan, yediğin zaman senden mutlusu yoksa ciddi anlamda tehlike altındasın. Belli ki yemeği mutluluk kaynağı olarak kullanıyorsun. 3 senede 15 kilo, 5 senede 40 kilo olur benden sana uyarı. Acil psikolojik destek al. Yoksa sonun obezite.
Gelecek hafta gideyim. Aklımda yoktu çünkü dediginiz gibi duygularımı bastırabiliyordum ama siz yazınca mantıklı geldi. Bir de Dahiliyeye gitmeliyim. Yemek yerken insanın şekeri düşer mi? Hemen yemekten sonra tatlı tüketmek istiyorumBu tip durumlarda be halimden çok memnunun deyip ağzını onların gözünün içine baka baka bir şeyler atman lazım. Sinirlendiğini belli etmemen lazım.
Sen şu an duygularını bastırmak için yemek yiyorsun aslında. Acilen bir psikologa gitmeni tavsiye ederim.
Bizim boylarımız hep böyle minnak. Ve hepsi zayıf, 50 li kilolardalar. Özellikle kilo konusu onlar için çok önemli. Takıntılılarhepsi senden zayıflar mı sanmıyorum çünkü çok kilon yok ,
sonum size benzemesın inşallah desene bak ağzını birdaha açabiliyormu ,
demek ki cevap vermek işe yaramıyor
ama yine de normalde 40lı kilolarda olan birinin60lı kilolara çıkması ne metabolik ne de hastalık nedeniyle gibi gözüküyor. tamamen psikolojiniz bozulmuş bu nedenle yiyorsunuz.
Merhaba herkese. Az çok birbirimizi tanıyoruz. Kısaca ben 23 yaşındayım boyum 155 kilom 62. Üniversite okuyorum ve ciddi anlamda zorlaniyorum. Zayıflamak için gerekli tıbbi bilgiye sahibim fakat diyet yaparken saf şekere alışkın olduğum için tam buğday ekmeği meyve gibi besinlerden alınan şeker bana yetmiyor. Çok sinirli ve gergin oluyorum. Oturup ağlıyorum. Psikolojik olarak çöküyorum. Ama gönlümce yiyince benden neşelisi yok.
Eşimden ayrıldıktan sonra ve ayrılmadan önceki dönemde çok fazla stres yaşadım. Eşimle tanıştığımda 45 kiloydum. Buluştuğumuz zamanlarda etkinliğimiz buluşup yemek yemek olmuştu. Ve 52 kiloya yükseldim. Evlendim ve 55 kilo oldum. Ayrılık sürecinde ise 62 kiloya yükseldim. Toplamda 3 senede 17 kilo aldım. 45 kilo biri için kilomun %40 ı kadar almışım demek oluyor.
Biz baska sehirde oturuyoruz ve annem yazlari 1 ay anneanneme bakmaya geliyor. Ve yaz tatilinde malum akrabalarim karnına bak göbeğin çıkmış. Popon kocaman olmuş diye tabiri caizse sözlü taciz uyguluyor. Ve bir kere söylemek falan değil 3 saatlik bir oturmada 5 kere benim fiziğim konuşuluyor. Artık hepsine patladım. Ama buna rağmen rahatsız etmeye devam ediyorlar. Gerçekten bir küfür etmedigim kaldı. Kendi çocuklarından örnekler verdim. Fiziklerine laf ettim. Fiziğimi yüzüme vuranlar ben mezun olunca işimiz düştü diye sakın gelmeyin dedim. Gülüyorlar ben anlayamiyorum.
Benim yaşadığım stresten sonra aslında bir miktar kilo almak normal. Kilo vermeyi de arada düşünüyordum ama yine de psikolojik acıdan hassas olduğumdan acele etmedim. Ama bu sözlü taciz olayları beni çok üzüyor.
Görüşmek istemiyorum ama annem anneanneme bakmaya geliyor ve annem tek başına çok zavallı. Kendini savunamıyor. Ben yanında olmasam çiğ çiğ yerler. Ben ona destek olmak için geliyorum. Bana gerçekten ihtiyacı var. Akrabalar (6 teyzem var) yanlarında oturmamama rağmen çay falan getirirken söyleyeceklerini söyleyip beni üzüyorlar.
Benim artık basiretim bağlandı. Çaresizim yorumsuzum. Bana akıl verin.
Yemek bende inanılmaz bir meditasyon yapıyor. Kk da ayrıldıktan sonra çok üzülen ağlayan kadinĺari görebiliyorsunuz. Ben üzüntü hissedince çıkıp kendime tatlı ismarliyorum ve amaan üzüldüğüm şeye bak diyebiliyorum
bak hepsi de aynı boydalarmış ve zayıflarmış
belki de senin iyiliğin için evet yanlış ve cahilce konuşuyorlar ama iyiliğin için de diyor olabilirler canım benim.
çünkü insanlar senin 45li kilolarını görmüş. Hani sen hep kilolu bir insan değilmişsin tabiatın öyle kilolu değil bir kere.
Şeker meditasyon deme, bir bağımlılık. 2 haftadır yemiyorum ilk günlerde agrasifliğimi anlatamam ve akşam eve gidip napıcam ki, eşimle ne yapabilirim ki deyip duruyordum film izlemek bile sıkıcıydı ama sonra alıştım. herkes de öyle!
belki senin sürecin daha uzun sürer ama alışıyorsun şekersizliğe. En fazla 1 haftada.
Çünkü inan ki bağımlılık.
Boşanma gibi yorucu ve üzücü bir dönem geçirmişsiniz, onlar da sizi toparlanmış görmek istiyorlar bence.
Ben de senin gibiyim. Canım sıkılınca ve ya stres yapınca ne bulsam yiyorum ama keyifli neşeli olunca aklıma hiç yemek yemek gelmiyor. Duygusal acligimizi bastırmak için yiyoruzGelecek hafta gideyim. Aklımda yoktu çünkü dediginiz gibi duygularımı bastırabiliyordum ama siz yazınca mantıklı geldi. Bir de Dahiliyeye gitmeliyim. Yemek yerken insanın şekeri düşer mi? Hemen yemekten sonra tatlı tüketmek istiyorum
Ben de toparlanmak zayıflamak istiyorumstajyer oldum kendime önlük alacağım ama göbegimden dolayı hevesim kaçıyor. Aslinda kiloma cok takiyorum ama kimselere laf etmiyorum. Onlar da söyleyince zoruma gidiyor çünkü şekeri bırakacak gücü kendimde bulamıyorum.
Ama diyet için de doğru zaman. Havalar sıcakken canımız istemezken şekeri bırakmak daha kolay olacak
Öyle acayip bir kilo yokMerhaba herkese. Az çok birbirimizi tanıyoruz. Kısaca ben 23 yaşındayım boyum 155 kilom 62. Üniversite okuyorum ve ciddi anlamda zorlaniyorum. Zayıflamak için gerekli tıbbi bilgiye sahibim fakat diyet yaparken saf şekere alışkın olduğum için tam buğday ekmeği meyve gibi besinlerden alınan şeker bana yetmiyor. Çok sinirli ve gergin oluyorum. Oturup ağlıyorum. Psikolojik olarak çöküyorum. Ama gönlümce yiyince benden neşelisi yok.
Eşimden ayrıldıktan sonra ve ayrılmadan önceki dönemde çok fazla stres yaşadım. Eşimle tanıştığımda 45 kiloydum. Buluştuğumuz zamanlarda etkinliğimiz buluşup yemek yemek olmuştu. Ve 52 kiloya yükseldim. Evlendim ve 55 kilo oldum. Ayrılık sürecinde ise 62 kiloya yükseldim. Toplamda 3 senede 17 kilo aldım. 45 kilo biri için kilomun %40 ı kadar almışım demek oluyor.
Biz baska sehirde oturuyoruz ve annem yazlari 1 ay anneanneme bakmaya geliyor. Ve yaz tatilinde malum akrabalarim karnına bak göbeğin çıkmış. Popon kocaman olmuş diye tabiri caizse sözlü taciz uyguluyor. Ve bir kere söylemek falan değil 3 saatlik bir oturmada 5 kere benim fiziğim konuşuluyor. Artık hepsine patladım. Ama buna rağmen rahatsız etmeye devam ediyorlar. Gerçekten bir küfür etmedigim kaldı. Kendi çocuklarından örnekler verdim. Fiziklerine laf ettim. Fiziğimi yüzüme vuranlar ben mezun olunca işimiz düştü diye sakın gelmeyin dedim. Gülüyorlar ben anlayamiyorum.
Benim yaşadığım stresten sonra aslında bir miktar kilo almak normal. Kilo vermeyi de arada düşünüyordum ama yine de psikolojik acıdan hassas olduğumdan acele etmedim. Ama bu sözlü taciz olayları beni çok üzüyor.
Görüşmek istemiyorum ama annem anneanneme bakmaya geliyor ve annem tek başına çok zavallı. Kendini savunamıyor. Ben yanında olmasam çiğ çiğ yerler. Ben ona destek olmak için geliyorum. Bana gerçekten ihtiyacı var. Akrabalar (6 teyzem var) yanlarında oturmamama rağmen çay falan getirirken söyleyeceklerini söyleyip beni üzüyorlar.
Benim artık basiretim bağlandı. Çaresizim yorumsuzum. Bana akıl verin.
Ben de senin gibiyim. Canım sıkılınca ve ya stres yapınca ne bulsam yiyorum ama keyifli neşeli olunca aklıma hiç yemek yemek gelmiyor. Duygusal acligimizi bastırmak için yiyoruz
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?