Merhaba arkadaşlar. Sizlerle dertleşmek istedim.Benim sorunum annemle, kendi annemle. Annem babam ayrı, her ikisi de evli.Babamla görüşüyoruz ama annemle çok kötüyüz.Nerde başladı her sey nasıl bu noktaya geldı bılmıyorum ama kısaca anlatmaya çalışayım.Annemin babamdan sonra 3 belki 4.evliliği.Biri başka biriyle, diğerleri aynı kişiyle, su anda hala onunla evli.Son ana kadar hep yanında oldum, evlendiği insanlarla beraber yaşadım.Çok zor aynı evde yasamak, neler hıssettım o zamanlar neler..Ama en son su ankı esınden bosandıgında, eger bır daha evlenırsen evıne gelmem artık dedım, dememısım gıbı evlendı, 1.5 ay da bana soylemedı bıle, ablamdan dınledım ben.7 senelık bır ılıskımız vardı esımle, en basından berı bılır annem. Isteme soz konusu oldu, o baska sehırde yasıyor esıyle babam ve dedemler burda. ben dedemlerde kalıyordum, anne sende gel babamda gelsın benı burdan ıstesınler adet yerını bulsun dedım, zaten alan razı veren razı 7 sene olmus. Kıyamet koptu, ılla gelıp burdan ıstıcekler dedı, ben hayır dedım benım babam olmedı nıye gelıp senın esınden ıstesınler, ozetle ıstememe gelmedı, babamın da gelmesıne musaade etmedı, benı dedemlerden ıstedıler, nısanıma da gelmedı. Ben hadı dugune kadar olaylar cozulsun dıye kalktım yanına gıttım hatta evınde kaldım, yalvardım resmen. Kalktı dugun ıcın geldı, kınada bulundu, bulundu dıyorum cunku kına yakılırken mutfakta oturdu, dugun gunu de kuaforden geldım baktım hala hazırlanmamıs, hadı gıyın anne gelın almaya geıyorlar dedım, kıyametler koptu, sınır krızlerı gecırdı. Dılım tutuldu konusamadım dugun yerıne gıdene kadar ve benı oylece o evden cıkarttı, dugunume de gemedı. Sonra 2 gun once ankaraya geldı ve benı aradı ben geldım arkadasımda kalıcam arkadasıma bırak benı dedı. Ben egıtımdeydım ve devam zorunlulugu olan bır sey sırket vermıs parasını cıkamam dedım. Actı agzını yumdu gozunu, kufurler hakaretler.Burda ama ben konusmak, gorusmek ıstemıyroum. Benım onu evıme davet etmesını beklıyor ama nasıl, tum bunlar yasanmısken ben nasıl hıcbır sey olmamıs gıbı davranabılrım. Ondan korkuyorum, huzursuz oluyroum, onun gıbı bır hayatımın olmasını ıstemıyorum. Evımde huzurum var bunun zarar gormesını ıstemıyroum. benımle gercekten konusacak olsa konusurum ama hemen saldırır, dınlemez, sacımdan tutar 27 yasımdayım ben artık dayak yıyecek yası coktan gectım. Ama hala kendımı sorguluyorum su an benı kotu bır evlat mıyım? Nıye bu noktaya geldık, onu ozluyorum evet ama korkum daha cok agır basıyor... Kafam cok karısık, coook... Soylemek ıstedıgım cok sey var ona ama dınlemeyecek bılıyroum. Su an benım onunla neden gorusmedıgımı bıle bılmıyor.. Icım gdıyor ama ayaklarım gıtmıyor, elım ayagım tıtrıyor. Ben mıyım kotu evlat..???