- 22 Mart 2019
- 357
- 156
- 26
-
- Konu Sahibi limonluekler
- #1
Umarım öyle olurCümlelerin depresyonda olduğunu hissettirdi bana, ama yalnız değilsin sebepler farklı olsa da hepimiz benzer hisler yaşıyoruz. Psikologa gitmeni içtenlikle tavsiye ederim, o bir ışık yakacaktır hayatına. Sen değişmeyi bu kadar isterken, eminim hayat da sana yardım edecektir.
Belki deAcil terapiye başlayın. Benim hırçınlığıma çok iyi geldi. İçinizdeki öfkeyi bastırmaktan ani ve şiddetli patlamalar yaşıyor olabilirsiniz.
Evet, biriktirmemeyi öğrendim. Anında tepki verince patlamalar da olmuyor.Belki deGercekten değişebildiniz mi peki?
Önce kendini sev. Kimse aynı şekilde sevmez ama ben sevilmediğini düşünmüyorum istedğin gibi sevgi gösterilmemiş olabilir ama elbet sevenin vardır. Olmasa dahi kendini sevmen sana yetecektir kimseden sevgi beklemezsen daha çok sevilirsin bu böyledir. Ve ne kadar çok severse sevsin etrafındakiler kimsenin sevgisine güvenme dostunun düşmanın olması için bi adım öteye gitmesi yeter bilirsin. Evvela kendini sev fazla özverili olma hayır demeyi olmz demeyi bil isterlerse kötü bilsinlerBelki çok önemli bir dert değil ama küçüklüğümden beri sevilmemekten nefret ediyorum artıkArkadaşlarım,kuzenlerim,sevgililerim hatta eski eşim bile beni kaybetme korkusu yaşamadılar hiç. Bu saydığım kişilerin hep kötü gün dostu oldum,çok sevdim,çok verici oldum. Ama benim bir derdim varsa ben hep tek başıma altından kalkmak zorundayım. Bir kahve içelim diyebilmek için bile onları arayamam. 15 senelik bir arkadaşım var çekilmez biri oldugumu ima ediyor sürekli,ben alttan almasam 15 sene mümkün degildi zaten Eski eşim 5 aylık evliyken beni evden kovdu(karısını ailesinin evinden alıp gelen,boşanmak istemeyen erkekleri görünce çok üzülüyorum ben resmen emaneten evliymişim eşimle) Öncelikle şöyle açıklayayım, ailem(annem,babam,teyzemler) sinirli,huysuz biri olduğumu söylüyorlar. Hem çocukluğuma hem de bugünüme bakıyorum sanki akrabalarimin,arkadaslarimin şamar oglanıyım gelen giden bana patliyor,annemle babam benim küçüklüğümden beri kavga ediyorlar evimiz genel olarak hep kavgali,gergindi,surekli senin yüzünden kavga ediyoruz diye beni suçlardı annem,sen büyü bosanacagim,sen okulu bitir boşanacagım vs vs. (tek cocugum). Bir de tiroit hastaligim var ani sinirlenmelerim oluyor. Yani bunlarin hepsi bir sebep ustune arkadas edinemedikce,kimse tarafindan sevilmedikce iyice hircinlasiyorum tabi bir de maddi problemler var. Kendim çalışıp çabalayarak bir yerlere gelebildim çok şükür ama ac kaldigim da oldu,parasiz gezdiigm de oldu,yasitlarima imrendigim de oldu. Sonuc olarak özellikle eski esimden sonra kalbim iyice taslasti yani her seye,herkese kirginim,kizginim, sevgiye açım bildiginiz birinden ufacik sevgi gorsem kul köle oluyorum Ozguvenim yok,yapmak istedigim bir suru sey var konfor alanimdan cikamiyorum,dış görünüşümü saldım,hayatım eve gel yemek,temizlik yap sonra işe gitle geciyor(cocugum yok,ailemle yasiyorum) Herkes
beni elestiriyor,sucluyor,hınçlarını benden aliyorlar rahat rahat. Kimse demiyor ki bu kızın sıkıntısı mı var,biz laf söyleyince iyice mi kötü oluyor vs... Ben kendi kendimi değiştirmek istiyorum artık, özgüvenli,kendini ezdirmeyen bir insan olmak istiyorum. Ayrı eve maalesef ki çıkamam,evlenmek de çözüm değilmiş gördüm en iyisi kendi dünyamı kurmak. Eski arkadaşlıklarıma,kuzenlerime gerektiğinde resti cekebileyim istiyorum. Psikoloğa gitmekle başlasam işe yarar mı,kendimi değiştirebilir miyim psikologla? Yani niye çekilmez biriyim,insanlara ne yapıyorum,sanki diğer insanlar mükemmel de bir benim kötü huylarım var gibi hiasediyorum artık. Psikolog bunu anlayıp değişmem için bana yardım eder mi? Çok karışık ve saçma yazdım özür diliyorum şimdiden okuyanlardan.
Kesinlikle psikiyatrist ve psikolog ... İkisine de gitmelisinizBelki çok önemli bir dert değil ama küçüklüğümden beri sevilmemekten nefret ediyorum artıkArkadaşlarım,kuzenlerim,sevgililerim hatta eski eşim bile beni kaybetme korkusu yaşamadılar hiç. Bu saydığım kişilerin hep kötü gün dostu oldum,çok sevdim,çok verici oldum. Ama benim bir derdim varsa ben hep tek başıma altından kalkmak zorundayım. Bir kahve içelim diyebilmek için bile onları arayamam. 15 senelik bir arkadaşım var çekilmez biri oldugumu ima ediyor sürekli,ben alttan almasam 15 sene mümkün degildi zaten Eski eşim 5 aylık evliyken beni evden kovdu(karısını ailesinin evinden alıp gelen,boşanmak istemeyen erkekleri görünce çok üzülüyorum ben resmen emaneten evliymişim eşimle) Öncelikle şöyle açıklayayım, ailem(annem,babam,teyzemler) sinirli,huysuz biri olduğumu söylüyorlar. Hem çocukluğuma hem de bugünüme bakıyorum sanki akrabalarimin,arkadaslarimin şamar oglanıyım gelen giden bana patliyor,annemle babam benim küçüklüğümden beri kavga ediyorlar evimiz genel olarak hep kavgali,gergindi,surekli senin yüzünden kavga ediyoruz diye beni suçlardı annem,sen büyü bosanacagim,sen okulu bitir boşanacagım vs vs. (tek cocugum). Bir de tiroit hastaligim var ani sinirlenmelerim oluyor. Yani bunlarin hepsi bir sebep ustune arkadas edinemedikce,kimse tarafindan sevilmedikce iyice hircinlasiyorum tabi bir de maddi problemler var. Kendim çalışıp çabalayarak bir yerlere gelebildim çok şükür ama ac kaldigim da oldu,parasiz gezdiigm de oldu,yasitlarima imrendigim de oldu. Sonuc olarak özellikle eski esimden sonra kalbim iyice taslasti yani her seye,herkese kirginim,kizginim, sevgiye açım bildiginiz birinden ufacik sevgi gorsem kul köle oluyorum Ozguvenim yok,yapmak istedigim bir suru sey var konfor alanimdan cikamiyorum,dış görünüşümü saldım,hayatım eve gel yemek,temizlik yap sonra işe gitle geciyor(cocugum yok,ailemle yasiyorum) Herkes
beni elestiriyor,sucluyor,hınçlarını benden aliyorlar rahat rahat. Kimse demiyor ki bu kızın sıkıntısı mı var,biz laf söyleyince iyice mi kötü oluyor vs... Ben kendi kendimi değiştirmek istiyorum artık, özgüvenli,kendini ezdirmeyen bir insan olmak istiyorum. Ayrı eve maalesef ki çıkamam,evlenmek de çözüm değilmiş gördüm en iyisi kendi dünyamı kurmak. Eski arkadaşlıklarıma,kuzenlerime gerektiğinde resti cekebileyim istiyorum. Psikoloğa gitmekle başlasam işe yarar mı,kendimi değiştirebilir miyim psikologla? Yani niye çekilmez biriyim,insanlara ne yapıyorum,sanki diğer insanlar mükemmel de bir benim kötü huylarım var gibi hiasediyorum artık. Psikolog bunu anlayıp değişmem için bana yardım eder mi? Çok karışık ve saçma yazdım özür diliyorum şimdiden okuyanlardan.
Bence herşeyden önce senin kendine kıymet vermen lazım sevilmeye layık olduğunu bilmen lazım kendine hergun su telkinlerde bulun ben değerliyiz ve onemliyim hiç kimse beni uzemez. Ve sonra arınman lazim sana haksızlık yapan seni bilerek ve isteyerek üzen eş veya arkadaşlarından uzaklaşarak daha sonra bazı kalıpların varsa yikmalisin mesela çok alıngan ve kırılgan olmak gibi bu hayatta herkes konuşur ve herkes herşeyi eleştirir senin önce kendini çok iyi taniman lazım kimse için degismemelisin kimse için kendi niyetini sorgulama ve başkalarını memnun etmek için kendi kalıbından çıkma hakliysan sonuna kadar ben haklıyım de kimseye kendini açıklamak zorunda değilsin kimsenin gönlünü hoş tutmak zorunda değilsin bırak hayatindaki insanlar seni sen olduğun için sevsin seni değiştirmeye çalışmadan sevsin beklentilerin varsa dusurmelisin sende koşulsuz sevmelisin karşındaki kişileri bir kalıba sokmamalisin insanlara güvenmek yerine kendine güvenmelisin yoksa başkalarına bağımlı hale gelirsin ve iç huzurun kalmaz herkesin elinde oyuncak olursun sen kendine bir imaj yarat ve ben buyum de beni seven böyle kabul etsin de Mevlana'nın bir sözü ver ya olduğun gibi görün yada göründüğün gibi ol diye nasıl davranmak istiyorsan öyle davran ama başkalarına haksızlık yapmadan kimseyi yargılamadan ama baskalarininda seni yargılamasına müsade etme herşeyden önce kendine olan saygınlığını avuçlarından yitirme gerisi gelicektir başkalarından teselli bekleme kendi kendine yeterli teselliyi ver hepimiz de akıl eşittir akıl ölçülebilir bişey değildir edinebilirsin kazanabilirsin ogrenebilirsin akıl demek doğruyu yanlışı bilmek demek ama zeka farklıdır kapasite demektir herkesin kapasitesi eşit değildir kimse birebir aynı değildir bu yüzden kendini başkaları ile kıyaslama özgüvenini düşürme.kendi becerilerine ilgi alanlarına odaklan kendine yeni hobiler edin ben mesela çicek dikmeye basladim mor menekşe diktim bu sabah yeni büyümüş o kadar çok sevindim ki anlatamamBelki çok önemli bir dert değil ama küçüklüğümden beri sevilmemekten nefret ediyorum artıkArkadaşlarım,kuzenlerim,sevgililerim hatta eski eşim bile beni kaybetme korkusu yaşamadılar hiç. Bu saydığım kişilerin hep kötü gün dostu oldum,çok sevdim,çok verici oldum. Ama benim bir derdim varsa ben hep tek başıma altından kalkmak zorundayım. Bir kahve içelim diyebilmek için bile onları arayamam. 15 senelik bir arkadaşım var çekilmez biri oldugumu ima ediyor sürekli,ben alttan almasam 15 sene mümkün degildi zaten Eski eşim 5 aylık evliyken beni evden kovdu(karısını ailesinin evinden alıp gelen,boşanmak istemeyen erkekleri görünce çok üzülüyorum ben resmen emaneten evliymişim eşimle) Öncelikle şöyle açıklayayım, ailem(annem,babam,teyzemler) sinirli,huysuz biri olduğumu söylüyorlar. Hem çocukluğuma hem de bugünüme bakıyorum sanki akrabalarimin,arkadaslarimin şamar oglanıyım gelen giden bana patliyor,annemle babam benim küçüklüğümden beri kavga ediyorlar evimiz genel olarak hep kavgali,gergindi,surekli senin yüzünden kavga ediyoruz diye beni suçlardı annem,sen büyü bosanacagim,sen okulu bitir boşanacagım vs vs. (tek cocugum). Bir de tiroit hastaligim var ani sinirlenmelerim oluyor. Yani bunlarin hepsi bir sebep ustune arkadas edinemedikce,kimse tarafindan sevilmedikce iyice hircinlasiyorum tabi bir de maddi problemler var. Kendim çalışıp çabalayarak bir yerlere gelebildim çok şükür ama ac kaldigim da oldu,parasiz gezdiigm de oldu,yasitlarima imrendigim de oldu. Sonuc olarak özellikle eski esimden sonra kalbim iyice taslasti yani her seye,herkese kirginim,kizginim, sevgiye açım bildiginiz birinden ufacik sevgi gorsem kul köle oluyorum Ozguvenim yok,yapmak istedigim bir suru sey var konfor alanimdan cikamiyorum,dış görünüşümü saldım,hayatım eve gel yemek,temizlik yap sonra işe gitle geciyor(cocugum yok,ailemle yasiyorum) Herkes
beni elestiriyor,sucluyor,hınçlarını benden aliyorlar rahat rahat. Kimse demiyor ki bu kızın sıkıntısı mı var,biz laf söyleyince iyice mi kötü oluyor vs... Ben kendi kendimi değiştirmek istiyorum artık, özgüvenli,kendini ezdirmeyen bir insan olmak istiyorum. Ayrı eve maalesef ki çıkamam,evlenmek de çözüm değilmiş gördüm en iyisi kendi dünyamı kurmak. Eski arkadaşlıklarıma,kuzenlerime gerektiğinde resti cekebileyim istiyorum. Psikoloğa gitmekle başlasam işe yarar mı,kendimi değiştirebilir miyim psikologla? Yani niye çekilmez biriyim,insanlara ne yapıyorum,sanki diğer insanlar mükemmel de bir benim kötü huylarım var gibi hiasediyorum artık. Psikolog bunu anlayıp değişmem için bana yardım eder mi? Çok karışık ve saçma yazdım özür diliyorum şimdiden okuyanlardan.