Kimsenin benimle “keep in touch” kalmamasi

Benim çok yakın zannettiğim, yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmeyen bir arkadaşım vardı. Bir de ortak çevremiz. Ben pek kimsenin özel hayatını araştırmam, konuşmam, dedikodu etmem fazla.. Bu arkadaşım ise tam tersi, çok merak eder kurcalar, tam bir dedikodu kazanı, hatta bu ortak çevremizde de herkesle herkesin arkasından konuşabilen biriydi fakat o kadar güzel manipüle etme yeteneği vardı ki herkes bu arkadaşımı çok mert, dürüst bi insan olarak görüyordu.. Benimle kimse özel olarak pek konuşmazdı ortam dışında ama bu arkadaşla herkes iletişim halindeydi, daha cazip geliyordu onlar için.. Sonuç olarak şuanda hiçbiriyle de iletişimim kalmadı, yalnız takılıyorum..

Bence insan ilişkilerine bu kadar takılma. Bir ortamda kimseyle kafam uymayıp çok yalnız hissettiğim de oldu başka ortamda kafa dengimle denk geldiğim de. Şans işi biraz da. Herkesle aşırı iyi can ciğer olmak lazım diye bir durum yok. Siz kaç kişiyi kendinize yakın görüyorsunuz da onlardan bunj beklesiyorsunuz biraz da bunu düşünmek lazım. Sohbet muhabbet sarmadıysa bir noktada uyuşulamadıysa zaten güngeçirmelik ilişkiler olacaktır onlar ve bunda kimsenin suçu yok. Nasıl hayat nasıl vb diye aranmasını kendi açımdan saçma bulmuşumdur. Anlatacak komik ya da önemli bir şey olur aranır ya da buluşalım diye. Eğlenmek için yani sohbet muhabbet için buluşulur yoksa bana ne karşıdaki ne yapmış ne etmiş anası mıyım babası mıyım.

Bir de sizi sohbetini sevdim mutlaka görüşelim diyip çağıranlar varmış. Öyle bir durumda siz de çağırabilirsiniz. Sonuçta sizi istemese bir ara görüşelim ya falan diye geçiştirirdi böyle süslemezdi. O da sizin gelmek istemediğinizi düşünmüş olabilir ses seda çıkmayınca.

Mesela çimenlik alanda kahve sandalye buluşuyorlar bizi çağıran yok demişsin. Sonuçta bu etkinlikten haberin oluyor o arada bayağıdır görüşemedik iyi olur eşimle ben de gelirim diye dalabilirsin. Bazı yerlerde senin de kendini dahil etmen gerekebilir. Gittin baktın ortam sarmıyor orada yakın olmadığınızdan pek istenmiyorsun bir daha onlar çağırmadıkça gitmezsin.

Bir de insanlar kendine yetebilen insanları seviyor bunu fark ettim ben. Mesela siz gezin eğlenin. Çocuğun bale kursu mu ne işte ona sadece siz yazılın. Storylerde minik ördeğim balede vb gibi paylaşın mesela. İnsanlar sizin de ilgi çekici olduğunuzu düşünüp kendileri yanaşır zaten nereye gönderiyorsun aa bu ne tiyatrosuydu vb gibi gibi

ben sorunun sizde olduğunu düşünmüyorum, iletişime geçmeye çalıştığınız kişiler sadece sizin kafa yapınıza uygun değil. o yüzden sizi benimseyememiş olabilirler. burda yazdıklarınızı okuduğumda gayet düzgün konuşan, hassas ve donanımlı birisiniz. dert etmeyin derim.

ince topuk .!.:

Bunu ben de uzun süre sorguladım, birbiriyle sürekli haberleşip orda burda buluşup paylaşım yapanların ilişkilerine baktım bol dedikodulu ortamlar, herkes birbirini çekiştiriyor, insanlar günlük gündemlerini dolduracak, kendilerini diğerlerine göre üstün görüp aaa benim hayatım daha iyi diye tatmin yaşayacakları yüzeysel ilişkiler kurmak istiyorlar. Kimse derin bağlar kurup seviyeli dostluklar kurma peşinde değil bence tüm olay bu. Sosyal medya da bunu pompalıyor zaten, normalde birbirinin boğazına yapılacak insanlar yanak yanağa paylaşımlar yapıyor.

Boşuna kendinizde kusur aramayın.

Genişletmek için tıkla...

duyduğum birebirde yaşadığım çok net bu dur! bir arkadaşım var cok zengin insan olarak severdim son görüşmelerimizde
kendinin cok level üst yaşadığını birçok kişiykle bu konudan dolayı sorun yaşadıgını ortak paylasım yapamadıgını fln dert yandı banada artistlik yaptıgı bırkac konu olmuştu, maddi acıdan cok rahat kendisi , bende açık açık biraz yapmacıklığa kactıgını level mevel dye konusursan ztn senle kımse arkadaslık etmek ıstemez i hissettirdim ona.. bır kac seyden vurdum. acıdı yarası demekki o günden beri konuşmuyoruz... bende aramak gelmıyor içimden

gebito .!.:

Merhaba,

Yine takintim basladi. Dogrusu ne fayda gorebilirim bilmiyorum, dertlesmek icin yaziyorum.

Sorun; kimsenin beni aramamasi. Hic hal hatir soranim, arkadaslik edenim yok. Arkadas var. Ama hep ben ariyorum. Bu herkes icin gecerli. En samimiyetine guvendigim insan bile beni aramaz.

Insanlarin nasil diyalog icinde kaldiklarini anlayamiyorum. Cunku kimse benimle kalmiyor. Ama bakiyorum kendi aralarinda haberlesiyorlar. Beni hic aramayan arkadasim cok alakasiz baska bir arkadas hakkinda bilgi sahibi oluyor, haberlesmis oluyorlar.

Tamam bunu psikologla calisiyoruz. Benim aranma istegime bagliyoruz. Ama gercegi konusmuyoruz. Ben aranmayi bekliyor olabilirim ama kimsenin beni aramamasi hem de bir kisinin bile aramamasi nasil mumkun oluyor.

Gebito bana cok yardim etti, sayesinde cocuklari buyuturken bir suru pratik sey ogrendim diyen insan 2 yilda beni hal hatir sormaya 2 defa aramamistir.

hep goruselim diyen biri var. Hep ben ariyorum. Gecen gorustuk, yine ben program yaptim. Baska bir suru insanla iletişim halinde. Benimle ise yalnizca ben iletisime gectikce yaziyor. 2 hafta once eve davet ettim, planimiz var haftaya goruselim mi dedi, olur dedim, sonra karsilastik ve hic program yapmaktan bahsetmedi.

Dun biriyle görüştüm. O kadar çok hissettim ki ben onu davet ettim diye onun beni karsilik olarak davet ettigini ve bu olayin burada kapandigini bir daha gorusmeyecegimizi. Ben onu davet ederken de o beni davet etsin beklentisiyle davet etmemistim.

Genişletmek için tıkla...

farketmeden karşı tarafı ''boğuyor'' olabilir misiniz ? sevgi eksikliğinizi çok mu belli ediyorsunuz, yani karşı tarafa enerji göndermek bile etkiler.

mesela ben sürekli beraber olmak istemiyorum arkadaşlarımla ama onlar adeta 'yapışıyor' ve ben de aramayı bırakıyorum

çünkü zaten yoğun bir hayatım var

bazı arkadaşlarımla belki yıllarca konuşmayız ama sonra ben ya da o yazar haberleşiriz

Beni de kendini iyi hisseden, güzel zaman geçirmek isteyen değil de derdi olan, mutsuz olan ve işi düşenler arıyor :)

Çok enerjik, pozitif ve sorun dinleyip çözmede oldukça iyiyim ama bu beni rehabilitasyon merkezi yapmaz sonuçta.

Arkadaş ilişkilerim sosyal medyada paylaşımlara beğeni atmakla sınırlı kalıyor bende arayıp buluşalım demeyi bıraktığım için ama fark şu ben kendimle olmayı da zaman geçirmeyi de biliyorum ve çok keyif alıyorum..

Mrs-cicek .!.:

Böyle bişeyi de ailemle yaşadım aile grubunda çocuklardan salatadan çorbaya kadar saçma sapan siyasi capslerden temizliğe kadar herşey konuşuluyor videolar fotoğraflar paylaşılıyordu ben de kendi kızımın piyano dersinde çaldığı bi parçayı onlarla paylaştım herkes gördü videoyu ve kimse yorum yapmadı yorumu bırakın kimse bi emoji bile atmadı
Dediğim gibi saçma salak bi sürü şeye yorum yapan insanlar bunlar (2 ablam 4 kardeşim annem) ama ailede çevrede daha önce hiç görmediğimiz bir çocuk piyano çalıyor ve kimse tebrik etmeyi bırakın emoji bile atmadı
ben de geri çektim ve sonra soran da olmadı neden çektin diye
Ailenin en değersizi gibi hissediyorum onlarla iken ama şükür beni çok seven eşim var ve ailesi de benim aileme göre bana karşı daha iyi merhametli.
Yine de üzücü ve yıpratıcı

Genişletmek için tıkla...

İyi de aile grubuymuş mesela ben olsam niye cevap vermiyorsunuz öldünüz mü yazarım darlarım ahahah yani ilkokul arkadaşlarımla da grubumuz var orda da öyle biri uzun süre yazmazsa yoklarız hatta takılırız sevgili yaptı yazmıyor falan diye. Samimiyet eksikliği aile içinde de olmamalı

Aramak mı lazım ya ben de kimseyi aramam. Özel gün vs bir şeyi bahane edip senede bir kere konuştuğum çok çok sevdiğim insanlar var ama niye aramak zorunda olalım ki?
Bence siz aşırı beklenti halindesiniz ve bu çok yorucu. Şahsen telefonum çaldığında da hiç mutlu olmuyorum. Hele ki etkinlik daveti vs beni boğuyor, işte sosyalleşmek yetiyor diğer zamanlarda kafam şişiyor benim.
Sizin bu beklenti haliniz insanları boğuyor bence.

gebito .!.:

Ayni sokakta buyudugumuz birine soyle bir mesaj atmistim 2019da cevap bile vermedi. “x merhaba, nasilsin? sayfamda ara sira seni gormeye alismisim cok zamandir gormeyince hersey yolunda umarim demek istedim. sevgiler.”

Genişletmek için tıkla...

ya bazen insanın hayatında sorun olunca kimseyle görüşmek istemiyor ben öyleyim mesela

ya da senin hayatın onlara mükemmel geliyordur görmek istemiyordur

enerji uymuyordur

Ben de 30’undan sonra yalnızlaşan ya da yalnızlaşmayı tercih edenlerdenim. Bireysel olarak görüştüğüm epey arkadaşım var ama grup olarak görüşemiyorum çünkü hepsi birbirinden bağımsız yerde tanıştığım insanlar. Erkek arkadaşlarım var grup olarak görüştüğüm ama o da yanlış anlaşılır diye sık görüşemiyorum evliyim diye. Onlar arayıp sorar arada mesela. Ama kadınlarda bu daha az. Neyse şunu farkettim, beni aramayanlar genellikle geçmişte çok yardımımın dokunduğu insanlar oluyor. Kuzenim, birkaç arkadaşım bunlar hep maddi, manevi tüm çilesini çektiğim insanlar. Psikoloğa gidiyorum yeni yeni ve bana dedi ki bu insanlara hayır demeyi öğrenmezsen seni sadece işleri düştüklerinde arayacaklar, çünkü kimse borcu olduğu kimseyle sürekli iletişimde kalıp kendini borçlu ya da mahcup hissetmek istemez. Kim alacaklısıyla sürekli irtibatta kalmak ister ki dedi. O an aydınlandım ve artık kimsenin sadece derdini çekecek konuma koymuyorum kendimi ve mazeret bulmadan net bir şekilde hayır diyebiliyorum. Sizin de böyle bir durumunuz var mı acaba? Bu sizi aramayan insanlar acaba sizin yardımınızın dokunduğu kişiler olabilir mi? Ya da sizi sadece işleri düştüğünde mi arıyorlar?

Ben yurtdışındayım, hala ilkokul arkadaşlarım büyüdüğüm evdekilerle iletişimim devam eder. Çok sık bir şekilde. Çünkü hami le olduğunu öğrendiğimde mesela ara ara yazdım bir şey ister misin, nasılsın diye. İlkokul arkadaşlarımla da aynı şekilde günlük naber napıyonuz diyip sohbet açarım beklemem. Çünkü 20 seneyi geçkin hepsiyle. Ben yurtdışına yerleştiğimde de onlar sürekli aradılar yalnız kalma ara diye. en yakın arkadaşlarımla ayda bir konuşuruz telde aramalarını beklemiyorum ama mutlaka sık sık mesajlarısırız günlerce cevao vermese kafama takmam yerini bilirim. Ama iş yerinde kıçını kurtardığım, totomdan ayrılmayan bir kaç kişi naptın nasılsın alıştın mı demedi geldikten sonra, aramam sormam. işleri düşünce aradılar, açmadım. Ziyarete geldiğimde yüzyüze gelip hiç bir şey yokmuş gibi selamlaştım ama beklentiye girmedim beklemedim. Bence değerini bilen insanı bulunca üstüne düşmek gerekiyor, kalanı zaten çok gereksiz.

Arkadaş konusunda baya iyiyim ben çok güvendiğim insanlar var etrafımda, aşağı 3 çok alakasız mesajlaşmamı koyacağım, numaramı ilettiğim kişi mesela eşimin yurtdışındaki yeni iş yerinden arkadaşının eşi ve ben tanıştım, sevdim görüşmek istedim bu sebeple de yazdım daha sonra bizleri evlerine davet ettiler sağolsunlar. Diğer ikisi eski arkadaşlarım, bu şekilde pat diye yazma sebebim de onlarda bana pat diye yazıyor haberleşiyoruz ancak konu bir yere gitmek zorunda değil, orada bırakıyoruz. Bu sayede haberleşmeden kopmamış oluyoruz, sosyal medya da cok cok ise yarıyor. Kıymet verdiğim sevdiğim insanlarla genelde attıkları hikaye sosyal medya üzerinden konuşuyorum. Onlarda sık sık öyle yapıyor. Sizinle iletişime geçmeyen değmiyordur emin olun.

gebito .!.:

Haklisisniz. Genel olarak “buna cevap vermene gerek yok” mesajlari atabiliyorum. Yani sonucta o donemde zaten paylasim yapmadigi icin islerin yolunda olmadigini dusunerek attigim bir mesaj bu. Ama baskalariyla mesajlasirken de bazen farkediyorum o mesaja cevap verilmesin diye yazdigimi.

Ekleme. Bir de cevap alamama ihtimalini goz onunde tutmam yerinde bir tahmin olmamis mi? Sonucta cevapda alamamisim
Bu mesaja

Duzeltme. Yok simdi sizin yazdiginizla benim yazdigimi tekrar guzelce okudum. Siz sohbet etmek uzere mesaj yazmissiniz. Ben ise sadece iyi dileklerimi iletmek ve kucuk bir yoklamak istegiyle oyle yazdim. Amacim
Kisiyle sohbet edip hayatinda ne oliyor onu ogrenmek degildi. Dedigim gibi yakin oldugum birisi degil yalnizca ayni ortamda beraber buyudugum biri

Genişletmek için tıkla...

Mesaj mektup yazar gibi olmuş. Biri bana böyle bir mesaj atsa cevapsız bırakmam ama garipserim. Bir de anasayfada görmeye alışkınım falan değil de nerelerdesin uzun süredir haberleşemedik tarzı bir mesaj daha iyi olabilirdi. Mesela bir üye de aile bireylerinin grup mesajına cevap vermemesinden yakınmış. Yani aile bireyleri yedi kat el değil mesajıma herkes görüldü atsa şakacı üslupla tekrar yazarım hiç de alınmam. Fazla seviyeli olmak tat kaçırıyor böyle kişileri kimse aklına esince arayamaz gerilirler. Mesela üniversitede bir kız vardı aynı ödev grubuna düşmüştük sonra beraber eve gidecektik ama o yol bana azap gibi geldi. Aslında çok iyi ve eminim aynı kafa yapısına sahip insanlardık ama o kadar kibar o kadar seviyeli ki cümle kurarken çekiniyordum resmen. Daha hay huy sohbetlere ve şen şakraklığa ihtiyacınız var sanırım.

bunu bende çok merak ediyordum yani bunlar nasıl birbiriyle sürekli iletişim halinde diye düşündüklerim oluyordu çünkü
ben iletişimlerin genelde sosyal medyadan döndüğünü düşünüyorum
hikayeye cevap verme olayı sayesinde kısa da olsa diyalog kurabiliyor insanlar
dışarıdan bakınca da aslında hiç kopmamışlar gibi duruyorlar
belki aralarında derin bi sohbet , bi bağ yok ama devam eden bi muhabbet var
sohbette kalabilmek için bence girişken olmak lazım ve insanlara duymak istediği şeylerin söylenmesinden bahsedilmiş
çok katılıyorum ben buna
insanlar bi dert anlattıkları zaman çözüm duymak istemiyorlar
eğer ki sana "ben bu sorunu nasıl çözerim" diye sormuyorsa bil ki ona gaz vermeni istiyordur
yani senle konuşmak karşı tarafa iyi geliyorsa konuşmaları devam ettiriyorlar
artık iyi gelen şeyin ne oldığu da kişiye göre değişir
kimine, takdir etmen arada bi iltifat etmen iyi gelebilir
kimisine, onun derdine benzer bir deneyiminden bahsetmen iyi gelebilir (o konuda yalnız hissetmemiş olur)
gibi gibi örnekler çoğaltılabilir

ben şunu gördüm yani bana iş arkadaşıyla olan sorununu anlatan insana , al karşına açıkça konuş diye akıl verdiğimde
onlar benden uzaklaşıyordu :)
sonra yön değiştirdim, gelip anlattıkları zaman çözüm üretmek yerine o insanları destekledim
geçen bi arkadaş müşterisiyle sorun yaşadı ve müşteri %100 haklı aslında
ama ben arkadaşıma müşterinin haklılığını anlatmak yerine müşterinin aşırı anlayışsız olduğunu söyledim
artık faydalı olan şey = işe yarayan şey benim gözümde
doğru yanlış hesabı yapmıyorum benden akıl talep etmiyorsa, sadece sohbet sırasında yakınmışsa
kendisine azıcık gaz veriyorum ama az tabi, çok değil

ek olarak şunu gözlemledim, hayatları birbirine benzeyen, ortak bişileri olan insanlar daha sık konuşuyor
benim bi arkadaşım var, normal hayatta sosyalleşirken asla yakın olmayacağı biriyle
sırf beraber çalışıyorlar diye inanılmaz yakın arkadaş oldu mesela
en büyük ortak noktaları işleri. iş bitse şu an o arkadaşlıkta biter buna eminim
bu bi nevi hem ortalık hemde çıkar ilişkisi bana göre
ikisinin de birbirine ihtiyacı var

Cileklivanilinn .!.:

Mesaj mektup yazar gibi olmuş. Biri bana böyle bir mesaj atsa cevapsız bırakmam ama garipserim. Bir de anasayfada görmeye alışkınım falan değil de nerelerdesin uzun süredir haberleşemedik tarzı bir mesaj daha iyi olabilirdi. Mesela bir üye de aile bireylerinin grup mesajına cevap vermemesinden yakınmış. Yani aile bireyleri yedi kat el değil mesajıma herkes görüldü atsa şakacı üslupla tekrar yazarım hiç de alınmam. Fazla seviyeli olmak tat kaçırıyor böyle kişileri kimse aklına esince arayamaz gerilirler. Mesela üniversitede bir kız vardı aynı ödev grubuna düşmüştük sonra beraber eve gidecektik ama o yol bana azap gibi geldi. Aslında çok iyi ve eminim aynı kafa yapısına sahip insanlardık ama o kadar kibar o kadar seviyeli ki cümle kurarken çekiniyordum resmen. Daha hay huy sohbetlere ve şen şakraklığa ihtiyacınız var sanırım.

Genişletmek için tıkla...

o kadar haklı bi yorum ki
hayat yeterince zorken insanların ihtiyaçlarından biri de boş muhabbet bence
fazla resmi, seviyeli fazla düzgün olmak işe yaramıyor
açık uçlu diyaloglar kurmak lazım diye düşünüyorum
soru sormak vs
arada bi insanlardan yardım istemek gerek, fikir almak bile yeterli bence

gebito .!.:

Merhaba,

Yine takintim basladi. Dogrusu ne fayda gorebilirim bilmiyorum, dertlesmek icin yaziyorum.

Sorun; kimsenin beni aramamasi. Hic hal hatir soranim, arkadaslik edenim yok. Arkadas var. Ama hep ben ariyorum. Bu herkes icin gecerli. En samimiyetine guvendigim insan bile beni aramaz.

Insanlarin nasil diyalog icinde kaldiklarini anlayamiyorum. Cunku kimse benimle kalmiyor. Ama bakiyorum kendi aralarinda haberlesiyorlar. Beni hic aramayan arkadasim cok alakasiz baska bir arkadas hakkinda bilgi sahibi oluyor, haberlesmis oluyorlar.

Tamam bunu psikologla calisiyoruz. Benim aranma istegime bagliyoruz. Ama gercegi konusmuyoruz. Ben aranmayi bekliyor olabilirim ama kimsenin beni aramamasi hem de bir kisinin bile aramamasi nasil mumkun oluyor.

Gebito bana cok yardim etti, sayesinde cocuklari buyuturken bir suru pratik sey ogrendim diyen insan 2 yilda beni hal hatir sormaya 2 defa aramamistir.

hep goruselim diyen biri var. Hep ben ariyorum. Gecen gorustuk, yine ben program yaptim. Baska bir suru insanla iletişim halinde. Benimle ise yalnizca ben iletisime gectikce yaziyor. 2 hafta once eve davet ettim, planimiz var haftaya goruselim mi dedi, olur dedim, sonra karsilastik ve hic program yapmaktan bahsetmedi.

Dun biriyle görüştüm. O kadar çok hissettim ki ben onu davet ettim diye onun beni karsilik olarak davet ettigini ve bu olayin burada kapandigini bir daha gorusmeyecegimizi. Ben onu davet ederken de o beni davet etsin beklentisiyle davet etmemistim.

Genişletmek için tıkla...

Yazdiklarinizda o kadar kendimi gordum ki....

Her zaman yardimci oldum insanlara, elimden gelenin fazlasini yaptim ama sonunda tekmeyi yiyen de ben oldum. Isleri bitince hayatlarindan da cikarildim yetmedi ayni ortamdaki arkadaslarima dedikodularimi yaptilar , yalnizlastirdilar beni. Suanda kimsem yok
hadi bir kahve icmeye gidelim diyebilecegim kimsem kalmadi
isleri dusunce arayanlar var hala ama bende kendimi cektim yardim etmiyorum artik, haliyle onlarda konusmayi birakti

ulasimiz .!.:

Hala o grupta mısınız? Keşke o gün çıksaydınız. Üzüldüm açıkçası.

Genişletmek için tıkla...

Çıksam ben alıngan olurum yine
Çıkmadım ama bişeyimi de paylaşmıyorum

Cileklivanilinn .!.:

İyi de aile grubuymuş mesela ben olsam niye cevap vermiyorsunuz öldünüz mü yazarım darlarım ahahah yani ilkokul arkadaşlarımla da grubumuz var orda da öyle biri uzun süre yazmazsa yoklarız hatta takılırız sevgili yaptı yazmıyor falan diye. Samimiyet eksikliği aile içinde de olmamalı

Genişletmek için tıkla...

Verecekleri hiç bir cevap bana o an mantıklı gelmeyecekti çünkü kimse bişey yazmadı
O yüzden geri çektim videoyu ve bi daha da bişey paylaşmadım

gebito .!.:

Sorgulaya sorgulaya beni de kimsenin muhabbeti sarmaz oldu :) ben sikildim acaba o da sikildi mi diye dusunur oldum

Ben de hic dedikodu yapmam. Oyle olunca kafam rahat oluyor. Insanlar ile arkadasligimiz bittigi zaman acaba ben mi bir sey dedim kulagina gitti ben mi bir hata yaptım soru işaretim olmuyor. Bittiyse ben oldugum icin bitti. Bu konuda yapabilecegim
Bir sey yok diye dusunuyorum.

Yildiz meselesine de asla katilmiuorum :) ben gencken gittigim buttun buttun falcilar yildizin ne kadar yuksek derdi :))

Genişletmek için tıkla...

evet, vakit hızla geçiyor ama ben bir çok kez sıkıldığımı çaktırmamaya çalışıyorum. karşı taraf da böyle hissediyor mudur diye içten içe geriliyorum böylece daha da keyifsiz hale geliyor. neyse ki zaman zaman konuşmanın pik yaptığı durumlar oluyor. açıkçası bu şşin normali nasıldı onu bile unuttum

işte birlikte dedikodu yapıyor olmak da birbirini olan bağlılığı artırıyor bence, hem yeni dedikoduların cazibesi, hem de eski dedikoduların yayılması korkusu.

hehe sizin adınıza sevindim. keşke ben de anneme aksini ispatlayabilsem

Cileklivanilinn .!.:

. Fazla seviyeli olmak tat kaçırıyor böyle kişileri kimse aklına esince arayamaz gerilirler. Mesela üniversitede bir kız vardı aynı ödev grubuna düşmüştük sonra beraber eve gidecektik ama o yol bana azap gibi geldi. Aslında çok iyi ve eminim aynı kafa yapısına sahip insanlardık ama o kadar kibar o kadar seviyeli ki cümle kurarken çekiniyordum resmen. Daha hay huy sohbetlere ve şen şakraklığa ihtiyacınız var sanırım.

Genişletmek için tıkla...

anaaa diye okudum. Demek ki sikiyorum insanlari mesajinizdan bunu anladim.

Peki o halde sustugum zaman, karsi tarafi dinledigim zaman neden olmuyor ona da yardim eder misiniz :)

1dissarimsak .!.:

Bu arada bir yorum daha eklemek isterim, hayatım boyunca çok geniş çevresi olan bir insan olmadım ben. Hep bir veya iki kişi oldu. Çok yalnız kaldığım dönemler de oldu çünkü insanların beni arayıp sadece kendilerinden bahsetmelerine izin vermiyorum ya da lafı aşırı uzatmalarina.
Hatta balkon konuşmasını dinlemiyorum seni mi dinleyeceğim diyerek bozduğum çok insan oluyor. Bunu neden söylüyorum, ben gerçekten anlayışlı ponçik biri değilim.
Ama mesela yazdığınız yorumlardan biri, yeni taşınan Türk ailenin sizin yerinize 50 dk ötedeki başka kişiler ile samimi olması durumu, ilgimi çekti çünkü bu gerçekten bence en anormal olanı. Bu kişi ile ilk tanışıklık durumunda iletişiminiz nasıldı?

Genişletmek için tıkla...

Tesekkurler yorumunhz icin.

Hic tanismadik. Soyle olmus: aile buraya tasinmis. Sonra uzaktaki ailenin erkegi is ariyordu, bu ailenin erkegi ile denk gelmisler is gorusmesi sirasinda oyle tanismislar.

Sonra ben mesaj attim ve kadin kadina 4 kisilik bir gorusme ayarladim buradaki annelerle. Kadinla oyle tanistim. Sonra kadindan bana hic bir iletisim adimi gelmedi.

Sonra ben yine eylulde mesaj atip ailece goruselim dedim. Bu sefer hep birlikte bir parka gittik. Gayet cocuklar iyi anlasti, biz sohbet ettik falan. Sonradan aranmayacak hic bir sey olmadi. Hatta bence aramaya gayet munasipti. Cunku dedigim gibi cocuklarin arkadaslik edebilecekleri fazla yasit turk yok.

Bilmiyirum ben insanlari degerlendiremiyorum. Bana o kadin gayet iyi arkadas olabileceğim biri gibi geldi. Mesela kurdugum whatsapp grubuna mesaja donmemesi bile cok uc bir hareket bence. Sonucta cocuklar dusunulerek atilmis bir adim.

Simdi yine cumartesi eve davet etmeyi dusunuyorum ama icime de sindiremiyorum ama kimse de yok baska