Merhaba, 27 yasinda gayet iyi bir universitelerde iyi egitim almis, bir ailenin bir kiziyim ben. ama yasadigim seyler bana hayat tecrubesinin oyle okulla, iyi arkadasliklarla, psikologlar, psikiyatrlarla edinilemedigini gosterdi malesef.. sizden tevsiye bekliyorum. etrafimda kimseye anlatamam, anlatsam da inanamazlar zaten...
bundan bir bucuk yil kadar once masterimi bitirdim ve hemen is buldum. fakat ise basliycam sehir ailem ve arkadaslarimdan bir hayli uzakti. ama zaten universite hayatim boyunca ailemden uzaktaydim, hem ne de olsa modern, ozgur, ayaklari uzerinde duran kadinlarindanim (!). hic tereddut etmedim kabulettim isi. ev bulmak vs gibi isler icin bir tanidik vasitasiyla biriyle tanistim. zamanla arkadasligimiz aska donustu. deli gibi asik olduk birbirimize. hastalik gibiydi birbirimizden bir gun bile ayrilamiyorduk.
ben son derece modern bir ailede ozgur buyudum, o ise daha gelenekci biriydi. zamanla once kiyafetlerime karismaya basladi. baslarda "saka yapiyorsun heralde" falan diye gecistirmeye calistim cunku hayatimda hic boyle bir seyle karsilasmamistim. ne babamdan ne abimden asla bu konuda tek soz isitmedim ben. neyse, baslarda dedim ki "zamanla bunu asabiliriz, ben onun suyuna gideyim, tatsizlik cikarmaya degecek bir mesele degil, deli gibi asigim onsuz yasayamiyorum". kabullendim bu konudaki baskisini.
sonra telefonumu, bilgisayarimi karistirmaya basladi. benden mail adresimin sifrelerini istedi. bana guvenmedigini soyleyerek ayrildim ondan ama dayanamadim, cok asiktim "sakliycak biseyim yok ki gocunayim" diyerek bu baskisina da tamam dedim. ne kadar aptalmisim degil mi?
sonra bir gun sokakta uzun suredir gormedigim bir erkek arkadasima rastladim. buyuk bir tesaduftu. universiteden beri gorusmuyorduk. sarilarak selamlastik. biraz ayak ustu sohbet edip sonra gorusuruz diye sozlestik. tabi tum bunlar olurken O'da yanimdaydi. cildirmisti adeta. "sen nasil el alemin adamina sarilirsin" diyerek beni zorla arabaya bindirdi ve bana ilk kez orada vurdu. yasadigim soku, uzuntuyu ama en cok da utanci anlatamam. benim bu adamla ne isim olabilirdi? ama hemen sunu da ekleyim bu adam bi bankada son derece iyi bir gorevde calisan, universite mezunu 2 dil bilen, etrafi tarafindan hep sevilip sayilan bi adam. yani ben birine gidip bu adam bunlari yapti desem kimse
bana inanmaz heralde.
bu olaydan sonra aylarca konusmadik.ama is yerlerimiz cok yakin oldugu icin goruyorum onu. ve onun da her an beni izledigini biliyordum. zaten gecenlerde ilk kez uzun bir konusma yaptik ve bana surekli beni izledigini, ozledigini, sevdigini, tekrar birlikte olmak istedigini, beraberce bir psikologa, terapiste gidebilecegimizi soyledi.
ben buraya yazdigim ve yazmadigim onca kotu seyi dusununce tiksiniyorum ondan tabi. ama, aptallik biliyorum, hala aklimdan atamiyorum da. ya gercek ask buysa ve O gercekten duzelebilecekse..O'na bir sans daha vermezsem, ilerde bunun pismanligini yasarsam... ama onunlayken yasadigim hayat da cendere gibiydi. kabus gibiydi, kendime olan ozguvenimi, kadinlik gururumu yitirmistim artik.
bir kez siddet uygulayan adam mutlaka tekrarlar biliyorum. oturup dusununce her seyin farkindayim ama onu her gun gormek ve onun da bana asik oldugunu bilmek beni mutsuz ediyor. onu umursamamam gerekirken neden hala onu dusunuyorum..
lutfen bana kendi deneyimlerinizi yazin, ben bu durumumu kimseyle paylasamiyorum ve birileriyle dertlesmeye cok ihtiyacim var.. bu adam psikopat ve degismez oyle degil mi?
bundan bir bucuk yil kadar once masterimi bitirdim ve hemen is buldum. fakat ise basliycam sehir ailem ve arkadaslarimdan bir hayli uzakti. ama zaten universite hayatim boyunca ailemden uzaktaydim, hem ne de olsa modern, ozgur, ayaklari uzerinde duran kadinlarindanim (!). hic tereddut etmedim kabulettim isi. ev bulmak vs gibi isler icin bir tanidik vasitasiyla biriyle tanistim. zamanla arkadasligimiz aska donustu. deli gibi asik olduk birbirimize. hastalik gibiydi birbirimizden bir gun bile ayrilamiyorduk.
ben son derece modern bir ailede ozgur buyudum, o ise daha gelenekci biriydi. zamanla once kiyafetlerime karismaya basladi. baslarda "saka yapiyorsun heralde" falan diye gecistirmeye calistim cunku hayatimda hic boyle bir seyle karsilasmamistim. ne babamdan ne abimden asla bu konuda tek soz isitmedim ben. neyse, baslarda dedim ki "zamanla bunu asabiliriz, ben onun suyuna gideyim, tatsizlik cikarmaya degecek bir mesele degil, deli gibi asigim onsuz yasayamiyorum". kabullendim bu konudaki baskisini.
sonra telefonumu, bilgisayarimi karistirmaya basladi. benden mail adresimin sifrelerini istedi. bana guvenmedigini soyleyerek ayrildim ondan ama dayanamadim, cok asiktim "sakliycak biseyim yok ki gocunayim" diyerek bu baskisina da tamam dedim. ne kadar aptalmisim degil mi?
sonra bir gun sokakta uzun suredir gormedigim bir erkek arkadasima rastladim. buyuk bir tesaduftu. universiteden beri gorusmuyorduk. sarilarak selamlastik. biraz ayak ustu sohbet edip sonra gorusuruz diye sozlestik. tabi tum bunlar olurken O'da yanimdaydi. cildirmisti adeta. "sen nasil el alemin adamina sarilirsin" diyerek beni zorla arabaya bindirdi ve bana ilk kez orada vurdu. yasadigim soku, uzuntuyu ama en cok da utanci anlatamam. benim bu adamla ne isim olabilirdi? ama hemen sunu da ekleyim bu adam bi bankada son derece iyi bir gorevde calisan, universite mezunu 2 dil bilen, etrafi tarafindan hep sevilip sayilan bi adam. yani ben birine gidip bu adam bunlari yapti desem kimse
bana inanmaz heralde.
bu olaydan sonra aylarca konusmadik.ama is yerlerimiz cok yakin oldugu icin goruyorum onu. ve onun da her an beni izledigini biliyordum. zaten gecenlerde ilk kez uzun bir konusma yaptik ve bana surekli beni izledigini, ozledigini, sevdigini, tekrar birlikte olmak istedigini, beraberce bir psikologa, terapiste gidebilecegimizi soyledi.
ben buraya yazdigim ve yazmadigim onca kotu seyi dusununce tiksiniyorum ondan tabi. ama, aptallik biliyorum, hala aklimdan atamiyorum da. ya gercek ask buysa ve O gercekten duzelebilecekse..O'na bir sans daha vermezsem, ilerde bunun pismanligini yasarsam... ama onunlayken yasadigim hayat da cendere gibiydi. kabus gibiydi, kendime olan ozguvenimi, kadinlik gururumu yitirmistim artik.
bir kez siddet uygulayan adam mutlaka tekrarlar biliyorum. oturup dusununce her seyin farkindayim ama onu her gun gormek ve onun da bana asik oldugunu bilmek beni mutsuz ediyor. onu umursamamam gerekirken neden hala onu dusunuyorum..
lutfen bana kendi deneyimlerinizi yazin, ben bu durumumu kimseyle paylasamiyorum ve birileriyle dertlesmeye cok ihtiyacim var.. bu adam psikopat ve degismez oyle degil mi?