bu sabah o kadar iyi uyandım ki.. uzun suredır hıç ozenmedığım kadar özenerek gıyındım, suslendım, bu depresyon modundan gerçekten cıkmak istiyorum artık. gelin görün ki bir kaç saat içinde yine her şey tepetaklak oldu...
öğlen kısa bi işim için iş yerimden çıkacaktım, otoparka gittim, bir de ne göreyim arabasını benım arabamın dibine park etmiş. çok sinirlerim bozuldu. yani bu tesaduf olamaz değil mi? koca otoparkta o kadar yer varken.. kendısını unutmamı, bu hastalıklıı ruh halınden kurtulmamı istemiyor. bana derdi ki "ben senin ne düşündüğünü, nasıl hissettiğini hissedebiliyorum". bu gerçek olabilir mi? tam sizden aldığım "gazla" :) iyi hissetmeye başlamıştım ki... yine elimde olmadan moralim bozuldu, engel olamıyorum. onu önemsememeyip görmemezlikten gelemiyorum.yani tabi bu konuda gayet iyi rol yapıyorum, 15 yasında bir genç kız değilim neticede:) ama içimde oyle kötü bir his, depresif ruh hali var ki..korkarım en iyisi işten ayrılıp bu sehirden gitmek olacak..