Ya tabii ki öyle de biz isim bulduk dememize rağmen bakmaya devam ediyor. Demek ki ısrarı olacak ve olmasa dahi her şeyden öte saygısızlık bu hareket. Sürekli bunlara maruz kalıyorum. Küçük ama sürekli olunca rahatsız edici şeyler bunlar. Ben ne dersem o kafayı yoruyor beni. Günün sonunda da “tamam kızım en çok siz biliyorsunuz” diye imalı imalı konuşup tavır alıyor.Lisan-ı münasiple mi
Yapacak bi şey yok. Cevabını zaten veriyormuşsunuz, "hissettim, kesin gelecekler" gibi bir sebeple bir şey yapmanız garip kaçar çünkü olay şu an sizin hislerinizden ibaret sadece. Gelirlerse ev kalabalık oluyor annem de burada deyip gönderirsiniz. İsim konusunda da biz karar verdik demişsiniz zaten o istediğini önersin koymayacaksınız nasılsa. Belli bir yaşa gelip belli bir karakter örüntüsüyle büyümüş insanları bilmem kaç senelik gelin sıfatınızla değiştiremezsiniz
Bunları ama yapmıyor olması gerekmiyor mu? Yani yapmama ihtimali olması ayrı bir şey ama, beni bu hareketlerle de yoruyor. Ben bunu düşünmek zorunda mıyım? Demek ki bazı geçmiş tecrübelerimden yola çıkıyorum. Yapmaz dediğim her şey oldu sonuçta. Sonra üzülen, kırılan ve ağzını açamayan ben oldum. Önemli lan dediğini yaptırması değil ki, bunları hiçbir şekilde konu haline getirmemesi.Çocuk doğdu mu? Hayır. evde kalmaya başladı mı? Yok. Çocuğa kimlik çıkartılırken “gideyim de x ismi yazdırayım” dedi mi. Hayır. Eşin annesini mi destekliyor? Hayır. böyle vesveseyle yaşamak yorucu değil mi…
Lisanı münasip nedir yaYakın zamanda hamile olduğumu öğrendim. Kendi annem ile 2 sokak mesafede oturuyorum. Eşimin ailesi genelde şehir dışında memlekette ya da bize 80 km uzakta karşıdalar. Geldiklerinde genelde karşıdaki kendi evlerinde kalıyorlar bize de 2-3 günlüğüne kalmaya geliyorlar.
biraz kültür farkımız var. Onlar bizim "ayıp olur" dediğimiz hiçbir konuyu kafalarına takmayan insanlar. Mesela düğün günümüzden bir gün önce karşıdan gelmek zor olur diye gelip bizim gelin evimizde kalmışlardı. Ben tabii o zaman garipsememe rağmen hiçbir şey demedim. Sene içinde çok görüşemesek de her görüşmemizde hoşuma gitmeyen ama art niyetli de olmayan cehalet kaynaklı hareketleri oluyor. Eşim de bunun farkında ve yeri geldiğinde uyarıyor.
Dün gene bizdelerken hamilelik haberini verdik. Çok sevindiler tabii ama bir anda gelip ben uzun uzun kalır bakarım falan dedi. Ben de annem zaten burada oturuyor, biz hallederiz dedim. Sonuçta o benim annem ve yanımda o olsun istiyorum. Biraz bozulur gibi oldu. Ama hissettim sürekli gelecekler ve uzun süre yatılı kalacaklar. Bundan huzursuz oluyorum. Niyetleri iyi ama evde o kadar insan istemiyorum. İstediğim de annem olur zaten her şeyden önce. Ama nasıl söyleyeceğimi bilmiyorum.
Bir de isim düşündünüz mü dedi, isimleri söyledik olmaz diyip kendi isim bakmaya başladı. Eşim tersleri anne biz karar verdik dedi ama yok, 1 saat isim baktı. Buna da feci kırıldım. Benim annem en ufak fikir bile belirtmiyor. Dibimizde olmasına rağmen eve asla habersiz gelmiyor hatta belki 2-3 haftayı geçmiştir gelmedi bile. Bizim çağırmamızı bekliyor, ya da siz gelin siz çalışıyorsunuz biz ağırlayalım diyor. Bu kültür farkı ve anlayış farkı beni çok yoruyor. Siz nasıl söylerdiniz hem isim konusunu hem de çok fazla dahil olma konusunu?
Bir de biz doğumu yurt dışında düşünüyoruz, ona da ağız surat yaptı bir ton laf etti. Artık kibarlığımı kaybedeceğim diye korkuyorum gerçekten.
Eşin de seninle aynı fikirdeyse sorun yok. Kv bir şey söyledikten sonra eşine eve gelince “annen öyle dedi ama ben öyle istemiyorum. Böyle olursa daha iyi olur” dersin bitti gittiBunları ama yapmıyor olması gerekmiyor mu? Yani yapmama ihtimali olması ayrı bir şey ama, beni bu hareketlerle de yoruyor. Ben bunu düşünmek zorunda mıyım? Demek ki bazı geçmiş tecrübelerimden yola çıkıyorum. Yapmaz dediğim her şey oldu sonuçta. Sonra üzülen, kırılan ve ağzını açamayan ben oldum. Önemli lan dediğini yaptırması değil ki, bunları hiçbir şekilde konu haline getirmemesi.
Benim korkum zırt pırt her böyle olayda "annene söyle şöyle şöyle" dedikçe itici olmak. Çünkü bazen benim taktığım konulara "aman ne olacak" diye yaklaşabiliyor. Mesela evlilik yıldönümümüzde bize gelip kalmak istiyor. Eşime söylüyorum "ya belki baş başa planımız var" hemen "aman kadın da belki görmek kutlamak istedi" diyor. sonra biraz konuşunca "iyi söylerim tamam" diyor. bazen benim tarafımda benle aynı fikirde, bazen de aman ne olacak kafasında.Eşin de seninle aynı fikirdeyse sorun yok. Kv bir şey söyledikten sonra eşine eve gelince “annen öyle dedi ama ben öyle istemiyorum. Böyle olursa daha iyi olur” dersin bitti gitti
Ben böyle konularda eşin tavrına bakarım kaldı ki eşiniz net tavrını koymuş.Yakın zamanda hamile olduğumu öğrendim. Kendi annem ile 2 sokak mesafede oturuyorum. Eşimin ailesi genelde şehir dışında memlekette ya da bize 80 km uzakta karşıdalar. Geldiklerinde genelde karşıdaki kendi evlerinde kalıyorlar bize de 2-3 günlüğüne kalmaya geliyorlar.
biraz kültür farkımız var. Onlar bizim "ayıp olur" dediğimiz hiçbir konuyu kafalarına takmayan insanlar. Mesela düğün günümüzden bir gün önce karşıdan gelmek zor olur diye gelip bizim gelin evimizde kalmışlardı. Ben tabii o zaman garipsememe rağmen hiçbir şey demedim. Sene içinde çok görüşemesek de her görüşmemizde hoşuma gitmeyen ama art niyetli de olmayan cehalet kaynaklı hareketleri oluyor. Eşim de bunun farkında ve yeri geldiğinde uyarıyor.
Dün gene bizdelerken hamilelik haberini verdik. Çok sevindiler tabii ama bir anda gelip ben uzun uzun kalır bakarım falan dedi. Ben de annem zaten burada oturuyor, biz hallederiz dedim. Sonuçta o benim annem ve yanımda o olsun istiyorum. Biraz bozulur gibi oldu. Ama hissettim sürekli gelecekler ve uzun süre yatılı kalacaklar. Bundan huzursuz oluyorum. Niyetleri iyi ama evde o kadar insan istemiyorum. İstediğim de annem olur zaten her şeyden önce. Ama nasıl söyleyeceğimi bilmiyorum.
Bir de isim düşündünüz mü dedi, isimleri söyledik olmaz diyip kendi isim bakmaya başladı. Eşim tersleri anne biz karar verdik dedi ama yok, 1 saat isim baktı. Buna da feci kırıldım. Benim annem en ufak fikir bile belirtmiyor. Dibimizde olmasına rağmen eve asla habersiz gelmiyor hatta belki 2-3 haftayı geçmiştir gelmedi bile. Bizim çağırmamızı bekliyor, ya da siz gelin siz çalışıyorsunuz biz ağırlayalım diyor. Bu kültür farkı ve anlayış farkı beni çok yoruyor. Siz nasıl söylerdiniz hem isim konusunu hem de çok fazla dahil olma konusunu?
Bir de biz doğumu yurt dışında düşünüyoruz, ona da ağız surat yaptı bir ton laf etti. Artık kibarlığımı kaybedeceğim diye korkuyorum gerçekten.
ama neSoylemişsiniz ya zaten annem burda hallederiz diye. Eşiniz de isim konusunda karar verdik demiş daha ne denecek?
Çok fazla umursuyorsunuz bence, he diyin geçin. Gün sonunda bildiğinizi okuyacaksınız zaten. Nüfusa gidip sizin yerinize çocuğu kaydetmeyecek ya.Ya tabii ki öyle de biz isim bulduk dememize rağmen bakmaya devam ediyor. Demek ki ısrarı olacak ve olmasa dahi her şeyden öte saygısızlık bu hareket. Sürekli bunlara maruz kalıyorum. Küçük ama sürekli olunca rahatsız edici şeyler bunlar. Ben ne dersem o kafayı yoruyor beni. Günün sonunda da “tamam kızım en çok siz biliyorsunuz” diye imalı imalı konuşup tavır alıyor.
Aranızda şöyle bi anlaşma yapabilirsiniz bence. O sizin annenizle ilgili rahatsız olduğu şeyleri size söylesin, siz annenize iletin.Benim korkum zırt pırt her böyle olayda "annene söyle şöyle şöyle" dedikçe itici olmak. Çünkü bazen benim taktığım konulara "aman ne olacak" diye yaklaşabiliyor. Mesela evlilik yıldönümümüzde bize gelip kalmak istiyor. Eşime söylüyorum "ya belki baş başa planımız var" hemen "aman kadın da belki görmek kutlamak istedi" diyor. sonra biraz konuşunca "iyi söylerim tamam" diyor. bazen benim tarafımda benle aynı fikirde, bazen de aman ne olacak kafasında.
Yakın zamanda hamile olduğumu öğrendim. Kendi annem ile 2 sokak mesafede oturuyorum. Eşimin ailesi genelde şehir dışında memlekette ya da bize 80 km uzakta karşıdalar. Geldiklerinde genelde karşıdaki kendi evlerinde kalıyorlar bize de 2-3 günlüğüne kalmaya geliyorlar.
biraz kültür farkımız var. Onlar bizim "ayıp olur" dediğimiz hiçbir konuyu kafalarına takmayan insanlar. Mesela düğün günümüzden bir gün önce karşıdan gelmek zor olur diye gelip bizim gelin evimizde kalmışlardı. Ben tabii o zaman garipsememe rağmen hiçbir şey demedim. Sene içinde çok görüşemesek de her görüşmemizde hoşuma gitmeyen ama art niyetli de olmayan cehalet kaynaklı hareketleri oluyor. Eşim de bunun farkında ve yeri geldiğinde uyarıyor.
Dün gene bizdelerken hamilelik haberini verdik. Çok sevindiler tabii ama bir anda gelip ben uzun uzun kalır bakarım falan dedi. Ben de annem zaten burada oturuyor, biz hallederiz dedim. Sonuçta o benim annem ve yanımda o olsun istiyorum. Biraz bozulur gibi oldu. Ama hissettim sürekli gelecekler ve uzun süre yatılı kalacaklar. Bundan huzursuz oluyorum. Niyetleri iyi ama evde o kadar insan istemiyorum. İstediğim de annem olur zaten her şeyden önce. Ama nasıl söyleyeceğimi bilmiyorum.
Bir de isim düşündünüz mü dedi, isimleri söyledik olmaz diyip kendi isim bakmaya başladı. Eşim tersleri anne biz karar verdik dedi ama yok, 1 saat isim baktı. Buna da feci kırıldım. Benim annem en ufak fikir bile belirtmiyor. Dibimizde olmasına rağmen eve asla habersiz gelmiyor hatta belki 2-3 haftayı geçmiştir gelmedi bile. Bizim çağırmamızı bekliyor, ya da siz gelin siz çalışıyorsunuz biz ağırlayalım diyor. Bu kültür farkı ve anlayış farkı beni çok yoruyor. Siz nasıl söylerdiniz hem isim konusunu hem de çok fazla dahil olma konusunu?
Bir de biz doğumu yurt dışında düşünüyoruz, ona da ağız surat yaptı bir ton laf etti. Artık kibarlığımı kaybedeceğim diye korkuyorum gerçekten.
İşte ona göre de sizin onu dinlemiyor oluşunuz bi sorun. O da sizin için "ama benim dediğimi yapması gerekmiyor muydu" diyordur. Haklı demiyorum, keşke yapmasa o ayrı. Sizin yapacağınız sadece sınırı çizmek ve ne olursa olsun o sınırı geçmesine izin vermemek. Kafasındaki ismi "neyse kırılmasın, 2.isim olarak koyalım" derseniz o sınır her zaman aşılır. Şimdilik öyle bi durum yok.Bunları ama yapmıyor olması gerekmiyor mu? Yani yapmama ihtimali olması ayrı bir şey ama, beni bu hareketlerle de yoruyor. Ben bunu düşünmek zorunda mıyım? Demek ki bazı geçmiş tecrübelerimden yola çıkıyorum. Yapmaz dediğim her şey oldu sonuçta. Sonra üzülen, kırılan ve ağzını açamayan ben oldum. Önemli lan dediğini yaptırması değil ki, bunları hiçbir şekilde konu haline getirmemesi.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?