Mrb arkadaşlar, iki senedir gelmediğim baba ocağına bu sene geldim büyük bir heves ile geldiğim eve gitmek için gün sayıyorum… kız kardeşim ile bir Türlü ‘kardeş’ olamadık.. beni sevmiyor istemiyor ben bekarken o zaten küçüktü söylediklerini yaptıklarını yapamadıklarını küçük diye geçiştiriyordum o zamanlarda iyi değildik ama küçüktü diyordum.. Ben evlendim 4 yıldır evliyim ard arda iki bebeğim oldu bir gün beni arayıp sormamıştır.. kardeşim büyüdü ve hala aynı bir insan yedisinde neyse yetmişinde’de odurun örneği gerçekten.. şimdi düşündükçe biz de kardeşlik bağı yokmuş bunun adı bu.. sorsanız niye böyle diye inanınn bilmiyorum sebebini herkes kardeşi ile tartışır herkes kavga eder ama bizimki başka.. benim söylediğim herşey ona batar.. mesela o çok pasaklı düzensiz nerde nasıl davranacağını nasıl konuşacağını bilmeyen biri aslında sebeb bu da olabilir ben onu hep uyardım bak böyle yap böyle olsun o bunu istemiyordu.. bu sene geldiğime bin pişman dönüyorum,, beni sevmeyebilir ama çocuklarıma yapmayacaktı onlar bebek bir günahları yok bir ilgi göremiyorum bir teyze gibi değil candan değil,, geçen kızım ağlıyordu ona dokunmak istedi karışmaması gerektiğini söyledim sert bir dille çünkü burda olduğum sürece bir desteğini görmedim o an da istemedim açıkçası.. o da bana ben senin çocuklarına bakmam dedi.. git attık git de rahat bir nefes alalım dedi.. benimde o an çok zoruma gitti ve madem beni istemiyordun neden her Türkiye’ye gelişimde benden hediye istiyorsun dedim çok ayıp belki bunu söylediğim ama çok zoruma gitti kendimi aptal gibi görüyorum ben her defasında düşünüyorum ama karşılık yok manevi olarak yok bir değer yok… bizde bağ yokmuş arkadaşlar,, kardeşlik böyle değildir ama maalesef benim kardeşlikten yana şansım yok keşke kardeşler de seçilebilsr onun yerine koyacağım kişi olurdu.. çok üzgünüm bunu anneme dediğimde ise o epilepsi hastası diyor hasta diyor annecim normal o diyorum evet atak geçiyorum 3,4 ay da bir ama aklını da yitirmedi ya hani.. yazarsam uzun bir yol alır.. çok çok mutsuzum