verdiğiniz örneklerşin tamamında ciddi zaruriyet var. bu konuda ben öyle bir zaruriyet göremedim.
bir örnek de ben vereyim.
kendi anne-babamın ebeveynlik vasıflarını çok beğeniyorum, gerçekten kendi çocuğumu yetiştirirken örnek aldığım kişiler onlar. hem de ilkokul mezunular sadece :)
annem babam bizi kurallarla büyütmediler. evde o kadar özgürdük ki, hatta 3 kızı olan köyde yaşayan kişilere göre kim ne derd iye bakmadılar. küçükken evi talan ederdik ses etmezlerdi, lise çağındayken konsere vs gece dışarı çıkardım, kimse bir şey demezdi, olur olmadık kimselerin de bir şey demelerine izin vermezlerdi.
ve bizim evin belki de tek yıkılmaz kuralı, zaruriyet yoksa gece yatısına kimseye gidilemez.
dedemler şehir dışında yaşadığı ve o dönemde gidip gelmek zor olduğu için belli yaştan sonra ara tatil ve yaz tatillerdinde bir haftalığına ziyaretlerine giderdik.
onun dışında aynı sokakta oturduğumuz babannemizde halamızda kalmışlığımız yoktur.
hatta bazen davet ederlerdi de, neden sizde kalalım ki derdik. yani garip gelirdi, bir insan kendi evinden başka bir evde neden kalsındı ki.
3 kız çocuğu olarak büyüdük. 3ümüz farklı hayatlar yaşıyoruz, bekar hayatımızda yalnız uzak şehirlerde de kaldık. evlendik, çocuk sahibiyiz.
hala garip gelir bize akraba da olsa gidip birilerinin evinde kalmak.
insan evi varken neden başka yerde kalsın ki, gerçekten güçlü bir neden gerekir benim gibi kişiler için.
buna da aidiyet deniyor, kişinin kendi evine ve ailesine aidiyet hissi duyması.
bu his öyle kolay kırılmaz elbette, ama öyle kolay da sağlanmaz.
not: bu arada hiçi birimiz ana kuzusu değiliz, anne-baba bağımlısı değiliz.
gayet sağlıklı bir hayatımız var.