6 yaşında bir çocuğu kindar ilan eden bir yetişkin sadece kendi çocuğuyla anlaşamıyor diye ne kadar da kin gütmüş çocuğa ve psikopat diyecek boyuta gelmiş.
Annesiyle aynı ortamı paylaştığına göre bunu konuşabilecek durumdasın. En azından çocuğunun arkasından psikopat demekten daha mantıklı ve yetişkin hareketi olur.
Keşke kelimelere takılmasak. Nasıl ifade edebileceğimi bilemedim. Bu sıkıntılarımız yeni başladı zaten ailede üç ay önce buraya taşındılar. Aile bizden kızlarıyla kızımız oynatmam sözel olarak istediler. Bu olaylar biz de benim kızımızın boya kalemini paylaşılmasıyla başlamış sanırım. Onu da şöyle anladım. Bir dahaki seferde onların evine gidince bu sefer bu kız eşyalarını paylaşmadı. Benim kızımın boya kalemini vermediği için öyle yaptığını söyledi. Buraya kadar herşey tamam.
Ama sonra küstürüp odasından çıkardıktan sonra yanımıza geldi. Kızım bir boya kağıdını çok beyenmiş, be o kağıdı önünde salladı, sana veremem dedi, sonra koltuğun kenarına attı aa düştü alamazsaın artık dedi. Daha sonra koltuğun arkasına girdi aldı, sonra bak aldım dedi ve sonra dolaba koydu kapıyı kapatıp bak gene alamazsaın dedi. Kızım çok üzüldü. Gözleri doldu. Ben şok oldum. Anne bir şey yapmadı, başkasıyla da konuşuyordu tam farketmedi.
Daha sonra önemli bir toplantıya katılması herektiği için bana bıraktı kızını başka bir gün. Benim kızıma da hediye toka almışlar. Kendisine de aynısından. Biraz oynadılar, sonra gene kücücük bir anlaşmazlıktan birbirlerine girdiler. Birbirlerine küsseler ve hiç konuşmasalar keşke, ama bu çocuk sanırım sessiz bir çocuk olduğu için hıncını alamadıysa devamlı ağlatmaya çalışıyor. İki yaşta büyük olduğu için, zayıf noktalarını bulup kızımın onları kullanıyor ısrarla, ben yanlarında olup arayı bulmaya çalıssam bile.
Bana etmediğiniz laf kalmamış ama ben hiç bir çocuğun piskolojisini etkilemek istemem ve bu yüzden ne yapabilirim diye size danışıyorum. Hatta bende kaldığı zaman ne yapacağımı bilemediğimden kendi kızımı gözüme baka baka ısrarla ağlatmasını izledim. Daha sonra da başka toplu bir ortamda tekrarlayınca bu durum çaresiz kaldım. Kızıma kafayı taktı.
Çocuğumla aram kötü olsa sağlıksız bir birey olurdu sanırım. Ama çok mutlu bir çocuk, hayatımda kimseden şilayet duymadım, okulda bir kere bile ceza almadı. Ve böyle bir durumla da ilk defa karşılasıyorum. Yardım istiyorum.
Piskopat dediğimi de hatırlamıyorum. Annesi de başa çıkamıyor zaten. Bu kadar kafayı takmasında annesi kızımı sevmiş sanırım, ablası da kızımı ağlatırken onu engellemeye çalıştı. Zaten sonra da iyice çığrından çıktı herşey.
Anneaiyle bir süre ikili görüşmemeye karar verdik, ama toplu ortamlarda oluyor şimdi.