slm lar..
Allah beterinden saklasın elime doğmuş gibi baktığığım bebeğim kardeşim 2-3 senedir değişim içindeydi 1 senedir doktorlarda..ve şizofren olduğu tespit edildi..annem devamlı ağlıyor;telefonda ;"kızım aklı hiç ermiyor bişeye erkeklere aşırı ilgisi var hastanede kadınların yanında elbisesini hiç çekinmeden değişiyor yıkanmıyor (afedersiniz) banyo temizliğini yapmıyor hiç..ben kesiyorum banyoda...birisi namusuna bişi yapcak die korkuyorum "diyor.....aklıma geldikçe üzülüyorum gencecik daha 20 sinde..dünyadan muradını alamadı..garip sesler duyuyor; saatten bozuk pc den mesajlar aldığını söylemişti en son memlekete gittiğimde..anneme ayrı üzülüyorum ona bişi olcak üzüntüden diye..babam bi yandan hala içmeye hala sabahın köründe gittiği kahveden akşam eve içkili gelmeye devam ediyor...abim de borç batağında işleri hiç olmuyor..annem hepsine üzüle üzüle eridi ...
şizofren olup da düzelen var mı kızlar?anneme düzelecek ilaçlarla diyorum..ama onu teselli etmek içi söylüyorum....zira ortada bi cep tel için aklı ermediği için "benimle ters ilişkiye girersen sana alırım "diyen bi şerefsizin arkasına takılıp giden bi hastadan bahsediyorum ..Rabbim o adiyi de bildiği gibi cezalandırsın dilerim!!!!annem bunu öğrendikten sonra bitti...Allah ım iki iyilikten birisini versin diye ağlıyor paralanıyor....
kızımın okulundan dolayı gidemiyorum da destek olmaya kucağımda bir de 5 aylık oğlum var....Allah aileme sabır kızkardeşime iki iyilikten birini versin kötülüklerden korusun diye ben de dua eder oldum annem gibi..çok zor bi durum..lütfen dualarınızı esirgemeyin ve bu konuda bilgisi olan da lütfen yazsın...teşekkürler herkese...
Uzun süredir forumun takipcisiyim fakat bu konu üzerine üye olup bir kaç şey yazma gereği duydum.Çünkü ben şizofrenim...
O zamanlar evliydim sorunlu bir evliliğim vardı,mutlu değildim.Annemi 14 yasındayken kaybetmiştim ve babamın kendi hayatını bizden cok düsünmesi beni bu ZORUNLU evliliğe itmişti sanırım..Bilmiyorum ama ona hiç aşık olmadım..
Bir gün dolmuşta yanıma çok güzel bir kadın oturdu.Tanıştık adı Nurcan'dı.Birbirimize telefon numaralarımızı verecek kadar yakınlaşmıştık 40.dk süren yolculuğumuzda.Sonra evime geldi.Oturduk çay içtik yemek yedik.Eşim yokken gelmeye başladı.Sık sık eşime ondan bahsediyordum bu arada.Kendi çevreme sokmak istediğimde hayır diyordu.Bana sen yetiyorsun başkalarıyla tanıstırma lütfen..
Her zor anımda aramasamda geliyordu.Sorunlarımı benden daha iyi biliyordu.Dertleşiyorduk yol gösteriyordu.Evliliğimin elle tutulur hali kalmamıstı..Şiddette cabası..Esimden uzaklastıkca Nurcan'a yaklaşıyordum.Tiyatro oyuncusuyum kendim ama o dönemde basta isimi olmak üzere herseyi bıraktım evimle ilgilenmiyordum yemek yemiyordum dünyadan kopmustum tüm hayatım Nurcan'dan ibaretti.
Evliliğim bitti..Nurcan'da bitmesi gerektiğini söylüyordu.Bana yardım edeceğini her daim yanımda olacağını..Babamın evine döndüm sorunlar bitmedi babamla anlaşamıyorduk üstüne boşanmış olarak eve dönmem onu rahatsız etmişti benim normal olmadığımı söylüyordu.Ama bence ben gayet normaldim!!
Bir süre Nurcan'dan haber alamadım o sırada geceleri uyumamaya başladım çünkü uyuduğumda kabuslar görüyordum.Boğuluyordum nefessiz kalıyordum.Önce karabasan dediler ama her gece olmaya başladığında birseylerin ters gittiğini anladım.Bir sabah korkunç bir kabusla uyanmaya çalıştım ya da o anı nasıl anlatırım bilmiyorum yüksek bir yerden atılıyordum aslında uyanıktım bağırıyordum sesler duydum biri sürekli adımı söylüyordu korkmuştum hemen doktora gittim.
İlk aşamada direk şizofren teşhisi koymadı doktor bipolar bozukluk dedi.Depresif ataklar geciriyorsun dedi.
İlaçlar verdi işe yaramıyordu sürekli kuruyordum kafamda kurduğumu yaşıyordum mesela bir gece eski kocamın öldüğünü düşündüm ama düşünmekle kalmadım gerçek olduğunu sanıp annesini aradım nasıl olur bu diye ???Artık gercekle hayali ayırt edemiyordum.
Sonra birgün Nurcan geldi.Eskisi gibi değildi sürekli benimle zıtlaşıyordu alay ediyordu her şeyle dalga geçiyordu nasıl ayırdım seni kocandan vs vs...Kabuslarım devam ediyordu.Nurcan hep yanımdaydı.Kendime bakmıyordum aynaya bakmıyordum sabah uyuyor gece bilgisayar basında vakit geciriyordum hayatım bitmişti...
O dönemde biri girdi hayatıma.Benim gibi bipolardı o da..Önce internet üzerinden konusmaya basladık telefonlaşmaya başladık beni çok iyi anlıyordu.Buluştuk.Arkadaşca bir ilişkiydi.Beklentisiz sadece dinliyordu beni.
İlişki denmezdi buna ama bir zaman sonra en kıymetlim olmayı başarmıstı.İlk defa birine karşı bu kadar yoğun hissediyordum bakkala gitse nefes alamıyordum saplantım oldu.
Bir gün yolda ikimiz ilerlerken yine Nurcan geldi.Konusmaya basladık kavga ediyorduk o sürekli kiminle konusuyorsun iyi misin?kendinde misin?diyordu..Korkmuştu anlayamadım.Nurcan la konusuyordum onu gördüğüm gibi Nurcan'ı da görüyordum etten kemikten işte ağzı var gözü var insan işte bizim gibi...
Bana orada kimsenin olmadığını söyledi.Kendi kendime kavga ettiğimi,o sırada Nurcan uzaktan bana gülüyor al işte delirttim sonunda seni diyerek kahkahalar atıyordu.
Doktora gittik.Şizofrendim.Kabul etmesi güç çünkü gördüğüm şey yolda gördüğüm diğer insanlar gibi insan yemek yiyor konuşuyor gülüyor hatta sigara içiyor ben yakıyorum sigarasını..Kabullenme aşamam güç oldu ama sonunda başardım Nurcan diye birsey yoktu ben üretmiştim ve benim eserimdi.Ben istersem giderdi.Bu konuda sürekli telkin veriyordu birlikte olduğum adam.Beni bu sebeple asla bırakmayacağını çok iyi olacağımı bunu yenebileceğimi her zaman yanımda olacağını..Oldu da..Birlikte bir çok şeyi başardık.
Hastalığın tedavisi yok ilaçlar ve diğer yöntemler kontrol altında tutuyor sadece önemli olan kabullenmek ve gördüğün şeylerin hayal olduğunu bilmek.Biliyorum hiç bir zaman iyi olmayacağım mesela daha dün köprüden geçerken koca boğazın yıkıldığını ve karsımda oturan yeni doğmus bebeği kurtarmaya calıstığımı gördüm..Bu yüzden ağlamaya başladım.Yüksek sesle hayır hayır..dediğimi sonradan fark ederek utanç verici bir durum ama benim gerceğim.
Nurcan hala geliyor.Hala beni rahatsız ediyor ama o yokmuş gibi davranıyorum.İşime geri döndüm kendimi en mutlu hissettiğim yer tiyatro beni seven ve her zor anımda yanımda olan biri hayatımda tüm bunlara rağmen evlenmemiz için ağzımdan çıkacak bir evet^e bakan adam..Şimdilik cevap vermiyorum çünkü onu düşünüyorum şahsen ben; ben olmasam kendim gibi bir kadınla evlenmeyi asla istemezdim..
Kontrol altında tutulabilir ama asla normal insanların ki gibi çalışmaz şizofren beyinler..
Çok üzgünüm.