Sevgili ablalarım forum halkı, lütfen bana bir akıl verin. Hayatım boyunca asla sormayan karışmayan bir aile ve özgür ortamda büyüdüm. Birinden akıl almak, fikir danışma ortamım hiç olmadı. Çok yalnız hissediyorum. 7 aydır evliyim ve işsiz biriyle evlendim. Evlenirken arkadaşlarım bu adam ne iş yapacak diye soran arkadaşlarıma sevgilimin gazıyla o halleder her işte çalışır dedim. Sevgiliyken sürekli olarak ne iş olsa yaparım cok calıskanım diye uzaktan atarak adam beni kandırdı. O dönem işi vardı evlilik işleri için ayrıldı ondan başka şehire taşındık ondan sonra. Ben iş bulucam kesin ne iş olsa yaparım taşınalım modundaydı. Evlenmeden önce hiç pasif bir görüntüsü yoktu. Oturduğumuz ev kira ve şehir dışındayız ben yüksek lisans öğrencisiyim. Eşim her kesin iyi kalpliliğiyle tanıdığı iyi bir insan. evlenmeme bu vesile oldu.
Adam bütün gün evde, annesi babası herkes benden medet buluyor iş bulayım diye. Akrabalarından ona iş bulmasını bekliyor. İnsanların ağzına göre yorum yapıyor. Dönmedi bana bulacaktı diye. İyi bir mesleğim var adam okulu bitir maaşın iyi olur tarzı konuşuyor arada. İş aradığını söylüyor ama ciddi ciddi bir şey yaptığı yok ben itekleye itekleye yoruldum. Zorla cv düzenlettim vb. Ev işlerine muadil olmaya çalışıyor bıraksam börek açacak. Full twitterda takılıyor nasıl bir anda parayı bulurum derdinde her gün saçma sapan bir iş fikri var. Bu iş fikirlerinin bir alt yapısı yok. Bu adam 40 yaşında. 2 farklı meslek üzerine eğitim almış ve bir master yapmış ama halen daha meslek tercihine karar verememiş. Biraz o işle alakalı bir şey yapmış sonra başka bir işle alakalı. Gram üzüntü duymuyor gayet rahat, en kötü ödeyemezsek babamlardan para isterim diyor. Bu yaşta insanlar olarak ailelerden halen daha toplu paralar istemek beni utandırıyor. senin babanda para göndersin biz yeni evliyiz zorluk olur diyor Babamın evlilik için bize destek olarak verdiği yüklüce bir para oldu . En sonunda dayanamadım seceresini çıkardım. O paranın bir kısmı için ev eşyalarını sen aldın ama çeyizin almak zorundasın zaten dedi. Bunu diyen 1+1 35 metrekare kirada oturtan bir insan. Arkadaşlar saygımı sevgimi yitirmeye başladım. Böyle olsun istemedim. Merhametli iyi biri diye evlendim. Bir yandan kendime işsizlik zor diye onu anlamaya çalışıyorum ve bu rahatlığı saygı duymamı zorlaştırıyor.
Evlilik bu muymuş? Sürekli ağladığın sorunlarla uğraştığın bir durum mu?
Bana garanti, ben yaparım diyerek evlenmemiz gram vicdan azabı çekmiyor. Kırmızı reçeteli ilaçlar alıyorum sürekli ağlıyorum. Göz altlarımda yaralar çıkmaya başladı pul pul dökülüyorlar. Ağlamam zaten başlı başına sıkıntı, aynı anda gülüp mutlu olup duygularımı bastırdığım için durup durup ağlıyorum arada senin modun ne değişken diye üstüme geliyor. Hani erkeğin iyisi makbuldu ? hani önce iyi insan olmak önemliydi? Bu mu iyi insan ? Yalvarırım bi akıl verin, ne yapayım ben bu adamla? O kadar pasif ki yoruldum daha 7 aydır evliyiz ama sanki 4 yıl yaşlandım.
