BDV yi hatmettim artık kafam dağılsın diye ama gitmiyor kafamdan düşünceler.
Gece olunca daha zor, gündüz çocuk falan geçiyor da zaman. Geceleri çok fena oluyorum.
Bazen iyi bazen kötü şeyleri hatırlıyorum. Ama en çok iyi şeyler geliyor aklıma Burada bazen bazı arkadaşlar yazıyor işte acele ettin dava için diye, bazı arkadaşlar yazıyor boşanmak en güzeli diye, kimisi hayırlısını diliyor ya hani.
Bende aynen bu kafadayım bir tarafım kalk gidelim diyor bir tarafım bok yeme otur.
Uykusuz ve mutsuzum, çok kötü görünüyorum, çok çirkinleştim, zayıfladım, hiç birşey yapmak gelmiyor içimden. Bebeğim olmasa ne yapardım bilmiyorum, kuzum benim o iyi ki var. Allah'ım bana bağışlasın onu.
32 yaşındayım ama bu aralar 62 gibi hareketlerim ağır, aksak, umarsız ve beklentisiz. Kendimi duymuyorum, ben bana ne diyorum anlamıyorum.
Geçen o kızın face hesabından ona mesaj yazdım epey saydırdım ama tuttum kendimi göndermedim, sildim.
Kadının düşmanı kadın mı? yoksa buna zemin yaratan erkekler mi? Bilmiyorum o kız neden eklemiştir eşimi, aklında belkide hiç birşey yoktu diyorum bizim ki rahat durmadı, belki de kızın düşüncesi o yöndeydi eşimde atladı.
Sonuç aynı kapıya çıkar mı?
Gitmek istiyorum ya ben buna bile üşeniyorum. Savaşmaya, dayanmaya, bırakmaya, tutmaya, kalmaya, gitmeye bu aralar her şeye üşeniyorum.
Kimseyi tanıyamıyorum, hep mi böyleler di sonradan mı oldular. Bu başıma gelen ne? Sınav mı? Ceza mı?
Bilemiyorum.