- 9 Eylül 2007
- 21.429
- 66.420
- 1.123
Hayır çocuğum yok ama hayvan görünce sürekli çocuklarına ayyy piss elleme uzak dur diyenleri çok gördüm. Öğrenilmiş derken bunu kastettim.
Ya da kendi gördüğünde bağırarak kaçan bir annenin çocuğu da genelde aynı oluyor.
Başka fobileri bilemem ama özellikle köpek fobisi olanların onlara yavaşça ve sevgiyle yaklaşmadan çözüleceğini sanmıyorum.
Evet bazıları da sizin çocuklarınız gibi annelerini örnek almayabilirler bu da mümkün ama genelde dediğim gibi oluşuyor.
Kendim şahit oldum çok korkan insanların yavaş yavaş yaklaşarak alıştığına, okşayabildiğine hatta zamanla kucağına alıp sevdiğine, beslediğine.
Köpekten aklını oynatacak kadar korkan insanların evine köpek aldıktan sonra çocuğundan ayırmadığını da gördüm.
ilk verdiğiniz örnek hayvan fobisinden ziyade, hijyen takıntısı.. o başka bir dalda incelenebilir belki bilmiyorum.. psikolog değilim ama psikolojiyi severim :)
benim ailemde köpek besleyen çok, köpekleri severim ama sokak köpekleriyle aramızın çok iyi olduğunu söyleyemem.. o yaşadığım olaydan sonra hiçbir güç de beni yaklaştıramaz herhalde :)
çocukların korkması durumunun öğretilmekten ziyade içsel bir duygu olduğuna inanıyorum.. ha, eğer çok trajik hikayelerle özel olarak korkutuluyor ise o konuda haklısınız.. :)