Her gün burada açılan korana hikayeleri okurken türkiyede bir artış olduğunun farkındayım.
Virus arttıkça insanlara bir rahatlık geldi işte tam anlamadığım nokta bu.
Aylardir evden pek çıkmadık çocuklar virüs geldi geleli market yüzü gormedi.
Misafirliğe son bir aydır mesafe kurallarını da onemseyerek olumlu bakmaya başlamıştık bizim bulunduğumuz yerde hic virüs çıkmadığı icin ama diğer sehirlerde tekrar virüs artmaya başlayınca eşime misafirlik işlerine ara verelim bayramdan sonra kimseyle gorusmeyelim herkes kalabalığa girmiştir şehir değişikliği yapmıştır dedim anlaştık tamam dedi.
Iki gün önce baska şehirden bir arkadaşı aradi size geliyoruz bayramlaşmaya dedi. Mesafe kurallarina uyariz dedi ve emrivaki oldu geldiler.
Bana sorulsa hayir kabul edemem derdim ama oyle bir sansim da olmadı.
Neyse geldiler öpme sarılma olmadı. Ama çocuklar itise kakisa oynadılar bizimkiler ve onlarinkiler.
Sonra kadin dedi ki ayy bizim orda cok virüs var burda ne güzel hic yokmuş.
Ben şaştım kaldım ne desem o an boş olacakmış gibi hissettim evden kovmak geldi içimden o an.
Sonra bir arkadaşları varmış sizi de tanistiralim burdalar buraya geliyorlar dediler.
Neyse onlar da geldi ben hala kendimi kabustayim sanıyorum ne zaman uyanacagim acaba diye bekliyorum.
Onlar da geldi tanisma faslindan sonra kadin dedi ki dün cenazeye gittik cok kalabalıktı. Cok kişiyle sarıldık falan.
Neyse onlar gittiler ben hemen evi havalandırdım. Her yeri domestosla sildim çocukları banyo yaptırdım. Öyle uyuduk. Dün yine bir arkadaş aradı size gelicez diye kadın tansiyon hastası
Dedim canim gelmeyin bak su an biz kendimizi riskli görüyoruz son zamanlarda çok kişiyle görüştük. Sen tansiyon hastasısın bene sonra görüşelim dedim. Tamam dedi.
Oh dedim rahatladım. Sonra 1 saat gecince yine aradi biz hazırlandık geliyoruz bizim için sorun yok görüşelim illa dedi bir sey olmaz mesafe kuralina dikkat ederiz maske takariz diye geldi. Ben o kadar bak sana bir sey olursa kendimi suclarim dedigim halde bir sey olmaz dedi.
Ne oldu bu insanlara ben mi çok takıntılı oldum herkes çok rahat diyorum bazen.
Ama o entube hastalarının fotograflarini görünce korkuyorum. Hadi sevdiklerimden biri ya da ben o halde olursak diyorum.
Ben mi çok duygusal bakıyorum olaylara ?
Hemsireler doktorlar dikkat etmeyenlere hakkımızı helal etmeyeceğiz diyorlar .
Onları izleyen var mi hikayelerini bilen var mi en çok onlar yoruldu biz nasıl onların hakkını ödeyeceğiz böyle yaparak diyorum.
Aylarca evladindan anne babasindan otel odalarinda kalan peynir zeytinle yemeğini geçiştiren hemsirelerimizin gözyaşlarını gören var mi diyorum.
O tulumları cikardiklarinda ic camasirina kadar terlemis olduklarını saç diplerinin hic kurumadıklarını bilen var mi diyorum.
Bunların hepsini bize gelenlere de anlattım artık virus öldürücü değil sende rahat ol diyorlar.
Başımı alıp uzaya kacasim var. Anlasilmadigim için.
Bir dağa çıkıp bagirasim var.
Duvarları ayağımla kirasim var.
Bu virüs hayat enerjimi aldi insanlara insanlara olan guvenimi aldı.
Ama sevdiklerimi elimden almasın.
Yoksa herkesi ben de yakarım
