Sırf şuna yorum yapmak için üye oldum.
Ben geçimsiz bir ailede büyümüş biri olarak söyleyeyim; için rahat olsun. Ben 15 yaşımdaydım annemin gözündeki çaresizliği fark ettiğimde. Yani annemin neden kendini bu denli çaresiz hissettiğini anladığımda. Ben ve abim için katlandı o aileye, şimdi ufacık bir şeyde sinir krizleri geçiriyor, çünkü bizim için kendi ruh sağlığını hiçe saydı ve babama katlandı.
Babamı çok seviyorum o ayrı bir konu ama anneme ilk işe girdiğim gün söylediğim şey: sen çaresiz değilsin, buna katlanmak zorunda da değilsin. Şimdi de arada babamın kaprislerinde arar beni ve söylerim. İstediğin zaman gel, yerim hazır diye, ki öyle de.
Keşke arkasında bir ailesi olsaydı da çok çok daha önce boşansaydı. Zaten ailemizi o ayakta tuttu, şimdi çabasını daha çok görüyorum.
Bir kızın babaya ne kadar ihtiyacı varsa güçlü bir anneye kat kat fazla ihtiyacı var. O da büyüyünce yaptığın şeyin ne kadar önemli, onun ne kadar faydasına olduğunu anlayacak. Güçlü bir kadın olarak yetiştir onu, bu gibi insanlara mecbur olmadığını, bir hata yaparsa başka yolları olduğunu da öğrensin.
Sen içini rahat tut ve yasa ne diyorsa onu yap. Sakın taviz verme, çünkü anladığım kadarıyla karşında her tavizini kendi faydasına kullanmaya çalışacak bir adam var.
Allah yardımcın olsun.
