Sizden yaşça küçüğüm ama bu saydıklarınızı yeni atlatmış biri olarak tecrübelerimi sizinle paylaşabilirim.
"
1. Sorum: Sizlere de hep hayalini kurduğunu şeyleri başka birileri hem de sahip olduğu şeye kıymet bile vermeden yaşıyor gibi geliyor mu?"
Evet bu çok sıklıkla oldu bana hala bazen olur. İnancınız nedir bilmiyorum ama benim bakış açım şu. Hayaller, dualar hepimizde var. Ancak Allah'ın dualara cevap verme şekli biraz farklı. Ya evet diyor aynısını veriyor, ya evet diyor daha iyisini veriyor ya da bekle diyor en iyisini veriyor. Dolayısıyla benim bir hayalim gerçekleşmediğinde ben direkt olarak daha iyisinin geleceğini biliyorum. Başka insanlara gelince, örneğin yıllardır yurtdışında eğitm alabilmek hatta tr'yi terketmek gibi hayallerim vardır. Her denememde en sona kadar gelirim ve bir sıkıntı çıkar en başa dönerim. Bir arkadaşıma ise pat diye bir durum çıktı ve şu an kendisi hem eğitimine orada devam edecek, hem orada evlenecek hem de o ülke vatandaşlığına geçecek. İnsan üzülüyor tabi ki, AMA KENDİ ADINA. O kişi için büyük fırsat. Kıymetini bilir bilmez.. İlgilenmiyorum. Duayı arttırıyorum, sabrediyorum. En önemlisi elimdekine ŞÜKREDİYORUM.
"
2. Sorum: Hiç çevrenizdekilerin çıkarları için yanınızda kaldığını ve size zerre tolerans göstermediklerini fark ediyor musunuz?"
Bunlardan çok vardı benim hayatımda. Her dertlerinde kucağıma yata yata ağlayanların beni dinlemediğini farkedince duruşum değişti. Baktım dert dinleyen benim, yardım eden benim, en mutlu günleri, eğlenceleri uzaktan izleyen yine benim. Dahası yalnız ağlayan da benim. Her halükarda yalnızkalacaksam ne manası var başkalarına güzin ablalık yapmaya. Böyle olan insanların hepsini çıkardım hayatımdan. Ama tamamen değil. Onların yaptıklarının aynısını şimdi ben yapıyorum. Önceden nasılsın sorusuna iyiyim derdim ki huzursuz olmasınlar. Benden iyiyim'i duyan da başlardı anlatmaya. Şimdi iyi bile olsam off moralim bozuk deyip herşeyi döküyorum. Sonra tam karşımdaki başlayınca ya canım özür dileri mgitmem lazım diyorum. Biraz da onlar düşünsün. Hatta kimse olmasa hayatımda yine de mutluyum, kendimi seviyorum. Ekstra sorumluluğa ihtiyacım yok.
"
3. Sorum: Sanki size ait bir hayatınız yokmuş ve yaprak gibi sağa sola savruluyorsunuz gibi bir düşünceye kapıldığınız olur mu?"
Oldu, olur. Evlilik çok kutsal bir durum bence. Eş, aile, çocuk.. Benim hatta eski başlıklarımda da vardı yanılmıyorsam, evlenemediğim için üzüldüğümü filan yazdım buraya. İnsan sanki hayatını birine adayınca daha mutlu olacakmış gibi düşünüyor. YANLIŞ! Buna karakter bağımlı ilişki deniliyormuş yeni öğrendim. Yani mutluluğunu başkalarına bağlamak. Mutsuzken biri lişkiyle kendine geleceklerini düşünenlerin en yanıldığı nokta. Ben kendimi mutlu edemiyorken, bir başkası gelip beni nasıl mutlu edebilir? Eğer bir eş beni gerçekten mutluluğa götürebilecek olsaydı, annemden bir koca ile doğardım büyük ihtimalle :) Kendine birşey veremeyen kimseye birşey veremez, dahası karşısındakini de mutsuz eder. Çocuğu olur onu boğar, eşine sürekli beni sevmiyorsun der.
Biliyorum çok uzun yazdım ama sonuç olarak vardığım nokta şu benim. Verilene şükret, kendini sev ve unutma hayat başkalarının hayatlarını düşünerek geçirmek için oldukça kısa