1. Sorum: Sizlere de hep hayalini kurduğunu şeyleri başka birileri hem de sahip olduğu şeye kıymet bile vermeden yaşıyor gibi geliyor mu?
örneğin;
aylardır tayinim çıksa diye ah ah çektiğim bir kuruma bir başkası gidiyor şimdi ve ben kalakaldım öylece. Giden görevli de "ayyy bir kaç ay en fazla orayı daha fazla çekemem" diyor.
--Hayırlısını dile, dua edersen çok daha iyi bir iş imkanı senin olabilir, ayrıca bir insan oraya gitti diye her şey mükemmel mi olacak sanki; patronla anlaşamaz atıyorum iş arkadaşları ile anlaşamaz, o zaman işe gitmek işkence olur ki ne kadar sevsen de...--
ya da,
bir bebek sahibi olmak. evli değilim, adayım da yok ama hormonal midir yaratılış mıdır bilmem bebek sevgisi ve özlemi var. Anne olmak mükemmel bir şey diye düşünürüm hep ama akrabalardan biri ilk bebeğine hamile ve ağzından şöyle bir cümle duydum "istemiyorum ki ben bunu, milletin çenesi kapansın diye hamile kaldım. offf başıma bela nasıl büyüyecek bu?"
--Kendisi kıymet bilmiyor demek ki boşver...
veya
iş yerinde istediğim çok basit bir pozisyon bir başkasına veriliyor. Verilen kişi yine "hiç uğraşamam, öfff bu ne yaa" derdinde ki ben o pozisyon için kendimi paralıyorum.
bu kısma açıklık getireyim hanımlar, çünkü bazı arkadaşlar bundan kıskançlık yaptığımı çıkarmış ki asla böyle değil.
Hepimiz kendi kaderimizi yaşıyoruz evet Allahın takdirini sorgulamak haddi değil zaten.
ben bunu size de sanki öyleymiş gibi geliyor mu manasında sordum.
sanki herkes amış yürümüş ama siz yerinizde sayıyorsunuz ne yaparsanız yapın bir adım öteye gidemiyormuşsunuz gibi.
-- Böyle düşünme lütfen herkes kendi kaderini yaşıyor bazen bir şeylerle sınanıyoruz sizinki de iş belki de?--
2. Sorum: Hiç çevrenizdekilerin çıkarları için yanınızda kaldığını ve size zerre tolerans göstermediklerini fark ediyor musunuz?
örneğin;
bir arkadaşınız ne zaman neye ihtiyacı olsa sizi arıyor ama eğlenceye yemeğe vs başka arkadaşlarıyla gidiyor ya da derdi sıkıntısı varsa sizinle paylaşıyor ama sorun çözüldükten sonra sizinle irtibatı minimuma indiriyor. Ne düşünürsünüz?
Basit,hayatımdan çıkarırım yavaş yavaş...
Ek olarak bu insanların size eyvallah etmediğini de hesaba katın. Ayağınız azıcık yan bassa, biraz moralsiz olsanız ya da bir konuda haklılığınızı savunsanız kırk kat beter tavırlarla üstünüze geldiklerini, sizi kırınca zerre oralı olmadıklarını, kırılacağınızı ya da üzüleceğinizi umursamadan pat pat lafları sıraladıklarını düşünün. nasıl hareket edersiniz?
Uzak dururum yine aynı şekilde...Tek o yok çevremde değil mi? Sizi mutsuz eden insanlardan kaçın.Bunların hepsi telkin..Bir kişiye 10 kere güzelsin derseniz güzelleşir ,çirkinsin derseniz çirkinleşir..Yanınızda güzel söz söyleyen insan bulundurun mümkün olduğunca bence..
3. Sorum: Sanki size ait bir hayatınız yokmuş ve yaprak gibi sağa sola savruluyorsunuz gibi bir düşünceye kapıldığınız olur mu?
Bekar olduğum için mi bilmiyorum ama yaşadığım hayat maalesef beni kim nereye çekerse oraya gitmeye zorluyor. Yaşım küçük olmamasına rağmen hala başkalarının kararlarına bağlıyım. Hem güçsüz hem de sıradan hissettiriyor bu beni. Önemli olanın evlilik değil dengini bulmak olduğuna inanıyorum ama bekar oluşum adam yerine koyulmamı engelliyor sanırım. Sizce de öyle mi?
Aslında bekarken daha özgürsün Kimse demez ki sana paranı nereye harcıyorsun
Çek git başka şehire madem öyle tek başına aileni duyma görme kulak tıka...2-3 yıl kafa dinle sonra çok istiyorsan geri dönersin ne var biraz cesaret lütfen...Yoksa ömür boyu böyle gider...Değişikliği senin yapman lazım dış kaynaklara bağlama eş gibi..
Ve ben bu hayatı nasıl düzeltebilirim.
Kendini yeniden keşfederek:) Ama öyle kişisel gelişim vırt vızıkları ile değil.Seni ne mutlu ediyor, seni ne huzurlandırıyor ne bileyim ..Belki haftasonları tek başına gidip bir cafede oturmak belki sinemaya gitmek belki huzurevi ziyaretleri kendince vakit yaratsan biraz sevdiğin bir şeylere dair ne güzel olur gibi..