Normalde benim gördüğüm kreşlerde 5-6 küçük klozet oluyor. Tuvalete giderken de stajyer öğretmenleri , ya da bu konuyla görevlendirdikleri bir teyze tuvalette yardımcı oluyor. Malum temizliklerini yapabilmeleri zaman alıyor.Ellerini yıkatıyorlar. Kurulatıyorlar. Yemeklerden önce sıraya girilip eller yıkanıyor.
Eğer ciddi huzursuz olduysanız bu arada başka kreşlere de bakın derim. Yönetim çok önemli. Ciddi köklü bir kurumsa , maaşlar zamanında ödeniyorsa , programları , günlük aktiviteleri iyi düşünülmüşse öğretmen de rahat oluyor , çocuklar da.Her kreş aynı değil. Öğretmenlerin tutumunu yönetim şekli çok değiştiriyor.
Bir de genç öğretmenler , henüz çocuğu olmamış olanlar daha dinamik , daha sabırlı oluyorlar. Ne yazık ki anneliğin enerjimizi nasıl tükettiğini hepimiz deneyimliyoruz.
Etkinliklerini gözlemleyin. 2 yaşındaki çocuğu kimsenin avutmaması çok acımasız. Ama biraz daha büyüklerin bak biz burda oynuyoruz , istediğin zaman bize katıl demesi biraz serbest bırakılması olabilir gibi geliyor bana. Çünkü 4-5 yaş çocukları üstlerine gidildikçe agresif davranabiliyorlar.
İnşallah sıkıntılarınız geçer. Biz de beşevler de Gonca Çocukevine verdik. Bu 2 . senemiz. Ben bu kreşte anne olarak daha rahat ettim. Oğlum da öğretmenlerinin naif tavrından etkilendi. Agresifliğini attı.
İlk kreşimizden sürekli şikayet ediyordu. Öğretmenine söylediğimde de öğretmeni oğlumun arkadaşlarıyla tartıştığını problem çıkardığını söylüyordu . Çok üzülmüştüm. 2 yaşına kadar neşeli , çocukları görünce çok mutlu olan , her gördüğüne napıyosun nasılsın diye hal hatır soran güler yüzlü çocuğum agresif bir çocuğa dönüşmüştü.
Kreş değiştirince bu sıkıntılarımızdan kurtulduk. Gonca daki öğretmeni de oğlumun hiçbir zaman arkadaşlarına zarar veren kötü tavırlı bir çocuk olmadığını , ikl günden itibaren hiç böyle şeyler yapmadığını söylediğinde iyiki kreşi değiştirmişim diye düşündüm.
Ben gönül rahatlığıyla Gonca Çocuk Evini tavsiye edebilirim size.Birileri reklam yaptığımı falan sanmasın. Bir ara gün içinde oturup ağladığım oluyordu bu kreşteki durumlar yüzünden. Oğlum sürekli ağlıyor , hırçınlaşıyor , ben bir türlü çözemiyorum... Çok zor annelik. Hele çalışan anne olmak çok çok zor.
öncelikle yorumun için çok teşekkürler.
haklısın, başka kurum incelemelerime yeniden başladım bile.
en çok rahatsız olduğum konu zaten, klozet konusu aslında. her şeyi geçebiliyorum kafamda... yemesin, içmesin.. ben evde takviye yaparım elbette, desteklerim eksiklerini.
yaşıtlarıyla oynasın, yaşıtlarıyla beraber olsun.... başka bi amacım zaten yok.
ama hijyen elbette çok mühim. bisürü çocuk tuvaleti kullanıyor. kimisi temiz kullanıyor, kimisi pis kullanıyor. hepsi çocuk, arkalarından toparlamak lazım. ama yapılmamıştı.
ya bilemiyorum hakkatten.. bilemiyorum, ne düşüneceğimi bilemiyorum.
ilk gittiğiniz, memnun kalmadığınız kreş hangisiydi peki?
goncayı duymuştum ben de. birkaç kişi daha beğenisini belirtmişti aynı şekilde. ama bize çok uzak. ben, biraz da yakın olsun istiyorum. ne biliyim, yakınımda hissedersem, daha mı iyi olur diyorum işte... tuhaf bi duygu.
oy bazılarınınızın kreş maceralarını okuyunca içim cız etti erken mi 3 yaş diye düşünmeye başladım gerçekten
erken değil bence.
ben tüm gün evdeyim. çocuğum için işimi gücümü her şeyimi bıraktım. tam gün anneyim yani.
2,5 senedir, yaka iğnesi gibiydi kızım. üstümden hiç inmedi.
karnımdan kucağıma geldi.. kucağımdan şimdi kreş için kalmaya başladı velhasıl.
ben, 2 yaşından sonra, evde çocuklarımıza kaliteli eğitim verebileceğimize hiç inanmıyorum.
artık çocuklar, eskisi igbi değiller. bilir bilmez öğretilerimiz oluyor. bizim ev, küçük bi kırtasiye gibi mesela. parmak boya çeşitleri, sulu boya çeşitleri, hamurların türlü çeşitleri, eğitici oyuncak çeşitleri, tak çıkart zımbırtıları....
falan falan....
çocuğumla tüm gün ilgilenmeye çalışıyorum. ama öyle bi enerji varki mübarekte, dur durak bilmiyor.
her akşam, ertesi günün faaliyet çizelgesini yapıyorum kafamda.
- - bugün, sulu boya etkinliği üzerinde durucam, arada parka çıkıcaz. yemek, içmek, uyku... sonra yeniden sulu boya pekiştirilecek.. sonra hikaye anlatırız birbirimize, sonra yap bozlarla oynarız, bir çocuk şarkısı öğreniriz, sonra ingilizce çalışırız kızımla... sonr ayemek içmek .. uyku...
şeklinde, geceden program yapıyorum. hem ben yoruldum, sanırım enerjim yetmiyor, sabrım tükeniyor. arada yükseliveriyor sinirlerim... duygusal olarak incitiyorum elimde olmadan. birkaç günlük yatışmış sinirlerim, bigün patlayıveriyor, bağırıp çağıran anne durumuna düşüyorum. üzülüyoruz ikimiz de...
bunlardan artık yoruldum, üzülüyorum, sıkıldım... kızım da sıkıldı. artık yaşıtlarıyla olmasının vakti çoktan geldi.
geçenlerde kırtasiyede, bir alış-veriş arabası doldurmuştum. her türlü malzeme... çılgın gibi alış-veriş yapıyordum.
bir hanım geldi, ''annesi, bu küçük hanım için, bu aldıklarınız biraz fazla değil mi? bunlarla okulda çalışmalar yapılmalı, evde değil..'' dedi. birkaç farklı şeyler daha söyledi. kendisi de anaokulu öğretmeniymiş, ikizleri doğduktan sonra bırakmış. şimdi ikizleri 3 yaşında ve 1 senedir kreşe gönderiyormuş. 16 senedir anaokul öğretmeni olmasına rağmen, kendisi evde eğitim vermemeyi, okulda yaşıtlarıyla paylaşarak öğrenmelerini tercih etmiş.
çok etkilendim.
anında karar verdim, kreşe göndermeye.
kararımın da arkasındayım. geri dönüşü yok, gidecek kreşe kızım. 2,5 yaşında, hiç erken değil. artık bu çağ, bunu gerektiriyor. bizim zamanımızdaki çocukluklar kalmadı.
ama, kurumla ilgili tercihlerimizi doğru yapmalıyız...
sevgili yalel,
öncelikle bu kadar aksliğin bir araya gelmesi bana imkansız gibi göründü. öncelikle izleme olayı ben kızımı 3 gün izledim zaten kocaman bir ekran var gelen geçen görüyor sınıfta ne olduğunu bu bir. ağlayan bir çocuğu teselli etmemek en azından dikkatini çekip oyalamaya çalışmamak çok acımasız ve tuvalet 1 klozet çok çok yetersiz.
bence kızın için başka bir kurum araştır.
ben de düşününce, bana da imkansız gibi geldi. saçmalıyorum dedim.... bugün yeniden, bi şans daha verdim kafamda... hem kızıma, hem kendime, hem okula, hem öğretmenimize.. hem yönetime... bi şans daha verdim.
yine, aksi bi durumla karşılaşamadım.
yine aksilikler aksilikler....
yine boş bi kahvaltı tabağı... göstermelik bi şekilde, tabaklar biraz süslenmişti. surat şekli verilmiş yiyeceklere ama, boş yani.
öğlen yemeğinde nohut vardı, pilav ve ayran vardı... yine yedirme çabası yoktu.... yiyen yedi, yiyemeyen aç kalktı o masadan. benimki de aç kalktı. 1 kaşık nohut ve pilav aldı, hepsi bu.
gün içi aktiviteler, yine beni üzdü. çocukların hepsi başıboş.... sınıfta dolanıp duruyorlardı. etkinlik yok, faaliyet yok.... kimin elinde ne varsa, o oyuncakla oynuyordu... falan falan...
bugün, beni en rahatsız eden şey, öğlen yemeğinde, çocuğumu birden mutfaktan çıkartıp bana getirmeleri oldu. ben kameradan izlediğim için, çocuk ağzındaki lokmayı yutamadan bana getrildi. ''haydi hanım, çık git.. al çocuğunu da, git artık izleme bizi'' dendi resmen. elleri yıkanmadı, ağzı yıkanmadı, çişi yaptırılmadı.... ağzındaki lokma yutulmadan, getirildi kızım yanıma. en acil şekilde, defedeildik.
gün içindeki diğer aksilikleri dile getirmeye vaktim yok şimdi....
ama bi şarkı öğrenmiş kızım, onu söyleyerek uyudu az önce. hoşuma gitti.
zaten repertuarı çok geniştir, heralde bi 20 kadar şarkı biliyor. yeni bi şarkı öğrenmiş... mırıldanarak uyudu... hoşuma gitti. bişey öğrenmiş, bi aktivite yapmış... sevindim.
bakalım, yarın da deneyeceğim.... bakıcaz bakalım...
merhaba annecikler.
bizim kapı mızıklamalarımız devam ediyor. kapıda doruk noktasına ulaşıyor. ama sonrasında susuyor ve gittiğimde mutlu bir şekilde alıyorum.
önceleri ben duymayayım diye arka odalara götürdüklerini düşünüyor hatta sinirleniyordum. sonra bir gün ben bıraktıktan hemen sonra arkadaşım oğlunu bıraktı.
bizimki "egeee" diye pür neşe yanına geldi.
yemek olayı sıkıntılı bir yiyor bir yemiyor. gerçi hep öyleydi ama süt içiyor bazen ve dün de ayran içmiş bunlar birer mucize.
konuşması çok gelişti su kısacık süre içinde bile. bir de ağlamalarımız bitseydi.
:) çok sevindim, inşallah güzelliklerin devamı gelir. kendim yaşamışım gibi sevindim.
ne biçim bi duygu bu annelik duygusu... tuhaf bişey valla :)))