valla benim sadece 1 haftalık bi tecrübem oldu, hepsi bu.
belki sabredilirse, geçecekti.
ama ilk 2-3 gün çok iyi olmasına rağmen, sonraki 3 gün berbattı.
1 hafta, içime sindiremediğim (ama pek çok kişiden çok iyi olduğuna dair referanslar aldığımız) bir özel okula devam ettik.
ilk günden, vazgeçmiştim aslında.
1 haftadır gelen ve hala alışamamış, sabahtan itibaren sesi kısılana kadar ağlayan bir çocukla hiç alakadar olmadıklarını, nasılsa alışacak şeklindeki yaklaşımlarını gördüğüm anda, vazgeçmiştim o okuldan.
ama işte, bi denemek istedim, kızıma da, okula da, kendime de bi şans vermek istedim.
saçma sapan şeyler yaadık o 1 hafta içinde.
ağlayan çocuk, üzgündür. ağlaya ağlaya alışır, ne demektirki? bunlar daha minicik insanlar. anne kucağından çıkıp, oraya gidiyorlar. azıcık ilgi, şefkat bekliyorlar. anneyi özlüyorlar. anneyle olmak istiyorlar. doğal olarak ağlıyorlar.
alışacak nasılsa diye, o kadar çocukta depresyonlara yol açmayı, ben çok gereksiz buluyorum. kendi adıma konuşuyorum elbette.
ben de bunu yaptım loveli.
birkaç ay evvel kestim. bu tepkiyi vere vere, ''annem alır nasılsa onun elinden, bana geri verir'' şeklinde bi beklenti geliştirdi kızım.
benimki alsa elinden bi çocuğun, gidip, ''vermek lazım annecim, ilk o oynuyordu. izin almadın. geri verelim. sonra sıra sana gelince alırsın'' diyordum.
birisi benimkinin elinden alınca, kibarca elinden alıyordum, ''ilk begüm oynuyordu teyzecim, sıranın sana gelmesini bekle ve izin al lütfen'' diyordum.
ama bu durum, kızımda alışkanlık yaptı. hep benden bekler hale geldi. mızmızlıklar da arkasından başladı.
şimdi hiç karışmıyorum kendimce, öyle bekliyorum. çok üzülüyorum ben valla ya...
off offf
bence, konuşma zamanı gelmiş artık. rahata alışmış minnoş :) anneanne hep anlamış isteklerini, hiç anlatma gayretine girmemiş oğlunuz.
anneanneyi bi uyarıp, aslında yoluna koyabilir misiniz acaba konuyu?
her istediğini anlamasın oğlunuzun, minnoş kendisi mecburen ifade etmeye çalışsın kendisini.
benim kızım 23 aylıkken, sadece BABA diyordu. başka kelimemiz yoktu. her şeyi IHH IHH falan gibi anlatıyordu, biz de anlıyorduk.
25. ayımızda tesadüfen doktorumuzla karşılaştık biyerde. Doktorumuz önerdi bunu. Her şeyini anlamayın, kendisini zorlasın biraz, dedi.
bu yolla çözdük meseleyi.
çok üzülüyordum, konuşmayacak bu çocuk diye.
şimdi 32 aylık Begüm. Benden daha iyi cümle kuruyor diyebilirim. Bazen beni düzeltiyor hatta :)))
Çok konuştuk. ben zaten çok konuşuyordum kızımla doğduğundan beri, ama onu dinlemiyormuşum meğer.. bunu farkettim. kendisini anlatmaya ve dinletmeye zorladım, etraftan da bunu rica ettim. 3-4 ayda hallettik konuşma sorunumuzu.
O küçük kafalar, acayip bi kayıt cihazı aslında. İnanılmaz biriktiriyorlar. Bi konuşmaya başlayınca, söylediği kelimelere, siz bile şaşıracaksınız.
Bi sabah gelip, ''annecim, gözünün feri kaçmış, hasta mısın;? sana ıhlamur demliyim mi?'' dediğinde, şoklara girmeyin :)))
Canım, kreşlerde yemek-içmek beklemenin, manasız olduğunu keşfettim ben.
Orda, onca çocukla, kimse evdeki gibi birebir/nazlaya nazlaya ilgilenmiyor.
bir kaşık yediği zaman, yedi kabul ediliyor. ara öğün falan imkansız zaten.
kreşe giderken, yediğine içtiğine takılmamak lazım. bunu kabul edicez.
Benim kreşe gönderirken, dikkat edeceğim şeyler çok değişti mesela.
Yemek içmek, mönüler falan filan.. hiç umrumda değil. zaten yedirilmeyecek, zaten uğraşan olmayacak. eskaza yerse iki yudum bişeyler, yanına kar kalacak :)
temizliğe, hijyene, çocuklara uygun dekore edilmiş olup olmadığına, özellikle kreş için özel inşa edilip edilmediğine, tuvaletlere, öğretmenlerin özenine, yönetimin rahatlığına bakmak lazım. ben böyle düşünüyorum.
ah keşke... keşke....
ne mutlu size.
ben bi türlü çözemedim.
şu kendini ezdirmemeyi bi becerebilsek.... gerisini dert etmicem gibi aslında.