bende okula başlamadan önce bir dönem köyde babaannemle kaldım.annemde babamda çalışıyordu.hatta kızkardeşimle birlikte kaldık.hafta sonları annem gelirdi bizi görmeye.köy uzaktı şehre neredeyse iki saate yakındı.her hafta sonu köy yoluna oturur annemi beklerdim.o zamanlar çok özlerdim annemi ama babaannemi de çok severdim.belki de annem olmadan onunla olmak bizi daha da yakınlaştırdı ama annemde bundan rahatsızlık duymadı.şimdi bende çalışan bir kadınım tabi çocuklarım yanımda ama çalışan annemi şimdi daha iyi anlıyorum ve ona kızmıyorum.kadın sadece anne değildir çalışan üreten bir insandır da.eşinize eğer gerçekten sizin öfkelendiğiniz kadar anneye öfke duysaydı görüşmüyor olurlardı.bir de babaanne sevgisini hissetmek her torunun hakkı.bu duygudan çocuğunuzu mahrum bırakmayın.dedelerimin her ikisini de görmedim dede nasıl bi şey bilmiyorum ama keşke o duyguyu da tatsa idim.eşiniz bir bakıcı elinde büyümektense o dönem öyle bir çözüm getirmişlerdir.yıllar önceki koşullardan dolayı suçlamayın lütfen.yarın bir gün çocuğunuzun da hoşuna gitmeyecek babaannesine öfke duyman istememen