Bende geçen yıl okuyup okuyup üzülünce ve birden sinirlenince yırtmıştım hepsini. Ama sonra çok üzüldüm. İçinde çok güzel anılar, olaylar da yer alıyodu. Bir ton şeyi unutmuşum mesela geçmişe dair, okudukça hem mutlu olup hem üzülüyodum. Değişik:)) Ama şimdi keşke yırtmasaydım diyorum... Ama sana yükse ve hep kötü olaylar yer aldıysa kurtulman çok daha iyi olmuş.
Ben olsam hepsini yok ederdim ama geriye dönüp baktığımda bazen benimde lisede yaşadığım kötü olaylar geliyor aklıma o an o kadar iğrenç hissediyorum ki sanırım biz bastırdıkça daha da kuvvetleniyor bu duygularBelki bu da dert mi diyeceksiniz ama 15 yaşından beri tuttuğum günlükleri bu hafta sonu baştan bir okuyayım dedim ve ruh halim o kadar değişti ki o depresif kıza dönüştüm bir anda. Evdekiler ne oldu neyin var demeye başladı, ben kendimi her zamanki gibiyim sanıyordum, dışıma yansıtmamaya çalışıyordum.
Her şey agirima gidiyor bir kaç gündür.
Günlüklerim hep ağlama duvarım olmuş. İçime atıp atıp deftere dökmüşüm. Özellikle annem babamla anlaşmazlıklarımı ve onun getirdiği sosyal yaşamımdaki zorlukları o kadar dert etmişim ki.
Şimdiki yolunda gitmeyen çoğu şeyin de, o zamanlardan dert edip aşamadığım için hayatıma yansıyan şeyler olduğunu düşünüyorum.
Ağlaya ağlaya okudum bazı yerleri. Ve yine aynı şeyleri hissetmeye başladım. Farkettim ki ben tüm o durumları aşmamışım, sadece üstünü kapatmışım. Bunu sadece bir defteri okuyarak anladım ama daha 10 defter var. Hepsini okuyup kendimle, geçmişimle yüzleşmeli miyim yoksa tamamen yok edip kurtulmalı mıyım? Ya da son kez okuyup, okudukça yirtmali mıyım?
Bir yandan ayrılamıyorum, herkes yapamazdı bunu ben yıllardır kendi hayatımı belgeledim diyorum, diğer yandan da okudukça içimdeki çaresiz kız çocuğu canlanıyor yeniden. Kopamıyorum günlüklerimden, pişman olursam diye yıllardır bir karar veremiyorum. Bir kaç yıl önce karar verip yırtmaya başladım ama bir kaç yaprak yirttiktan sonra yorulup bıraktım. Şimdi tekrar okuyunca o sayfalarda ne yazıyordu acaba diye merak ediyorum mesela. Az az yok edince olmuyor sanki ama toptan hepsini kaldirabilirsem daha mı iyi olur acaba?
Sizce ne yapmalıyım, siz ne yaptınız?
Ben de sakladım . Bir ara oğlum bulmuş okumuş . Annem başkasına aşıkmış diye ortalığı birbirine katmıştı (Lisede ki sevgilimi yazmışım ). O zaman bir sinirle attım hepsini ...Belki bu da dert mi diyeceksiniz ama 15 yaşından beri tuttuğum günlükleri bu hafta sonu baştan bir okuyayım dedim ve ruh halim o kadar değişti ki o depresif kıza dönüştüm bir anda. Evdekiler ne oldu neyin var demeye başladı, ben kendimi her zamanki gibiyim sanıyordum, dışıma yansıtmamaya çalışıyordum.
Her şey agirima gidiyor bir kaç gündür.
Günlüklerim hep ağlama duvarım olmuş. İçime atıp atıp deftere dökmüşüm. Özellikle annem babamla anlaşmazlıklarımı ve onun getirdiği sosyal yaşamımdaki zorlukları o kadar dert etmişim ki.
Şimdiki yolunda gitmeyen çoğu şeyin de, o zamanlardan dert edip aşamadığım için hayatıma yansıyan şeyler olduğunu düşünüyorum.
Ağlaya ağlaya okudum bazı yerleri. Ve yine aynı şeyleri hissetmeye başladım. Farkettim ki ben tüm o durumları aşmamışım, sadece üstünü kapatmışım. Bunu sadece bir defteri okuyarak anladım ama daha 10 defter var. Hepsini okuyup kendimle, geçmişimle yüzleşmeli miyim yoksa tamamen yok edip kurtulmalı mıyım? Ya da son kez okuyup, okudukça yirtmali mıyım?
Bir yandan ayrılamıyorum, herkes yapamazdı bunu ben yıllardır kendi hayatımı belgeledim diyorum, diğer yandan da okudukça içimdeki çaresiz kız çocuğu canlanıyor yeniden. Kopamıyorum günlüklerimden, pişman olursam diye yıllardır bir karar veremiyorum. Bir kaç yıl önce karar verip yırtmaya başladım ama bir kaç yaprak yirttiktan sonra yorulup bıraktım. Şimdi tekrar okuyunca o sayfalarda ne yazıyordu acaba diye merak ediyorum mesela. Az az yok edince olmuyor sanki ama toptan hepsini kaldirabilirsem daha mı iyi olur acaba?
Sizce ne yapmalıyım, siz ne yaptınız?
:)))Ben de sakladım . Bir ara oğlum bulmuş okumuş . Annem başkasına aşıkmış diye ortalığı birbirine katmıştı (Lisede ki sevgilimi yazmışım ). O zaman bir sinirle attım hepsini ...
Günlüklerini atma sakın. Yirmi, otuz yıl sonra çok değerli olacak senin için. Şimdi bir kutunun içine kilitle. Anahtarı at.Belki bu da dert mi diyeceksiniz ama 15 yaşından beri tuttuğum günlükleri bu hafta sonu baştan bir okuyayım dedim ve ruh halim o kadar değişti ki o depresif kıza dönüştüm bir anda. Evdekiler ne oldu neyin var demeye başladı, ben kendimi her zamanki gibiyim sanıyordum, dışıma yansıtmamaya çalışıyordum.
Her şey agirima gidiyor bir kaç gündür.
Günlüklerim hep ağlama duvarım olmuş. İçime atıp atıp deftere dökmüşüm. Özellikle annem babamla anlaşmazlıklarımı ve onun getirdiği sosyal yaşamımdaki zorlukları o kadar dert etmişim ki.
Şimdiki yolunda gitmeyen çoğu şeyin de, o zamanlardan dert edip aşamadığım için hayatıma yansıyan şeyler olduğunu düşünüyorum.
Ağlaya ağlaya okudum bazı yerleri. Ve yine aynı şeyleri hissetmeye başladım. Farkettim ki ben tüm o durumları aşmamışım, sadece üstünü kapatmışım. Bunu sadece bir defteri okuyarak anladım ama daha 10 defter var. Hepsini okuyup kendimle, geçmişimle yüzleşmeli miyim yoksa tamamen yok edip kurtulmalı mıyım? Ya da son kez okuyup, okudukça yirtmali mıyım?
Bir yandan ayrılamıyorum, herkes yapamazdı bunu ben yıllardır kendi hayatımı belgeledim diyorum, diğer yandan da okudukça içimdeki çaresiz kız çocuğu canlanıyor yeniden. Kopamıyorum günlüklerimden, pişman olursam diye yıllardır bir karar veremiyorum. Bir kaç yıl önce karar verip yırtmaya başladım ama bir kaç yaprak yirttiktan sonra yorulup bıraktım. Şimdi tekrar okuyunca o sayfalarda ne yazıyordu acaba diye merak ediyorum mesela. Az az yok edince olmuyor sanki ama toptan hepsini kaldirabilirsem daha mı iyi olur acaba?
Sizce ne yapmalıyım, siz ne yaptınız?
Sorma ben rezil oldum el kadar çocuğa . Babama gitmiş ağlamış. Annem başkasına aşık diye :):)))
Yaa tutamadım güldüm ama kötü olmuş. Ben de sevgilim olduğu dönemlerde ayrı bir defter tutuyordum ayrılırsak yok etmesi kolay olsun diye. Öyle de oldu. Elimde depresif iç döküşlerim kaldı, gerçi artık onlar da yok hepsini attığım için :)
Belki bu da dert mi diyeceksiniz ama 15 yaşından beri tuttuğum günlükleri bu hafta sonu baştan bir okuyayım dedim ve ruh halim o kadar değişti ki o depresif kıza dönüştüm bir anda. Evdekiler ne oldu neyin var demeye başladı, ben kendimi her zamanki gibiyim sanıyordum, dışıma yansıtmamaya çalışıyordum.
Her şey agirima gidiyor bir kaç gündür.
Günlüklerim hep ağlama duvarım olmuş. İçime atıp atıp deftere dökmüşüm. Özellikle annem babamla anlaşmazlıklarımı ve onun getirdiği sosyal yaşamımdaki zorlukları o kadar dert etmişim ki.
Şimdiki yolunda gitmeyen çoğu şeyin de, o zamanlardan dert edip aşamadığım için hayatıma yansıyan şeyler olduğunu düşünüyorum.
Ağlaya ağlaya okudum bazı yerleri. Ve yine aynı şeyleri hissetmeye başladım. Farkettim ki ben tüm o durumları aşmamışım, sadece üstünü kapatmışım. Bunu sadece bir defteri okuyarak anladım ama daha 10 defter var. Hepsini okuyup kendimle, geçmişimle yüzleşmeli miyim yoksa tamamen yok edip kurtulmalı mıyım? Ya da son kez okuyup, okudukça yirtmali mıyım?
Bir yandan ayrılamıyorum, herkes yapamazdı bunu ben yıllardır kendi hayatımı belgeledim diyorum, diğer yandan da okudukça içimdeki çaresiz kız çocuğu canlanıyor yeniden. Kopamıyorum günlüklerimden, pişman olursam diye yıllardır bir karar veremiyorum. Bir kaç yıl önce karar verip yırtmaya başladım ama bir kaç yaprak yirttiktan sonra yorulup bıraktım. Şimdi tekrar okuyunca o sayfalarda ne yazıyordu acaba diye merak ediyorum mesela. Az az yok edince olmuyor sanki ama toptan hepsini kaldirabilirsem daha mı iyi olur acaba?
Sizce ne yapmalıyım, siz ne yaptınız?
Ben yaktım çünkü başkası da okuyabilir diye ama şimdi olsa da okusam diyorum.Belki bu da dert mi diyeceksiniz ama 15 yaşından beri tuttuğum günlükleri bu hafta sonu baştan bir okuyayım dedim ve ruh halim o kadar değişti ki o depresif kıza dönüştüm bir anda. Evdekiler ne oldu neyin var demeye başladı, ben kendimi her zamanki gibiyim sanıyordum, dışıma yansıtmamaya çalışıyordum.
Her şey agirima gidiyor bir kaç gündür.
Günlüklerim hep ağlama duvarım olmuş. İçime atıp atıp deftere dökmüşüm. Özellikle annem babamla anlaşmazlıklarımı ve onun getirdiği sosyal yaşamımdaki zorlukları o kadar dert etmişim ki.
Şimdiki yolunda gitmeyen çoğu şeyin de, o zamanlardan dert edip aşamadığım için hayatıma yansıyan şeyler olduğunu düşünüyorum.
Ağlaya ağlaya okudum bazı yerleri. Ve yine aynı şeyleri hissetmeye başladım. Farkettim ki ben tüm o durumları aşmamışım, sadece üstünü kapatmışım. Bunu sadece bir defteri okuyarak anladım ama daha 10 defter var. Hepsini okuyup kendimle, geçmişimle yüzleşmeli miyim yoksa tamamen yok edip kurtulmalı mıyım? Ya da son kez okuyup, okudukça yirtmali mıyım?
Bir yandan ayrılamıyorum, herkes yapamazdı bunu ben yıllardır kendi hayatımı belgeledim diyorum, diğer yandan da okudukça içimdeki çaresiz kız çocuğu canlanıyor yeniden. Kopamıyorum günlüklerimden, pişman olursam diye yıllardır bir karar veremiyorum. Bir kaç yıl önce karar verip yırtmaya başladım ama bir kaç yaprak yirttiktan sonra yorulup bıraktım. Şimdi tekrar okuyunca o sayfalarda ne yazıyordu acaba diye merak ediyorum mesela. Az az yok edince olmuyor sanki ama toptan hepsini kaldirabilirsem daha mı iyi olur acaba?
Sizce ne yapmalıyım, siz ne yaptınız?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?