İlk doğumumda annem eşim ve KV dem gece yanımda kaldı. Doğumdan çıktım, belden aşağı uyuşuk hareket edemiyorum. Kızımı getirdiler, emzirmem için kucağıma verdiler, sütüm gelmedi mama getirmeye gitti hemşire. O arada KV dem çocuğu çekti kucağımdan aldı, yatırıyor kaldırıyor koltuğa yatırıp seviyor, arkasından bakakaldım. Gece de horul horul uyumaya başka odaya gitti. Sabah oldu KV dem ile annemi gönderdim, gidin evinizde kahvaltı yapın dinlenin diye, tabi sonra aradık gelmeyin biz iyiyiz ihtiyaç yok şu anda dedik. Akşam hastane odasının kapısını kilitledik, eşimde yanıma yattı. Sabaha kadar eşim kızım ben yattık. Sabah taburcu oldum kimseye haber vermedim, direk eve gittim duşumu aldım herkes geldi. Yemek yiyip yattık eşimle. Ertesi gün annem kahvaltı hazırladı, KV dem kahvaltıdan sonra baktım hazırlanmış eşime beni eve götür kardeşin gelsin kalsın dedi (KV dem sıkıya gelemez, iş varsa Behlül kaçar hesabı
) kardeşi geldi 2-3 saat kaldı o da gitti. KV dem 2 hafta sonra geldi çocuğu çok özledim diye tabi ben ayaklanmışım hizmet etme derdinden kurtulmuş, akşam yemeği hazırladım yedi öyle gitti. 2 gün sonra 10 tane akrabasını toplayıp yemeğe geldi
. Yediler içtiler gece yarısı herşeyi öylece bırakıp gittiler, sağolsun annem geldi gece 2 ye kadar bulaşık yıkadı. O gece beni süt sıtması tuttu, sütümü sağamadığım için. 3 hafta sonra kaynımı kalmaya gönderdi 3-4 Günlüğüne.
İkinci doğumda uzaktaydım, ailem yanımdaydı. Doğumdan çıktım hemen sütüm geldi. Hiç ağrı sancı olmadı. Uykumu da aldım, stresde yaşamadım. Gayet güzel bir doğum yaşadım çünkü can sıkıcı kimse yoktu, kafam rahattı.
Eş bu gibi durumlarda çok önemli, kim ne derse desin bir insanın eşi ezdiriyorsa herkes ezmeye çalışıyor. Sizde eşinizi affetmeye çalışın, artık olan olmuş ama bundan sonra eşinizle çocuklarınızla mutlu bir aile olmaya çalışın.