Size hiç bir şey diyemiycem her sayfayı üşenmeyipte okusaydınız keşke. Çocuk yapmak zorunda kaldım çikolata kisti hastasıyım ilaç kullandım ama oda belli bir yere kadar.. Kesin çaresi menapoz. Artı eşim benden daha fazla istedi çocuğumuz olmasını, ben yine beklemeyi tercih ediyordum. Çünkü hayat standardımızın farkındayım. Bizim ben çalışmazsam hayatımızda ekstralara yer olamazdı. Ama eşim çok istedi, çok üzerime geldi.
Miras durumu evler kayınvalidem üzerineydi, şuanda doğal olarak kanunen tüm kardeşler eşit miktarda hak sahibiler. Ayrıca hiç bir zaman kendileri oturmadılar. Siz yanlış anlamışsınız konuyu, 20 yıldır kayınlarım oturuyor.
Aldığınız adam cümlesi nedir ya? Pazardan domates almıyoruz. Geçinemiyoruz, kimsenin yardım etme mecburiyeti yok, hak sahibi diye geçinemiyor diye, illa hakkını arama derdine mi gireceksiniz? E yetmiyor diye eş bir şeyler yapsın diyoruz adam çalışıyor ya daha ne oluyor?
Hangimiz kendimiz seçip evleniyoruz diye hayatımızı evlendiğimiz adamın tarzına bırakıp sonuçtan her türlü mutlu oluyoruz?
Çocuk oldu artık, olması lazımdı, bitti. Olmasaydıları geçelim. Eşimin tarzı bu diye çocuğumun geleceğinide mi düşünmeyelim?
O zaman şöyle siz sıkıntı çekin bi şekilde, eşinizin abisi ve ya kardeşi sizin eşinizde hakkı olduğu bir yerde otursun siz kira verin, ay sonunu nasıl çıkaracağız diye düşünürken onlar bu sene nerede tatil yaparız acaba derdinde olsunlar mesela? Onlar çocuklarının eğitimini düşünürken, planlarken siz bize kimse yardım etmek zorunda değil. Ben seve seve kiramı ay geldiğinde tak diye öderim diyin.
Saygı duyuyorum bu da bir tercih meselesi tabii.