Yaklaşık 1 sene önce sanaldan biriyle tanıştım. Başka şehirlerdeyiz. Onunla konuşurken çok mutlu hissediyordum. Hayatımda bir ilişki yapmaya hazır olmadığım bir dönemdi ve özellikle uzak mesafenin benim için sorun olacağını bilmeme rağmen bir kez olsun denemek istedim. Ancak olmadı. Başlarda onun hataları vardı, telefonla konuşmaya çekiniyormuş bana zaman ver diyip duruyordu. Kendimi çok değersiz hissetmiştim çünkü ben onunla gerek görüntülü gerekse normal telefonlaşmak istiyordum. En sonunda dayanamadım ve ilk ayrılık sebebimiz bu oldu. Ona sebeplerimi söylerek ayrıldım. Sonra o bana ulaşmaya devam etti, düzeleceğini söyledi ve bende zaten hâlâ hoşlanıyordum. Bize bir şans daha verdim. Bu sefer gerçekten eskiye nazaran değişmişti. Ama ben yine de iyi hissetmiyordum, her şeyin benim zorlamamla olduğunu düşünmeye başladım. Üstelik bu kişinin hayatta bir beklentisi çok yoktu, fazla sosyal değildi ve tembeldi de.. Yani beni ileri götürecek biri değil aksine yerimde sayıklamama sebep olacak veya geriye çekecek biriydi. Bunlar gözüme batmaya başladı ve sonrasında da dini açıdan da yanlış yaptığımı anladım. Zinaya yaklaşıyordum ve içim hiç rahat değildi. Bu huzursuzluk bende takıntıya dönüştü..Kültürel anlamda da anlaşabilir miydik bilmiyorum. Ayrım yapıyor değilim yanlış anlaşılmasın ancak beni zorlardı, bakış açılarımız tutmuyordu. Ben bir süre sonra olaylara daha dini yönden baktığımı anladım o ise cumaya dahi gitmeye üşenen, zorla giden biriydi. Duygularım ona çekilirken mantığım onunla uzun soluklu bir ilişki yaşamayacağımı söylüyordu. Onu üzmek de hiç istemiyordum çünkü ona gerçekten değer veriyordum, hâlâ da veriyorum. Ancak böyle de yapamadım, ikinci kez tüm sebepleri açıkça söyleyerek ayrıldım. Bana yine ulaşmaya başladı. Asla anlam veremedim, ona sebep sunarak 2 defa kendisinden ayrılmış birine insan neden ulaşırdı? Ben de hatalayım, kabul ediyorum. Hiçbir yerden engellemedim, çünkü habersiz kalmak istemiyordum. O yazıyordu, ben olmaz diyordum ancak bir süre ancak reddebildim. İletişimi kesmek istemiyormuş, kesince daha çok üzülüyormuş. Ama konuşmaya devam ederek nasıl olabilirdi? Bir şekilde yine beni ikna etti. Dediğim gibi onu hâlâ sevdiğim için yelkenlerim suya iniyor, ama mantıken olabileceğine inanmıyorum. Soğuk yapmaya çalışıyorum, olmuyor. Ona umutlanmaması gerektiğini hatırlatıyorum ama biliyorum ki ben irade gösteremedikçe bu mümkün değil. O, umutlanmadığını söylüyor, akışına bırakmış, ben de düşünmemeliymişim, üzülmeyi kabul etmiş, kendisi sorun etmiyormuş. Bana söyledikleri bunlar. Yine de benimle çok ilgili, benimle alakalı ayrıntıları asla unutmuyor. İkinci defa ayrıldık ve ona rağmen iletişimi koparamadık. Bu durum beni huzursuz ediyor, defalarca ona söyledim. Kendisi için sorun değilmiş, ben de o sorun değil deyince bırakamıyorum. Fazla toxicleştiğimizi farkındayım. Bugün ona mesafe koymamız gerektiğini söyledim ama kendimi yine de çok kötü hissediyorum. Hem günah işlediğim için, hem birinin duyguları ile oynuyor gibi hissettiğim için, hem kendi irademe söz geçiremediğim için...Onu ve kendimi en az üzecek şekilde bu ilişkiye nasıl son verebilirim? Onun beni bıraktığını bilsem gerçekten hiçbir şekilde ulaşmam. Ama ne dersem diyim bırakmıyor, sevdiğini söylüyor. Ben de hem inanmak istiyorum hem de yüzsüzlük geliyor ve güvenemiyorum. Nasıl yapacağım? Kafayı yiyecek gibi hissediyorum. Mantığım başka, kalbim başka şey söylüyor
siz olsanız ne yaparsınız, severek bitirmeye çalışıyorum.
siz olsanız ne yaparsınız, severek bitirmeye çalışıyorum.
