Acının Gizlediği Armağan
> Bir gün okyanusta yol alan bir gemi kaza geçirerek battı.
> Gemiden sağ kurtulan adamı dalgalar, küçük, ıssız bir adaya kadar sürükledi.
> Adam ilk günler kendisini kurtarmasını için Allah'a yakardı ve yardım
> bulurum umuduyla ufka baktı.
> Ama ne gelen oldu, ne giden...
> Daha sonra rüzgardan, yağmurdan ve zararlı hayvanlardan korunmak için
> ağaç dallarından ve yapraklardan bir kulübe yaptı.
> Sahilde bulduğu, gemiden arta kalan konserve, pusula gibi eşyaları bu
> kulübeye koydu.
> Günler hep aynı şekilde geçiyordu.
> Balık avlıyor, pişirip yiyor ve ufku gözlüyor, kendisini kurtarması
> için Allah'a dua ediyordu.
> Bir gün tatlı su getirmek için yürüyüşe çıkmıştı, geri döndüğünde
> kulübesinin alevler içinde yandığını gördü.
> Duman, dans ede ede göğe yükseliyordu.
> Başına gelebilecek en kötü şeydi bu. Keder ve öfke içinde donakaldı.
> Şimdi bu ıssız adada, başını sokabileceği bir kulübe bile kalmamıştı.
> "Allah'ım, bunu bana nasıl yapabildin?" diye feryat etti.
> O geceyi keder ve üzüntü içinde geçirdi. O kadar dua ettiği halde,
> başına bu olay geldiği için sitemler etti.
> Ertesi sabah erken saatlerde, adaya yaklaşmakta olan bir geminin düdük
> sesiyle uyandı!
> Bitkin adam kendisini kurtaranlara sordu;
> "Benim burada olduğumu nasıl anladınız?"
> Cevap onu hem şaşırttı, hem de utandırdı:
> "Dumanla verdiğiniz işareti gördük!"
>
> Canımızı sıkan, göz yaşlarımızı inci gibi döküveren olaylar sessiz bir
> kurtuluş çağrısı, bir mutluluk davetiyesi belki de...
> Yapmamız gereken, acıyla barışıp onu çözümlemek, gizlediği armağanı
> kalbimize buyur etmek...